Greenberg (2010)

Na The Squid and The Whale en Margot at the Wedding komt Noah Baumbach nu met Greenberg, een film waarin Ben Stiller laat zien ook serieuze rollen geweldig aan te kunnen. Wat een mooie kleine film was dit..!

Stiller speelt Roger Greenberg, een one-time-rock-‘n-roll-ster-in-spé, maar nu 15 jaar later vooral bezig met “niks” doen. Ergens voelt dat direct aan als een uitloop van de therapie die hij heeft gehad, want hij heeft in één of ander mental institution in New York gezeten. Als z’n broer echter op vakantie gaat, past Roger op hun huis in Los Angeles. Dat hij daarbij in contact komt met ‘family assistant’ Florence, die volkomen open in het leven staat en waar een soort van romance mee ontstaat, dat is eigenlijk niet zo van belang. Want Greenberg is geen plot-film, maar een karakterstudie van een neuroot die z’n kans heeft gemist, maar z’n falen nog altijd niet heeft weten te accepteren. En dat maakt hem ook af en toe, onbewust of niet, een vrij asociale a-hole…

Noah Baumbach maakt mooie films. Ergens heeft ie iets van Wes Anderson, maar toch zijn Baumbachs films een stuk realistischer, en ook wel zwaarder. Maar toch weet hij een mooie balans te vinden, want Greenberg is nergens té zwaar. Mogelijk komt dat ook doordat je soms niet weet of je nu moet lachen of niet, of omdat alles zo geloofwaardig wordt gebracht. Daarnaast weet je ook niet of je Roger Greenberg nou wilt helpen, of dat je hem gewoon een klootzak moet vinden…

Mooi zijn de scènes tussen Stiller en de mij volkomen onbekende Greta Gerwig, die Florence speelt. Zij is 25, hij 40. Zij heeft rust in haar hectische leven, en hij heeft alle mogelijkheden om tot rust te komen, maar hij worstelt nog veel teveel met z’n eigen shit, die er op onverwachte momenten uit komt. Dat ze het met hem uithoudt doet bijna denken aan die andere vrouw met dezelfde voornaam. Zeer mooi is de scène waarin Roger haar moed in wil spreken voor een operatie door te zeggen “You’re valuable“, maar dan kijkt ze ‘m wat meewarig aan, zo van: “Duh, dat weet ik wel hoor…”

En als kijker zie je wel dat ze die bemoedigende woorden niet nodig heeft, maar in Rogers ogen moet ie dat wel zeggen. En mogelijk is dát wel de kracht van de film: hoofdkarakter Roger heeft niet door dat alle shit waar hij doorheen denkt te moeten ‘self-inflicted‘ is, en dat hij dus niet ziet dat andere mensen met soortgelijke problemen daar heel anders doorheen fietsen.

Greenberg is een fijne afwisseling in deze tijden van Inception, en een film van een authentieke filmmaker die gewoon zijn verhaal wil vertellen, en ook zijn eigen beslissingen neemt. Niet dat het direct mijn (of jouw) beslissingen zouden zijn, maar het is dan ook niet mijn film…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1234654