The Hurt Locker (2008)
Zou het komen doordat ik de film keek met iemand die veel te onrustig was, of raakte de film me nét niet genoeg? Het resultaat was dat ik op het moment zelf niet echt diep ín de film zat, maar nu drie dagen later blijft ie nog altijd wel erg goed hangen. Ik ga ‘m dus heel graag nog een keer kijken…
Ondanks dat ik dus net typte dat ik niet echt ín de film zat, laat The Hurt Locker wel goed de spanning voelen hoe Irak waarschijnlijk aan moet voelen. Ik denk nu ineens aan Platoon, die dat met de Vietnam-oorlog deed. Maar dat is wel een totaal andere film.
The Hurt Locker gaat over ‘bomruimers’ in Irak. We zien direct hoe gevaarlijk hun werk is (duh!), maar niet nadat we in een quote hebben gezien dat voor sommige mensen oorlog ook als drugs werkt. En dat geldt zeker voor sgt. James: de ‘man in het pak’.
Aan het begin van de film wil je ‘m voor z’n kop slaan omdat ie zo roekeloos te werk gaat, maar het knappe van The Hurt Locker (en van Kathryn – Point Break – Bigelow) is dat je na verloop van tijd begint te begrijpen wat hem drijft, en hoe verslavend dat ‘adrenaline filled’ werk daadwerkelijk is.
Meer moet ik eigenlijk niet vertellen over het verhaal, want ik wist nog vrijwel niets toen ik de film ging kijken, en dat is toch zo relaxed. Wat ik nog wil vertellen: het verhaal is geschreven door iemand die ‘embedded’ was bij een EOD-team in Irak, dus qua geloofwaardigheid zal het goed zitten. Daarnaast schreef hij eerder het subtiele maar krachtige In the Valley of Elah (met Tommy Lee Jones). Een film waar ik echter ook vaker aan moest denken was Brian De Palma’s Redacted, wat een compleet andere film is, maar ook een film die met een nog duidelijkere documentaire-stijl je diep het strijdgewoel in laat duiken.
Na een paar dagen ‘marineren’ is The Hurt Locker wel wat indrukwekkender dan ik direct toe wilde geven. En soms ontdek ik m’n mening over een film pas tijdens het schrijven van zo’n recensie, want als ik nu opnieuw zou beginnen zou m’n inleiding enthousiaster zijn…