The Beaver (2011)

Damn, da’s best een lastige film om te recenseren. Hij raakte me op een gegeven moment namelijk best hard, maar achteraf gezien had ik ‘m helemaal niet in een sneak preview willen zien, want daarvoor is het onderwerp te ‘gevoelig’. Dat zorgde er namelijk niet alleen voor dat er nogal veel mensen wegliepen, maar ook dat er meer gelachen werd dan nodig. The Beaver is namelijk een serieus drama, waarvoor je behoorlijk wat ‘disbelief’ moet ‘suspenden’ als je géén ervaring met depressiviteit hebt. Veel mensen mogen zich gelukkig prijzen die ervaring niet te hebben, maar zonder die ervaring lijkt ’t me ook moeilijk om deze film écht op waarde te kunnen schatten…

The Beaver vertelt het verhaal van Walter Black, een zwaar depressieve man, erg goed gespeeld door Mel Gibson. Walters depressie zorgt ervoor dat z’n vrouw niet meer van ‘m kan houden en z’n oudste zoon ‘m zelfs haat. Daarnaast lijdt z’n werk er hevig onder, en ziet hij eigenlijk geen uitweg meer. Op z’n meest zelfdestructieve moment wordt ie echter ‘gered’ door een handpop die hij niet veel eerder in een vuilnisbak vond, en die ineens tegen hem begint te praten.
Op dat moment denk je nog dat het zich alleen in z’n hoofd afspeelt, maar je ziet direct dat het Walter zelf is die de stem van de bever doet. Overigens in een spot on Cockney accent, waardoor ik bij het zien van de trailer nog dacht: “Hey, hebben ze daar Ray Winstone voor geregeld?”. Maar nee, het is echt Gibsons stem, alhoewel hij Winstone (uit o.a. 44 Inch Chest, London Boulevard en Edge of Darkness, waar hij Gibson dus waarschijnlijk van kent) wel als ‘dialect coach’ heeft gebruikt.

De introductie van de bever zorgt er ook voor dat Walter ineens wél weer ‘sociaal bekwaam’ is. Okay, hij praat nu wel met dat accent, en je moet je als tegenspreker tot de handpop wenden, maar het lukt Walter wel weer om ’s ochtends op te staan, en om weer een relatie op te bouwen met z’n jongste zoon en vrouw Meredith (een rol van Jodie Foster, die de film ook regisseerde). Natuurlijk weet je als kijker dat er een moment moet komen waarop Walter weer afstand moet doen van de bever, maar het hoe en waarom daarover zal ik niet spoilen.

Zoals je ziet: als je geen ervaring met depressies hebt en/of je je niet voor kunt stellen hoe heftig een depressie kan zijn, zul je waarschijnlijk constant willen lachen om de handpop. Een beetje zoals meneer Zijlstra met cultuur om gaat: hij begrijpt het gewoon niet, en kan er dus alleen ongemakkelijk, gedesinteresseerd en vanuit ’n “alles is je eigen schuld”-gedachte over oordelen. Een probleem waar ik overigens meer VVD’ers wel van zou willen beschuldigen, maar laat ik nu niet die kant op gaan.

Ik moet overigens ook eerlijk toegeven dat ik de film zelf ook niet 100% in balans vond, maar dat kan ook deels komen doordat ik (nog) niet precies begrijp wat Foster écht wil met deze film. De bever kan goed voor onze natuurlijke overlevingsdrang staan, maar kan die uiteindelijk ook echt zo in de weg gaan zitten? En waarom negatief oordelen over iets dat raar/vreemd is, als het iemand wel lijkt te helpen?

Ja, de film riep en roept nog altijd interessante vragen op. En ook al is de uitvoering dan wat risicovol (juist door die humor niet uit te sluiten), ik ben blij dat ik ‘m gezien heb. De film raakte me, laat me ook weer op een andere manier nadenken over ’n bepaalde periode uit m’n eigen leven, en mogelijk heb ik er iets aan. Misschien ook niet, maar dat maakt ook niet uit. Foster geeft haar visie op dit heftige onderwerp en gaat er respectvol mee om. Helaas deed een groot deel van ’t sneak-publiek dat niet, en zullen velen (waaronder bepaalde eerdergenoemde politici) dit gewoonweg niet kunnen. En het feit dat zo’n film dan niet zoveel geld opbrengt is geen reden om de film slecht te vinden; films kunnen ook een nobeler doel dienen…

Oh ja: ik vergeet het goede acteren van Anton Yelchin als oudste zoon en de fijne aanwezigheid van Jennifer – Winter’s Bone – Lawrence nét niet te noemen.

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1321860