Biutiful (2010)
Ik weet nog niet helemaal precies waarom, maar Biutiful greep me afgelopen maandag enorm aan. Toen ik dinsdagochtend de trailer bekeek voelde ik weer iets opwellen, en toen ik niet veel later op IMDb wat informatie over de film las voelde ik ’t weer. Grotendeels komt dat door het fantastische acteerwerk van Javier Bardem, maar meneer Iñárritu verdient ook behoorlijk wat credits…
De film begon overigens met een nogal rustige en ‘muziekloze’ opening, waarbij ik wel dacht: “How, instellen op een rauwe film zonder al teveel opsmuk“. En die rauwheid werd eigenlijk almaar ‘erger’, waardoor ik ten eerste pas voorbij de helft van de film ontdekte dat het wél Barcelona was waar de film zich afspeelde, maar waardoor ik ten tweede ook veel meer geraakt werd door de drive van Uxbal (Bardem) om iets ‘goeds’ te doen. Het contrast tussen z’n liefde voor z’n kinderen en drang om het goede te doen met wat hij doet en vooral de wereld waarin hij zich begeeft is erg groot, maar kudos (van het Griekse “κῦδος”) voor Alejandro – Babel – González – 21 Grams – Iñárritu dat hij het zo geloofwaardig en genuanceerd weet neer te zetten.
Wat zal ik vertellen over het verhaal? Uxbal is een ‘hustler’ die allerlei handeltjes onderneemt om z’n kinderen te kunnen onderhouden. Vooral z’n zoontje wordt geweldig gespeeld. Z’n ex-vrouw is niet alleen een ‘masseuse’, maar ook een gruwelijk incompetente moeder, waardoor ik haar eigenlijk direct al een mep wilde verkopen (en mind you: ik heb nog nooit iemand geslagen). Daarnaast zou Iñárritu Iñárritu niet zijn als Uxbals verhaal niet verweven is met talloze andere verhaallijnen, van de Chinezen in de sweatshops tot de Senegalezen die je overal in Barcelona nepartikelen ziet verkopen (ik zag dus pas dat het Barcelona was toen ze over het Plaça Reial renden). En elk verhaal heeft z’n schoonheid en pijn, zoals je gewend bent van z’n vorige films.
Javier Bardem is geheel terecht genomineerd voor ’n Oscar voor z’n rol, en mijn verwachtingen over Colin Firths acteerwerk in The King’s Speech zijn nu zó torenhoog (omdat Firth overal als favoriet gezien wordt), dat ik me bijna niet kan voorstellen dat het mogelijk is dat hij daaraan kan voldoen.
Pojjojoj, wat een ‘mooie’ en rauwe film was dit zeg, ook al doet het bijna pijn als ik aan de titelverklaring denk…
De regisseur van een van favoriete films aller tijden (“Amores Perros”) heeft mij niet in de steek gelaten. Hij heeft me wéér goed geraakt.