The Imaginarium of Doctor Parnassus (2009)
Natuurlijk is The Imaginarium of Doctor Parnassus vooral de laatste film van Heath Ledger; hij stierf tijdens de productie van deze film. Maar het is ook de nieuwste van Terry Gilliam, dus als er iemand een creatieve manier kan verzinnen om met zo’n verlies in een film om te gaan, dan is hij het wel. En ik moet zeggen: dat is ook zeker wel gelukt. Maar toch vind ik het erg jammer dat ik me daar wel de hele film bewust van was, waardoor ik waarschijnlijk niet zo heb kunnen genieten van Gilliams wondere wereld zoals ik dat bijvoorbeeld wel kon in Brazil of Tideland.
The Imaginarium of Doctor Parnassus gaat over een reizend gezelschap met aan het hoofd dhr. Parnassus, een rol van Christopher Plummer. Hij is lichtelijk gokverslaafd en heeft de ziel van z’n dochter vergokt aan de duivel (Tom Waits). Natuurlijk wil hij daar onderuit, maar hoe…?
De film gaat over het belang van fantasie en het vertellen van verhalen, maar net zo goed over de dualiteit in de mens. Want eenmaal door de spiegel van de roadshow komen bezoekers in een wereld waar ze misschien helemaal niet willen komen.
Meer zal ik niet vertellen, maar ergens denk ik aan Tarkovsky. Ik ken zijn films lang niet goed genoeg, en als ik dan The Imaginarium of Doctor Parnassus als Tarkovsky on LSD zou noemen, dan klinkt dat wel vet, maar is het meer “krantenkopgeil” dan onderbouwd.
Voor mij was het erg moeilijk om van deze film te genieten zonder continu te denken aan de dood van Heath Ledger en hoe ze er hier mee om zijn gegaan. Misschien dat ik ‘m over een aantal jaar nog eens moet kijken (waar ik al veel eerder zin in ga krijgen, don’t get me wrong), als ik de dood van Ledger niet meer direct herinner. Want ook al doen Colin Farrell, Jude Law en vooral Johnny Depp zo hun best, de film zou zeker sterker zijn geweest als Ledger gewoon niet zoveel verschillende medicijnen door elkaar tot zich had genomen…
Maar: als je fan bent van Gilliam, dan is The Imaginarium of Doctor Parnassus echt wel een MUST SEE…