Yo, también (2009)
Allereerst: Yo, también is een mooie oprechte en respectvolle film over een man met Down syndroom, die ook wil genieten van het leven, de liefde, intimiteit, en alle andere dingen die door ‘normale’ mensen ‘for granted‘ worden genomen. Maar het zijn de ‘normale’ mensen die hun die dingen vaak ontzeggen, want veel mensen zien alleen de gevaren. Maar heeft niet iedereen recht op een menswaardig leven?
Natuurlijk zul je hier positief op antwoorden. En moet je eens voorstellen hoe groot de kans was dat Yo, también (letterlijk: “Ik, ook“) een melodramatische maandagavond-RTL5-film werd. Als ie in Hollywood gemaakt was, dan was het dat zeker geworden. Maar gelukkig is er ook nog onafhankelijke cinema, die niet voor politieke correctheid hoeft te gaan, en daardoor perfect de nuance kan zoeken.
Het beste aan Yo, también is dat ik bij mezelf ook een lichte bekrompenheid voelde. Als filmofiel weet ik wel dat in de goede film dáár dan juist mee gespeeld gaat worden, en dat gebeurt dus ook. Maar het andere knappe aan deze film is dat er niet heel zwaar mee omgegaan wordt, maar dat er juist ook voor veel komedie wordt gekozen. Juist door humor een kans te geven voel je dat in sommige scènes ineens de ‘ongemakkelijkheid’ wegvalt, omdat je moet lachen. En dat gebeurt allemaal op een zeer knappe, subtiele en integere manier, geholpen door het geweldige spelen van Lola Dueñas en Pablo Pineda.
Ik was wat huiverig om deze recensie te schrijven, omdat ik afgelopen zondag, toen ik de film zag, niet helemaal fit was. Daardoor kwam ik niet echt ín de film, maar nu ik er over schrijf merk ik precies wat de kracht van deze film is. Eigenlijk had ik ‘m op een andere dag moeten kijken, want Yo, también is erg mooi, maar wel zo’n film waar je écht voor moet gaan zitten.