Animal Kingdom (2010)
Helaas is subtiliteit en nuance niet aan iedereen besteed, want er liepen behoorlijk wat mensen weg tijdens Animal Kingdom, de verrassende sneak gisteravond. Waar ‘men’ de simpele actiefilm The Mechanic verwachtte, kwam Pathé met een zeer subtiel en best geweldig crime-familie-drama, niet voor niets bekroond met de “Grand Jury Prize” op het Sundance Festival vorig jaar…
Pffff, waar te beginnen? Gewoon maar bij het begin, waar je in een zeer ongemakkelijke scène er direct achter komt wat voor film het gaat worden. Josh heeft namelijk net de ambulance gebeld omdat z’n moeder aan het OD’en is, en als de broeders binnenkomen kan hij z’n ogen toch maar moeilijk van “Deal or No Deal” op TV afhouden. Is hij catatonisch door wat er is gebeurd, sowieso emotioneel compleet afgestompt, of is het zo’n Australische film waarin het leven überhaupt heel weinig waard lijkt? Waarschijnlijk een combinatie van de drie, maar “ongemakkelijk” is inderdaad het juiste woord om deze scène te beschrijven…
Omdat hij pas 17 is besluit hij z’n oma te bellen en op de hoogte te brengen van de dood van haar dochter. Josh’ moeder had namelijk jaren geleden al alle banden verbroken met het bankovervallersmilieu waarin ze opgroeide. Josh wordt echter met open armen ontvangen door oma Smurf, een geweldige en Oscargenomineerde rol van Jacki Weaver. Z’n ooms zijn wat huiverig, maar dat blijkt al snel hun permanente gemoedstoestand te zijn. Als criminelen zijn ze namelijk altijd op hun hoede, en niet alleen omdat de ‘gewapende overvallen-unit’ van de Melbourne politie nogal een aversie heeft tegen papierwerk en hen het liefste allemaal liquideert. En als daadwerkelijk één oom wordt omgelegd, weet je dat het hek van de dam gaat…
Op dat moment voelde ik echter al behoorlijk mee met Josh. Z’n familie wordt dan wel neergezet als criminelen, en vooral ‘uncle Pope’ is één van de meest bad ass-sociopaten die ik in tijden in een film gezien heb (hij zou elke ‘staring contest‘ winnen, puur omdat je na een paar seconden al zó’n angst zult voelen dat hij elk moment kan doorslaan), maar regisseur David Michôd introduceert de familie met zoveel nuance, dat je heel goed begrijpt dat zo’n jongen er eigenlijk niks aan kan doen dat hij langzaam wordt meegesleurd.
Okay, veel meer zal ik niet over het verhaal vertellen. Hoe meer ik ‘m nu terughaal, hoe geweldiger ik ‘m begin te vinden. Inderdaad: het is een rustige film, die voor sommigen te rustig zal zijn. Maar fuck dat, want Michôd vertelt het verhaal met zoveel nuance en onverwachte maar subtiele wendingen, dat je na afloop nog lang na wilt genieten en denken over deze film. Bijvoorbeeld hoe de titel verklaard kan worden, of dat de film maar op één bevredigende manier kon eindigen, en dat gelukkig ook doet, of of of…
Inderdaad: Animal Kingdom is een behoorlijk geweldige film, als je film ziet als meer dan simpel vermaak.
Phoey! Nog nooit zo rustig zo’n wild verhaal verteld zien worden. Jammer dat aktie liefhebber vinden dat er in dit soort films ‘niks gebeurt’ en dus de bios uitloopt want er gebeurt hier juist zoveel met zoveel personen, alleen moet je dan willen/kunnen/durven voelen in plaats van alleen maar ‘Vet!’ en ‘WOW!” roepen…