Winter’s Bone (2010)
Een film over een 17-jarige meid die voor haar seniele moeder en jonger broertje en zusje moet zorgen, gezet in een streek waar mannen rondlopen met de namen Teardrop, Little Arthur en Thump Milton, en dan nergens voor het makkelijk sentiment gaan. Dat maakt van Winter’s Bone een bijzonder mooie film, met een nieuwe ster in de hoofdrol: Jennifer Lawrence. Oscarnominatie, anyone…?
Okay, een film die de Grand Jury Price op het Sundance-festival heeft gewonnen heeft mijn ‘promotie’ natuurlijk niet nodig, maar ik meen het wel oprecht. Afgelopen zondag besloot ik een ‘echte’ filmdag te houden, die begon met Winter’s Bone, gevolgd door ‘freeze your brain’ The A-Team en afgesloten met het ook mooie An Education. Maar daarover later meer…
Lawrence speelt dus Ree Dolly (ook al zo’n fijne naam), de oudste dochter van een gezin waar de moeder figuurlijk afwezig is, en de vader letterlijk. Pa houdt zich vooral bezig met het koken van ‘crunk’ (?), een soort van ‘modern-day-moonshine’, en is zojuist op borgtocht vrijgelaten. Enige lullige: hij heeft het huis waar z’n seniele vrouw en kinderen wonen als borg opgegeven, en aangezien hij met de noorderzon lijkt vertrokken, dreigt uitzetting voor het ‘moeilijk functionele’ gezin. Rest Ree niets anders dan te gaan zoeken naar haar vader, tegen het advies (en de wil) van haar volledige omgeving, waaronder al die mannen met hillbilly-namen…
And hillbillies they are, want de film speelt zich af in het Ozark-gebergte, ergens op de grens van Missouri, Arkansas, Oklahoma en Kansas. Een gebied waar ze nog nooit van “Jeugdzorg” hebben gehoord, en waar de mensen hun zaakjes onderling wel oplossen. De aanwezige ‘law’ wordt vertegenwoordigd door Garret Dillahunt, en die kan zo’n sullig-maar-serieus hoofd opzetten dat hij eerder ook gecast is in geweldige films als The Assassanation of Jesse James by the Coward Robert Ford en No Country for Old Men. Hij is machteloos in een wereld waar de regels van het Wilde Westen nog altijd gelden, en waar wij Europeanen best makkelijk over oordelen. Ik moest mede daardoor ook denken aan White Lightin’, die zich dan wel in de Appalachen afspeelt, maar waar men ook niet volledig de voordelen van de evolutie ervaart…
Het mooie aan de film is niet alleen het ongelooflijke doorzettingsvermogen van Ree, maar ook het menselijke dat regisseuse Debra Granik in vrijwel alle karakters naar boven weet te halen. Ondanks dat het een wereld is die behoorlijk tot gruwelijk ver van mij (en vrijwel zeker ook jou) af staat, werd ik helemaal meegezogen, en voelde ik niet alleen de groeiende wanhoop van Ree, maar kon ik het ook niet laten mee te willen gaan in haar reis…
Een andere acteur die ik nog even wil noemen is John Hawkes, die je mogelijk kent als de sullige vader uit Me and You and Everyone We Know. Hier speelt ie Teardrop met een rauwheid waar je “u” tegen zegt, en wie weet verdient hij ook wel een nominatie voor Beste Mannelijke Bijrol.
Inderdaad: Winter’s Bone is een erg mooie, maar rauwe film…
Ik begin wel erg benieuwd te worden naar King’s Speech, Black Swan en The Fighter, want die hebben toch de oscars weggesnoept van o.a. True Grit en dit prachtige Winter’s Bone, die nu ik ze gezien heb toch wel degelijk goed genoeg waren om wat nominaties in winst om te kunnen zetten.
Ik moest vaak denken aan Helaasheid der dingen, omdat je anderhalf uur kijkt naar mensen waarvan ik weet dat ze bestaan, maar gewoon niet in mijn wereld voorkomen. En daar ben ik best blij om ook. Ik heb nog steeds geen zin gehad om aan het ultra-deprimerende White Lightning te beginnen, maar voor mijn gevoel zou je dit misschien wel de ‘lite’ versie kunnen noemen?
Verder kan ik er niks aan toevoegen, alle lof staat al in de review. Gewoon kijken en genieten!