Mr. Nice (2010)
Wat een geweldig leven moet Howard Marks hebben (gehad), die als één van de grootste hasjsmokkelaars van de wereld (ooit had ie schijnbaar meer dan 10% in handen) iedereen voor de gek leek te houden, waaronder de IRA, MI6 en zelfs de Amerikaanse maffia. Jammer dat Bernard – Immortal Beloved, Candyman – Rose enkel een interessante, maar geen geweldige film heeft weten te maken. Want ondanks dat de film erg pro-legaliseren van marijuana is én ik gruwelijk veel zin kreeg om zelf iets te roken tijdens het kijken van de film, had dit in de handen van bijvoorbeeld Martin Scorsese waarschijnlijk wél een fantastische film opgeleverd.
Het verhaal van Mr. Nice is namelijk gruwelijk interessant, de acteurs leveren zeer puike prestaties en de film vliegt van Kabul via Frankfurt naar Los Angeles en via Miami weer terug via Shannon naar Oxford. Daarbij gebruikt Bernard Rose (die ook als D.O.P. fungeerde) in elk geval opmerkelijke technieken om de beelden authentiek te doen lijken. Soms komt dat raar over, soms werkt het wel. Toen ik de film echter net gezien had en me bedacht dat het gebaseerd is op het door Marks zelf geschreven boek, bedacht ik me hoe Marks zich in talloze rechtbanken en ondervragingen onder z’n verantwoordelijkheden uit wist te lullen, dat dus mogelijk in het boek ook (onbewust?) doet, en dat de film daar wat onder geleden heeft. Om het effe heel overdreven ‘groots’ te illustreren met een ander voorbeeld: Osama Bin Laden zou zijn eigen levensverhaal waarschijnlijk een stuk positiever opschrijven dan Dubya (George W. Bush) dat zou doen, maar beide versies zouden waarschijnlijk niet heel genuanceerd zijn.
Wat ik bedoel: mogelijk dat Rose meer bronnen had moeten raadplegen dan enkel het boek dat door Marks zelf geschreven is.
Opmerkelijk overigens dat de film niet zo heel trouw is aan het boek, afgaande op de ‘user comments’ op IMDb. Daar zeiken ze namelijk behoorlijk; dat er dingen missen, dat de chronologie niet helemaal klopt, et cetera. Mijn eerste reactie was: “So what? Het is een film, die z’n eigen dramatische spanning moet creëren, en dat kan wel eens anders moeten/gaan dan in het boek.” Daarnaast gaat het gezeur op IMDb vooral over feitjes, niet over ontbrekende motivaties, het gebrek aan nuancering, et cetera. Dus mogelijk dat dat ook ontbrak in het bronmateriaal.
Grappig overigens om te zien dat een aantal van de mensen die reageren op IMDb later ook moeten toegeven dat ze mogelijk wat onder invloed van hasjies waren, en dat dat hun reacties mogelijk had beïnvloed ;).
Voordat je denkt dat ik deze film teveel af wil zeiken, dat valt wel mee. Ik ben wat teleurgesteld dat het geen fantastische film is geworden. Zeker met Rhys Ifans in topvorm als Mr. Nice. Chloë Sevigny, die ooit doorbrak in het rauwe New Yorkse Kids, komt nét weg met haar nep-Londense accent. David Thewlis speelt de IRA-activist-turned-pornographer Jim McCann met veel agressie, Crispin – George McFly (Back to the Future) – Glover komt deze keer best normaal over, ondanks z’n flinke post-hippie baard en lange haar, en ik vond het erg fijn voor Christian McKay dat hij na z’n geweldige rol als Orson Welles in Me and Orson Welles toch niet al teveel last heeft van ’t Swiebertje-effect. En dan vergeet ik bijna de meest verrassend gecaste acteur nog: Luis Tosar als Amerikaanse DEA-agent die (ook) achter Marks aan zit. Hij speelde zeer recent namelijk nog de bad ass mo@!#$&@#%ker in Celda 211, en hoe klein z’n rol hier ook is: je ziet wel dat dat geen toevalstreffer was.
Het interessante aan de film is het flamboyante verhaal van Howard Marks, een Oxford-graduate die vanuit opportunisme ineens een internationaal marijuanasmokkelaar werd. En ook al mist de film ’t drama dat met een betere uitwerking/onderbouwing van z’n motieven sterker was geweest, af en toe raakte de film me wel. Natuurlijk deed de film me ook zeker aan Ted Demme’s Blow denken (met Johnny Depp), maar die was als film beter. Mogelijk dat ze nog iets meer afstand van het boek hadden moeten nemen, om een kleiner verhaal sterker te kunnen vertellen. Ik snap echter dat dat met zo’n ‘rijk’ verhaal moeilijk was, zeker ook als de hoofdpersoon op de set aanwezig was als adviseur…