Up (2009)
Tussen alle hectiek van vier draaidagen zag ik vorige week dinsdagavond Up, de nieuwe van Pixar/Disney. En wéér was ik verbaasd hoe een animatie me kon raken. Ook al was die 3D-bril uiteindelijk irritanter dan de 3D-effecten van de film positief waren…
Natuurlijk had ik de trailer van Up al een half jaar geleden gezien, en natuurlijk zat ik met smart te wachten op deze film. Gelukkig wist ik zo min mogelijk van het verhaal, en daarom was ik meteen wel verrast met het begin van de film. Na een kwartier dacht ik al: “Shit, deze film trekt me wel ergens in mee…”
Niet dat de film m’n leven heeft veranderd of écht indruk op me heeft gemaakt, maar ik vind het toch altijd knap als ik emoties voel bij getekende poppetjes. Haha, dat klinkt misschien raar, maar ik ben ook degene die March of the Penguins heel nuchter af deed als: “Ja Morgan Freeman, je kunt nu wel mooie woorden gebruiken en dan net doen alsof die pinguïns menselijke emoties voelen, maar ze doen echt niks meer dan wat hun genen hen opdragen.” En misschien toont dat wel een bepaalde kortzichtigheid van mij, maar ik vertel het enkel om m’n verbazing voor het wél voelen van emoties bij Up duidelijker te maken…
Ik ga verder trouwens niks vertellen over het verhaal van Up hoor, ben maar niet bang. Enige kanttekening was die verplichte 3D-bril die ik in Pathé op moest. Hij zakte af en toe af, en ik ontdekte dat als je met je vinger op het middenstuk de bril weer omhoog duwt, dat je op één of andere manier het 3D-effect ‘uit’ zet. En dat is irritant bij een film waar je lekker in meegevoerd wilt worden, en niet af en toe eruit wilt worden getrokken door iets totaal onbelangrijks als het verschil tussen 2- en 3D…
Maar: misschien is Up wel de beste Pixar?