True Grit (2010)

Het enige moment dat ik niet heerlijk ‘immersed’ was in de wereld van True Grit was toen ik me hetzelfde bedacht als dat ik een dag eerder bij 127 Hours deed: wat is het toch gaaf als je in een land zo’n mooie natuur hebt dat je zo’n film gewoon op kunt nemen, met zulke geweldige wijdse shots (kudos naar Roger Deakins, weer), zonder echt gebruik te hoeven maken van cgi.
En welke invloed heeft die uitgestrektheid op de mensen die daar wonen..?

Als je me vraagt waarom ik bovenstaande vraag stel, dan weet ik niet direct een antwoord. Ik verwacht echter wel dat Joen en Ethan Coen een antwoord zouden hebben, en dat antwoord mogelijk op één of andere manier in deze film hebben verwerkt. Want net als hun eerdere films (ik hoef ze niet te noemen, toch?) leveren ze met True Grit weer een film af die je niet alleen puur ter vermaak meerdere keren kunt kijken, maar dat het zo’n film is waar veel meer lagen in zitten dan die je op het eerste gezicht ziet. En dat soort puzzels vind ik steeds interessanter dan puzzelfilms als bv. Memento of Inception.

True Grit gaat over een meisje op zoek naar de moordenaar van haar vader. In deze rol zien we nieuwkomer Hailee Steinfeld als Mattie Ross. Tijdens de productie was ze een jaar jonger dan de wraakzuchtige meid die ze in de film speelt, en er moet veel gebeuren om haar geen grote ster te laten worden. Ze speelt ogenschijnlijk moeiteloos naast grootheid Jeff Bridges, Matt Damon en Josh Brolin, die toch allen hun Oscars (of nominaties) reeds verdiend hebben. En miss Steinfeld heeft terecht een Oscarnominatie in de wacht gesleept, ook al is het raar dat het voor bij- i.p.v. hoofdrol is…

Okay, Jeff Bridges speelt marshall Rooster Cogburn, en wordt ingehuurd door Mattie om Tom Chaney (Brolin) op te jagen en voor ’t gerecht te brengen, omdat hij in haar ogen ’true grit’ heeft: echte vastberadenheid (vrij letterlijk vertaald). Cogburn is zo’n gast die zo overtuigd is van z’n eigen gelijk dat ie meestal eerst schiet en daarna pas de voor hem in elk geval logische verklaring daarvoor weet/verzint. Hij wordt dan ook geïntroduceerd in een rechtszaak waar hij de dood van een paar mannen dient te verantwoorden. En die scène maakt precies duidelijk wat de Coens met True Grit van plan waren: het maken van een klassieke western..!
Niet veel later komt LaBoeuf (Damon) op het toneel, en ondanks verwoede pogingen van Cogburn om Mattie kwijt te raken rijden ze met z’n drieën de gevaarlijke prairie op, op zoek naar Chaney.

Wat zich dan ontspint is niet alleen een test wie écht vastberaden is, maar ook een opmaat voor de creatie van een legende. Rooster Cogburn is het type dat ik vroeger graag in m’n Arendsoog-boeken was tegengekomen ;).
Eerder werd Cogburn in meerdere films gespeeld door John – The Duke – Wayne (ditmaal dus door Jeff – The Dude – Bridges… sorry, die moest ik even maken). Wayne won z’n enige Oscar voor True Grit in 1970. Maar waar die film – althans volgens de geweldig ‘nuchtere’ trailer – veel meer een komedie lijkt, is de Coens-filmversie van de Charles Portis-roman een rauwe klassieke western die vrijwel nooit meer wordt gemaakt. Dat is natuurlijk jammer, maar daardoor springt deze film er nu wel heerlijk en hard uit.

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1403865