Touch of Evil (1958)
Wat blijft het fijn om nog altijd films te kunnen ontdekken. Zeker als het zo’n klassieker als Orson Welles’ Touch of Evil. Ook al zie ik nog lang niet alle lagen in dit meesterwerk, en was ik licht buikgrieperig toen ik ‘m zag, ergens voelde ik hetzelfde als toen ik ooit in de Metropolitan Museum in New York twintig minuten lang vanaf een halve meter afstand naar een zelfportret van Rembrandt stond te kijken. Orson Welles is ‘a true artist’.
Bovenstaande klinkt misschien overdreven, maar dat is het zeker niet. Verder wil ik niet patsen, maar ik heb in het Rijksmuseum nooit zo lang naar de Nachtwacht staan kijken (waarschijnlijk puur vanwege het feit dat ik daar sinds m’n 8e niet meer ben geweest), dus…
Natuurlijk is de openingsscène fantastisch. De spanning die je voelt in een scène waar die spanning juist niet aangedikt wordt (ik heb de ‘director’s cut’ gezien) beklemde me een stuk langer dan de scène duurde, en die duurt al erg lang. Wat daarna volgt is een aaneenrijging van intriges, wraakacties en egocentrische handelingen. En dat op zo’n subtiele manieren, dat ik me weer als ‘ouwe lul’ neer kan zetten en zeggen: vroeger maakten ze echt betere films…!
Natuurlijk werden er vroeger ook mindere films gemaakt, en herinneren we misschien alleen de echt goede films, maar toch denk ik dat een films als Touch of Evil nu niet meer gemaakt wordt (of kan worden). En zeker niet in Hollywood, waar deze film ‘gewoon’ gemaakt is. Okay, het was de laatste Hollywoodfilm waar Welles aan werkte, en mogelijk verwijst het door hemzelf gespeelde karakter van de ‘cop-turned-corrupt’ Hank Quinlan wel naar de manier waarop hij nog enkel in Hollywood dacht te kunnen werken, maar dat weet ik nog niet zeker…
Oh ja: het plot van de film gaat over een moord (door bomexplosie) op een rijke zakenman en z’n minnares in een grensplaats tussen Mexico en de VS. Charlton Heston speelt lieutenant Vargas (ja, een Mexicaan) en Orson Welles z’n Amerikaanse concullega police captain Hank Quinlan. Naast deze giganten zien we ook Janet Leigh als mrs. Vargas, ene Marlene Dietrich als Tanya en Zsa Zsa Gabor als stripclubeigenares.
Waarom deze film me ook altijd al aansprak was het grote aantal quotes uit deze film in het boekje It’s a Bitter Little World – the smartest, toughest and nastiest quotes from film noir. Ik sluit deze recensie af met een paar van die quotes:
You’re a killer.
– Partly. I’m a cop.
Well, Hank was a great detective all right.
– And a lousy cop.