127 Hours (2010)

Hoe maak je een film over iemand die 127 uur vast zit tussen ‘a rock and a hard place’ voor meer dan anderhalf uur interessant? Dat was de uitdaging waar Danny – Trainspotting, Slumdog Millionaire e.v.a. – Boyle voor stond toen hij het verhaal van Aron Ralston wilde verfilmen. Het hoofdingrediënt is een ‘nieuwe’ geweldenaar aan het acteerfirmament: James Franco..!

Filmkijkers zullen Franco natuurlijk herkennen als Harry Osborn uit de Spiderman-films, als vriendje van Sean Penn in Milk, of misschien wel als ‘die wiet-dealer die vrienden met je denkt te zijn’ uit Pineapple Express. Ik zag hem voor het eerst excelleren in de titelrol van de tv-film James Dean. Daar zag je al dat hij zich helemaal durft over te geven aan een karakter, iets wat ik hem vier dagen voordat ik 127 Hours zag ook al zag doen als Allen Ginsberg in Howl. En nu is hij niet alleen de centrale figuur in 127 Hours, maar ik denk dat er ook vrijwel geen acteur zou zijn die deze rol zo goed neer had kunnen zetten.

De film gaat namelijk over een ‘loner’, een wilde avonturier die in z’n eentje de Blue John Canyon in de buurt van Moab, Utah wil doorkruisen. We zien hem z’n auto parkeren en op z’n mountainbike stappen. Danny Boyle gebruikt veel split screens om de dynamiek van het karakter nog sterker neer te zetten, en de film begint dan ook als één vette mountainbike-ride. Als ie over de kop vliegt lijkt hij zich te blesseren, maar het eerste wat hij doet is lachen en een foto van zichzelf op de grond maken. Zo’n gast…
Niet veel later parkeert hij z’n fiets tegen één of andere pijnboom, en gaat te voet verder. Hij ontmoet een paar meiden die hij imponeert met een geweldig ondergronds meer, brengt ze het hoofd op hol en rent weer verder. Zo’n gast dus…

Dan slaat het noodlot echter toe, en raakt hij met z’n hand/onderarm bekneld tussen een losgekomen steen/kei/rots en de rotswand van een wel heel smalle canyon. Dan beginnen de 127 uur… En ineens wordt die gast, die nog geen seconde stil heeft gezeten gedurende de hele film, tot stilstand (en daarmee uiteindelijk zelfreflectie) gedwongen. Het eerste wat ik dacht, nadat de ‘awe’ en het plaatsvervangende shitgevoel wat waren gaan liggen, was: “Toch fijn dat ie wel met z’n voeten bij de grond kan”, maar dat terzijde…

Op dat moment trekt Franco alle registers open, en Boyle weet dat niet alleen erg goed te sturen, hij maakt er ook dankbaar gebruik van. Na het initiële ongeloof van de situatie waarin hij zich bevindt gaat ie vrij rationeel te werk en inventariseert ie z’n rugzak en voedsel- en drankvoorraad. Wel een foto- en videocamera, maar geen mobiele telefoon. Zo’n gast dus, die zich alleen zó goed weet te redden dat hij ook niemand heeft verteld wat ie ging doen, dus dan weet je dat je als ‘normaal’ mens al veel harder in paniek zou raken.
Wat volgt is een vijf dagen durende ‘ordeal’, waarin hij steeds meer begint te hallucineren, met als hoogtepunt de ‘imaginary’ radioshow waarin hij zichzelf niet alleen interviewt maar ook tegenkomt.

Okay, meer ga ik niet over het verhaal vertellen. De meeste mensen zullen wel weten wat er met hem gebeurt. Dit is – vooral in Amerika – zo’n bekend verhaal dat je waarschijnlijk wel weet wat er gaat gebeuren. De emoties die daarbij worden opgeroepen zijn behoorlijk heftig, en de film blijft heerlijk hangen. Daarnaast toont het één van de mooiste kanten van de USofA, want in welk Westers land kan het landschap het gevoel dat je écht alleen op de wereld bent nog zo versterken?
Zou er een genre zijn dat Boyle niet beheerst…?

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1542344