Hævnen (a.k.a. In a Better World – 2010)
Susanne met haar mooie achternaam maakte eerder het originele Brødre (remade als Brothers) en daarna het wat ongeziene Things We Lost in the Fire, en met In a Better World won ze afgelopen februari de Oscar voor ‘best foreign language film’. Nu moet ik zeggen dat de film me wel raakte, maar ik weet niet of dat niet meer met persoonlijke ervaringen te maken had dan met de kwaliteit van de film. Want ondanks dat er geweldig gespeeld wordt, was ik niet heel zwaar onder de indruk…
Susanne Bier werkte voor deze film weer samen met ‘boy wonder‘ Anders Thomas Jensen, die het verhaal schreef. Zoals hij ook al werkte aan zo’n beetje alle films die de Deense cinema de laatste tien jaar gedefinieerd hebben. Ik noem Adam’s Apples, Flickering Lights, Green Butchers, After the Wedding, Brødre, Wilbur Wants to Kill Himself en Old Men in New Cars (door ‘ons’ remade als Vet Hard). En ook hier wordt weer het buitenland gebruikt als kader om gebeurtenissen in het Deense thuisland te plaatsen. Maar ergens voelde het allemaal net iets teveel als een vluggertje: snel, makkelijk en uiteindelijk ietwat onbevredigend.
Haha, die metafoor heb ik iets uitgemolken, klopt ;).
Maar: het verhaal gaat over hævnen, oftewel wraak. Want hoe ga je om met onrecht dat je wordt aangedaan? Keer je de andere wang toe, zoals de Deense arts Anton, die naar Afrika gaat (of vlucht?) om in een vluchtelingenkamp mensen te helpen, terwijl zijn zoontje juist een stoere vader nodig heeft, zeker na de komst van en vriendschap met de met onverwerkte pijn zichzelf frustrerende Christian, die Antons Gandhi-stijl als zwak betiteld? Of tracht je bijna dwangneurotisch alles bespreekbaar te maken, zoals Christians vader probeert?
Het knappe aan de film is – en dat komt grotendeels door het krachtige en naturelle spel van de acteurs – is dat je met alle manieren wel mee kunt gaan. Natuurlijk is dat ook een compliment aan Susanne Bier, en waarschijnlijk ligt daar ook de reden dat deze film zowel de Oscar als de Golden Globe won. Ook al lijkt het verhaal toch iets te zoetig en soms te obvious.
Ik vond hem niet “te makkelijk” of “te obvious”. Er moet een hoop verteld en getoond worden en daarmee is de film onderhoudend genoeg mee. Je kunt als kijker gaandeweg je mening bijstellen als dat nodig is, en verder voel je met de personages mee. Ik zou niet weten wat de film nog aan “moeilijkheid” nodig heeft…