Shi (a.k.a. Poetry – 2010)
Prachtige film, maar kijk ‘m niet als je hoofdpijn hebt, zoals ik gisteren. De film is met 2u19m niet alleen behoorlijk lang, het behandelt ook op een erg rustige manier mooie thema’s. En dat verdient 100% aandacht, en dat kon ik deze film gisteren niet geven. Als ik dan op IMDb lees hoe mooi de verschillende lagen van het verhaal uiteindelijk bij elkaar komen, maar ook hoeveel er nog vrij te interpreteren valt, dan vind ik het vooral jammer dat ik er niet zo van heb kunnen genieten. Ik zag de symboliek wel volledig, maar kon me door dat ‘zeurderige hoofd’ niet lekker mee laten voeren…
Poetry vertelt het verhaal van de 66-jarige Mija, oma van een nietsnut van een jongen (Wook). Hij ligt de hele dag maar wat in bed met z’n muziek keihard aan, of kijkt zo heerlijk ongeïnteresseerd tv terwijl hij zit te smekken op het eten dat hij verwacht dat z’n oma voor ‘m klaar heeft staan als hij daarom vraagt. Mija is echter het tegenovergestelde: ze is vrolijk, kleedt zich nogal jong, giechelt af en toe als een jong meisje, en lijkt eigenlijk alles wat op haar pad komt wel aan te kunnen. Of toch niet?
Het moment dat ze hoort dat ze Alzheimer heeft valt vrijwel samen met een gruwelijke ontdekking over haar zoon en z’n vrienden. Ze raakt betrokken bij een ‘onder-het-tapijt-veeg’-actie van de vaders van de andere vijf jongens, maar eigenlijk weet je helemaal niet hoe zij daar emotioneel in staat. Als ze dan ook nog op pad wordt gestuurd om hun zaak te beslechten bij de ‘verliezende partij’ heeft ze het ook vooral mooi metaforisch over abrikozen die zich op aarde storten als ze rijp zijn, om een nieuwe fase in hun leven te beginnen. En in de betere film weet je dat dat nooit zomaar wordt gezegd, al kun je het ook zien als poging van Mija om haar ‘interne dichter’ te vinden. Ze volgt namelijk sinds kort een dicht-cursus, maar lijkt maar niet de schoonheid te zien/vinden waar ze over wil schrijven. Uiteindelijk schrijft ze dan natuurlijk ook niet over schoonheid, maar dat voel je heel subtiel al aankomen…
Wat ik ondanks m’n hoofdpijn erg mooi vond was te zien hoe de Koreaanse karakters nu wel eens hun emoties onder woorden brengen en uiten, zonder meteen hysterisch te worden. Bij Aziatische films heb ik dat vaak nog vaker dan bij Westerse films, dat ik mensen door het scherm toe wil schreeuwen dat ze hun gevoel eens moeten uiten. Mogelijk dat ik daar zélf wat te makkelijk in ben, maar ik denk dat menig cultureel antropoloog zal beamen dat ‘men’ in Aziatische landen hun emoties vaak wat meer intern houdt. Om effe zeer kort door de bocht door te knallen: daarom denk ik ook dat gewelddadige films uit Aziatische landen ook veel heftiger zijn, als in: hoe meer je je emoties dient te onderdrukken, des te groter, heftiger en gewelddadiger ze wél geuit worden op het moment dat het mag, bijvoorbeeld in film. Ik kan daarmee ook trachten te verklaren waarom wij in NL niet zoveel goede films meer maken, omdat we misschien wel té vrij en/of gelukkig zijn hier en die noodzaak niet meer zo voelen, maar mogelijk waag ik me dan aan zaken waar ik te weinig van weet…
Okay, zal ik nog meer typen, of heb je wel een idee of je deze film wel of niet wilt gaan zien? De film won vorig jaar de Best Screenplay-Palm op het filmfestival in Cannes, en mogelijk is dat ook wel terecht. Ik wil ‘m zeker nog wel een keer kijken als ik weer fitter ben (als ie straks op DVD uitkomt bv.), want vooral die commentaren op IMDb hebben me wel duidelijk gemaakt dat de film inderdaad zo intrigerend en diepzinnig is als ik al hoopte, mits je er dus open voor staat, goed voor gaat zitten én niet wordt afgeleid door een zeurend hoofd.