Moon (2009)
“Ground control to major Sam” is natuurlijk een erg flauw begin van een recensie van een film, gemaakt door David Bowie’s zoon Duncan Jones. Maar ergens voelt Moon wel hetzelfde als dat prachtige nummer van papa, want Moon is een film over de (on)menselijkheid die kan ontstaan bij het reizen en/of werken in de ruimte. Gekoppeld aan een aantal interessante ideeën over wie wij zijn en wat ons definieert als individu maakt van Moon een film die wel effe blijft hangen…
Sam Rockwell speelt Sam Bell, medewerker van een energiebedrijf dat op de maan helium-3 delft, waarmee 70% van de aarde van energie kan worden voorzien. Dat hij dat helemaal alleen moet doen – buiten de hulp van ’n mini-HAL genaamd GERTY – is misschien wat raar, maar aan de andere kant: waarom twee mensen betalen als het werk ook door één mens gedaan kan worden? Zeker in een doorontwikkelde kapitalistische geldmachine is dat helemaal niet zo onvoorspelbaar natuurlijk…
Sam zit aan het eind van z’n driejarige contract, en is erg blij bijna terug te mogen, want hij begint langzaam door te draaien. Niet veel later resulteert dat in een ongeluk, waarna hij bijkomt in de ziekenboeg waar GERTY hem verzorgt. GERTY wordt overigens van stem voorzien door Kevin Spacey, en hij is echt niet alleen uitgekozen vanwege z’n achternaam…
Natuurlijk gebeurt er dan iets, maar dát ga ik natuurlijk niet verklappen. Wat de film echter zeer knap blijft doen, ook na die rare twist, is het vasthouden aan dat gevoel van eenzaamheid en ‘self-awareness’, iets wat mij zover heeft gekregen dat ik de volgende gedurfde uitspraak durf te doen: Moon is een klassieke sci-fi film, maar dan zonder aliens…
Zo’n film die in deze tijd eigenlijk niet meer gemaakt wordt/kan worden, wat precies de reden zal zijn dat ie in de Plaza draait en wat ook de reden is dat het grote publiek deze af zal doen als “saai” en “stom”. Je weet wel, van die hele diepzinnige opmerkingen, met een enorme onderliggende nuancering ;) .
Ja, ik vond ‘m behoorlijk gaaf en nog een stuk interessanter. En ergens is het ook wel gaaf om deze net na Triangle te zien, maar als ik dat ga uitleggen verklap ik veel teveel…
Zeer sterke film die je regelmatig op het verkeerde been weet te zetten en constant een bepaalde dreiging voelbaar maakt. Sam Rockwell is één van de beste acteurs van deze generatie en dat bewijst hij in deze film maar weer eens.