2 Days in Paris (2007)
Een jaar of wat geleden las ik ergens dat elke regisseur en acteur die met Julie Delpy samenwerkt op één of andere manier wel kortstondig verliefd op haar wordt. Dat was in een artikel over Before Sunrise en Before Sunset, waarin Delpy samen met Ethan Hawke respectievelijk in Wenen en Parijs over de liefde en het leven praat (en langzaam ook verliefd wordt in Wenen). Nu heeft Delpy zelf een film geregisseerd, waarin ze ook nog één van de twee hoofdrollen speelt, maar die ze ook geproduceerd en gemonteerd heeft, en alsof dat nog niet genoeg was heeft ze ook de muziek gecomponeerd en onderstaande poster ontworpen.
En oh ja: de film toont ook hoe goed ze heeft opgelet in haar samenwerking met grote regisseurs als Lasse Hällstrom, Jim Jarmush, Richard Linklater, Krzysztof Kieslowski en Jean-Luc Godard, to name a few.
2 Days in Paris is de tweede film in korte tijd waarin Adam Goldberg speelt, en waarin ik in de recensie de naam “Woody Allen” zal noemen. Een paar weken geleden zag ik het satirische (Untitled), maar hier past de vergelijking met een Woody Allen-film nog veel beter. 2 Days in Paris gaat namelijk over een stel dat op hun terugreis vanuit het romantische Venetië nog even voor twee dagen stopt in het Parijs waar Marion (Delpy) geboren en getogen is. Deels om even haar ouders te bezoeken (gespeeld door haar real life ouders, btw), maar ook om de stad even te zien. Venetië was namelijk wat in het water gevallen (no pun intended) vanwege Jacks diarree en drang om als een toerist meer te fotograferen dan ‘het moment’ te beleven met z’n vriendin. En je voelt de hele film door dat er veel frustratie in hun relatie zit, en ik vroeg me meerdere keren af waarom ze eigenlijk nog bij elkaar waren.
Dat wordt niet veel beter als blijkt dat Marion nogal wat ex-en heeft rondlopen in Parijs. De één nog charmanter dan de ander, alhoewel er ook wat afgevloekt wordt. Voor Jack (Goldberg) allemaal wat lastig, omdat hij als echte Amerikaan natuurlijk geen andere taal spreekt, en hoe meer ik typ, hoe meer ik erachter kom dat eigenlijk beide hoofdrolspelers nogal onsympathiek zijn. En hoe knap is het dan dat de film zelf niet onsympathiek is? Okay, de eerste minuten zijn wat irritant, puur omdat je de frustratie in hun relatie ziet. Daarnaast bewijst Jack wat voor arrogante Amerikaan hij is. Maar het moment dat ze bij haar ouders komen, voel je dat dit niet zomaar een “we willen onze relatie testen op een vakantie”-film is. Het is allemaal veel subtieler, genuanceerder en vooral ‘eerlijker’. Daarnaast is Delpy zelf een Parisiènne, en toont ze haar hometown eens niet op die over-romantische manier, maar krijg je als kijker ook meer een ‘insider-tour’. Natuurlijk wil Jack naar Père Lachaise om het graf van Jim Morrison te zien, maar meer omdat hij denkt dat je dat als toerist móet doen.
Het knapste aan deze film is het niet vallen voor cliché’s. Je ziet de potentie van Delpy als regisseuse, maar ik begrijp ook erg goed hoe het vrij moeilijk is om niet verliefd op haar te worden. In de film lijkt ook bijna elke man in Parijs dat te zijn, en dat komt helemaal niet onrealistisch over. Adam Goldberg speelt de rol van zeurderige Amerikaanse hypochonder zo goed dat ik weer de naam van mr. Allen wil typen, maar dat zal ik niet doen. Ik ben wel erg benieuwd hoe Woody deze film zou vinden. En hoe toevallig is het dat zijn nieuwe film Midnight in Paris heet, over een Amerikaans stelletje dat een paar dagen in Parijs is..?
Ja, ik was zeer aangenaam verrast door deze subtiele film over hoe relaties soms ook ‘hard werk’ zijn. En hoe mooi is het om zo’n film juist in die over-romantische stad af te laten spelen?
Aanrader, als je van onconventionele romantische ‘dramedies’ houdt.