Blue Valentine (2010)
Damn, wat een ontzettend goede film is dit zeg..! En de perfecte tegenhanger voor zoete (Hollywood) romcoms die een ‘perfecte’ wereld idealiseren en waardoor veel mensen op zoek gaan naar het onmogelijke in hun eigen relatie. Of zou Carl Jung hier iets heel intelligents over weten te melden? ;)
Inderdaad: ik weet dat ik zelf ook nogal gevormd (misvormd?) ben door de grote hoeveelheid conventionele films die ik kijk/gekeken heb. Natuurlijk is escapisme erg fijn af en toe, maar ik ben ook een best fel tegenstander van programma’s als MTV’s My Sweet Sixteen (staat helaas wel eens op bij de sportschool), waarin een paar extreem rijke kids van hun pa een Lambourghini krijgen voor hun 16e verjaardag, waardoor 99,5% van de kijkers wel eens kan gaan denken hoe mislukt hun leven (of dat van hun ouders) is, omdat zij dat niet kunnen betalen. Jezelf slachtoffer voelen, apathischer en daarna depressief worden, en dan lekker numb als radartje meedoen in de ratrace die wij de ‘vrije wereld’ noemen…
Okay, ik dwaal weer af.
Maar: Blue Valentine bevat misschien wel ’teveel waarheid’ voor veel mensen. Sommige mensen willen niet dat film meer is dan escapisme, en voor hen is zo’n parel als deze film mogelijk wat teveel. Ik vond ‘m ontzettend goed, misschien wel perfect geacteerd (miss Williams was genomineerd, en Gosling lost wederom z’n belofte als één van de beste ‘nieuwelingen’ in), en ik denk dat het misschien wel het beste drama van dit jaar is. En misschien ook wel van dit decennium, of ga ik nu té ver..?
Laat je overigens niet afschrikken door de ‘zwaarte’ die ik je hierboven mogelijk laat verwachten. De film toont namelijk net zo mooi het ontluikende als het destructieve van de liefde tussen Dean en Cindy. Zo toont Ryan Gosling ook z’n muzikale kwaliteiten (YouTube) in een grotendeels geïmproviseerde scène. Want ondanks dat regisseur Derek Cianfrance meer dan twaalf jaar (!) aan deze film heeft gewerkt, hij gaf de acteurs wel de ruimte. Misschien kon hij dat ook wel door de intense voorbereiding die er aan het filmen vooraf is gegaan, want Williams en Gosling hebben – voorafgaand aan de productie – vier weken lang écht als stelletje in het ‘filmhuis’ gewoond, met een zeer beperkt budget om zelf boodschappen te gaan doen. Gosling heeft zelfs een tijdje als verhuizer meegeholpen bij ’n bedrijf, iets wat zijn karakter in de film ook doet.
Okay, er zullen echt wel heftigere verhalen van voorbereidingen van acteurs zijn (ik denk weer aan Christian Bale voor The Machinist), maar hier resulteert het in een realisme dat je niet al te vaak ziet in films. Daarnaast is de film zo gemonteerd dat je continu tussen het begin en het einde (?) van hun relatie switcht, en af en toe weet je niet meteen in welke ’tijd’ je je begeeft. Hierdoor komt het gevoel van onbehagen en niet-weten-wat-er-eigenlijk-fout-gaat nóg beter over.
En deze ’truc’ werkt hier geweldig.
Ja, ik kan niet anders zeggen dan dat ik dit een geweldige film vond. Waar in Hollywood-films liefde alleen vaak genoeg is (en de film meestal eindigt na de eerste zoen, of na die ‘make up kiss’), daar is dat in Blue Valentine, als in het leven, misschien wel niet…
BAM! Wat een film!!! Waarschijnlijk in mijn top tien aller tijden! Origineel, rauw, geloofwaardig, on-Hollywoods en grijpt je bij de strot. Na het lezen van de IMDb trivia ben ik niet verbaasd over de kwaliteit van het acteerwerk en de regie. Deze ga ik niet snel vergeten!
Blue Valentine, The Wrestler en There will be blood.
Drie van mijn favoriete nieuwe films van de laatste vijf jaar.
Wat een geweldige film! Wellicht de enige nieuwe film die me een daadwerkelijk ‘Cassavetes gevoel’ gaf. Means a lot to me.
-Fabe