Captain America: The First Avenger (2011)
Yes, Captain America: The First Avenger voldoet erg goed als superheldenfilm. Misschien dat ie net wat minder indruk maakte dan de eerste Iron Man, maar hij was zeker beter dan Thor (die ik best okay vond), en zeer zeker beter dan Iron Man 2. En ergens heeft de film een nostalgisch gevoel van hoe Amerika graag gezien wil worden: als hulpverleners en verdedigers van de vrije wereld. Een beetje zoals de Amerikanen Europa bevrijdden van Nazi-Duitsland. En laat dat nou net de setting zijn van 90% van deze Marvel comic-adaptatie…
Ik ben zeker geen kenner van de Marvel comics, maar ondanks m’n voorliefde voor ‘de betere film’ kan ik me gelukkig nog altijd mee laten voeren in blockbusters, en heb dan ook vrijwel al de filmadaptaties wel gezien. Bij Captain America kon ik me voor het grootste deel van de film vrij makkelijk mee laten voeren in movie reality, iets wat ik tijdens de trailer overigens ook al voelde, dus dat ligt niet helemaal aan de film, maar ook wel aan het moment. Soms kan ik de werkelijkheid makkelijker ‘verlaten’ dan op andere momenten, maar tijdens Captain America: The First Avenger ging ik dus makkelijk mee. En daarvoor wil ik ook best wel wat credits geven aan de film en z’n ervaren regisseur, Joe Johnston.
In Captain America zien we een eng dunne Chris Evans (kudos to the CGI hier, maar niet overal…). Hij is een 100% patriot die de wereld wil beschermen tegen kwade machten, en daarvoor zeer graag ’t leger in gaat. Z’n zwakke gestel staat hem echter continu in de weg, maar hij blijft maar volhouden. Natuurlijk is dat één van de kwaliteiten die Stanley Tucci juist zoekt in een persoon die hij wil gebruiken in een experiment om via allerlei hormonen en doping de super-soldaat te maken. Eerder ging het mis, en natuurlijk is dat de villain in de film geworden. Nu gaat het wonderwel goed, en de oplettende kijker heeft natuurlijk al lang de achternaam van één van de sponsoren van het project herkent: Stark.
Inderdaad: de links naar al die andere superhelden zit er goed in, maar vooral Iron Man zul je niet kunnen missen. En om maar meteen duidelijkheid te geven: je moet tot voorbij de credits blijven zitten ja..!
Ja, ik ben ook opgegroeid in ’n tijd dat ik wilde geloven in de goedheid van Amerika (waarschijnlijk vooral getriggerd door de films die ik zag, btw). Maar het volwassener en kritischer worden, mede gestoeld op documentaires als Fahrenheit: 911, Collapse, Inside Job, Who Killed the Electric Car?, Why We Fight e.v.a., heeft m’n ‘geloof’ aardig onderuitgeschoffeld. De laatste tijd zijn er echter behoorlijk wat films uitgebracht waarmee Amerika weer amechtig tracht dat positieve imago terug te krijgen. De kapitalistische kant van the American Dream wordt verheerlijkt in Limitless, en in Captain America: The First Avenger wordt de Amerikaanse soldaat weer als nobele strijder opgevoerd. En ik moet wel gewoon eerlijk toegeven dat het wel werkt, want natuurlijk ga je mee in de strijd. Daar zijn ze toch wel goed in in Hollywood, om iemand als ik – die toch wel kritisch en genuanceerd wil zijn – vrij makkelijk mee te krijgen. Of zou ik toch niet zo kritisch zijn als ik zelf denk…?
Hoe het ook zij: Captain America: The First Avenger is goed gemaakt popcornvermaak dat in het rijtje superheldenfilms zeker niet tegenvalt. Naast Chris Evans steelt Hugo Weaving de show behoorlijk als Red Skull, is Haley Atwell behoorlijk fijne eyecandy en speelt Tommy Lee Jones weer eens zo’n gruntled Army officer. En waar Marvel toch wel wordt gezien als liberal moet je als een iets linkser georiënteerde Europeaan niet al te kritisch zijn, want dan kun je de film ook kapot nuanceren.
En geef ik hier gewoon toe dat ik dus af en toe graag m’n kop in ’t warme en vermakelijke zand steek..?