Fish Tank (2009)
Wow, not a movie to put on when feeling a little ‘fluee..!
Nadat ik afgelopen zondag makkelijk door The Karate Kid was gefietst, ondanks m’n lichte griep, zette ik daarna Fish Tank op. Het DVD-menu zag er nog best vrolijk uit, en aangezien ik geen zin had in iets zwaars, besloot ik ‘m toch maar te kijken. En ondanks dat het dus wél een fucking rauwe realistische (lees: zware) film was, moest ik ‘m toch afkijken. Geweldige film, maar helaas op het verkeerde moment gekeken…
In Fish Tank volgen we Mia, een 15-jarig meisje die met haar jongere zusje en moeder in zo’n Engelse wijk woont waar elke ‘prachtwijk’ een goed gevoel van krijgt. Haar moeder is net 30, zuipt de hele dag, en vindt het eigenlijk maar lastig dat ze ook nog dochters heeft waar ze voor moet zorgen. Er wordt dus gruwelijk veel gescholden en gezopen, en niet alleen door moeder. Na twee scènes in de film is het al duidelijk: hoe de hel ontkom je ooit aan die wereld…?
Nou, één manier is misschien door te dansen. Mia heeft ergens een leegstaand appartement gevonden waar ze haar hip-hop moves oefent, en meldt zich – na aanmoediging van moeders nieuwe vlam – aan voor een auditie voor ‘sexy danseressen’. Hoe dat verder gaat laat ik open, maar op het moment dat je daar achter komt voel je al zo met haar mee, dat je al haar beslissingen begrijpt.
Moeders nieuwe vlam, Conner, biedt misschien wel een andere mogelijkheid tot ontsnappen. Hij speelt de vader die ze haar hele leven al gemist heeft, maar loopt ook ‘shirtless’ door het huis, en dan zien we in Mia’s ogen een zwoelheid die niet geheel onbeantwoord blijft.
In de rol van Conner zien we overigens een nogal verrassende keuze. Hij wordt namelijk gespeeld door Michael Fassbender, een Iers-Duitse acteur die je waarschijnlijk kent als die Engelsman die op een verkeerde manier drie whisky besteld in Inglourious Basterds, en daarna z’n carrière de verkeerde kant op stuurde met Centurion. Met z’n gedurfde rol in Fish Tank toont hij echter z’n kracht als acteur, dus met hem zal het wel goed komen.
Waar het vrijwel zeker ook wel goed mee zal komen is met Katie Jarvis, die Mia speelt. Nom de dieu, wat een realisme gooit zij in deze rol. Ze speelt haar rol zo intens dat ik tijdens deze film ook vaker aan het Nederlandse Joy moest denken, die eenzelfde rauwheid toont. Maar ‘gelukkig’ hebben wij prachtwijken en geen ‘fish tank projects’.
Wat de kracht van Fish Tank misschien het beste toont is dat Jarvis ontdekt is door regisseuse Andrea Arnold, terwijl ze schreeuwend ruzie stond te maken op een treinstation dat we ook in de film zien. Fish Tank is zó’n realistisch portret, zonder enige opsmuk, dat zij dus letterlijk in haar eigen buurt deze rol speelt. En had ik al verteld dat Jarvis op haar 16e al een kind kreeg, en nu pas 19 is?
Andrea Arnold ken je mogelijk van Red Road, een spannende realistische thriller, waarvan ik toen nog dacht dat het succes mogelijk door schrijver Anders Thomas Jensen kwam, die je weer kent als regisseur van onder andere Adam’s Apples en schrijver van de originele versies van Brothers en Vet Hard. Maar Arnold blijkt zonder hem ook geweldige films te kunnen maken, en toont hier dat zij misschien wel het stokje over kan nemen van Ken Loach.