Cowboys & Aliens (2011)
Vanaf het moment dat ik de titel van deze film voor het eerst hoorde dacht ik al: “Die gaan we maar niet al te serieus nemen”. Maar toch word ik wel moe van het typen van dingen als: “Heb lage verwachtingen, en hij is vermakelijk. Verwacht ook maar iets, en hij valt tegen”, want dan zou ik me dus neergelegd hebben bij de gedachte dat zomer-blockbusters niet ‘goed’ mogen zijn, en dat wil ik niet. Ik vond Super 8 bijvoorbeeld als drama namelijk wél goed (als sci-fi wat minder, maar dat maakt niet uit), dus het is niet onmogelijk om wél van een zomer-blockbuster te genieten omdat het gewoon ook een goede film is, die zich niet verschuilt achter visual fx, technische hoogstandjes, lekkere meiden en/of ander secundair gedoe…
Want ondanks dat Cowboys & Aliens technisch erg goed gemaakt is (Jon Favreau maakte ook de Iron Man-films, dus hij heeft de techniek wel onder de knie), ik me geen moment verveeld heb, de acteurs ook hun ding gewoon goed doen, lukt het de film niet om qua verhaal ook maar ergens het nogal ‘stupide’ idee van buitenaardse wezens in een western-setting te overstijgen…
Ik las net dat het idee voor deze film kwam na het ZIEN van de COVER van een gelijknamige comic. Nu herken ik het licht euforische gevoel dat je kan bekruipen als je ergens iets ziet, en daar ineens een interessant idee bij krijgt. Maar waar de comic schijnbaar compleet de camp-kant op gaat, met paardenhoeven die de zwaartekracht op kunnen heffen, exploderende door Indianen afgevuurde pijlen, aliens die zich aansluiten bij de cowboys en omgekeerd, daar blijft Cowboys & Aliens toch ook een western met alle cliché-western elementen. En daar was ik de eerste 20 minuten ook wel positief over hoor. De initiële opbouw van het verhaal verraste me wel, maar als dan de aliens arriveren, dan begint het ‘vrijwillige opschorten van je ongeloof’. Tot op een bepaalde hoogte lukte me dat ook wel, maar na een scène in het vuur tijdens een onderonsje met nogal cliché-vijandige Indianen, toen hield het qua vrijwilligheid wel wat op voor me.
Zoals ik al zei: de film is technisch gewoon behoorlijk goed gemaakt. Favreau heeft de ervaring, en de cameraman toonde eerder z’n kunde ook al in Black Swan. Daniel Craig speelt z’n rol aardig stoïcijns, Harrison Ford toonde ’n paar gezichtsuitdrukkingen die ik nog niet van hem kende, Sam Rockwell doet ’n standaard bijrol, Paul Dano is behoorlijk onverwacht en aardig goed als arrogant rijkeluiszoontje, Olivia Wilde heeft vooral hele mooie ogen en Keith Carradine heeft een perfect western-hoofd. Daarnaast zag ik Cowboys & Aliens op een IMAX-scherm (wel met zwarte balken boven en onder, foei Pathé, waarom gebruik je het beeld niet 100% terwijl je wel een toeslag vraagt?), met lekker snoeihard geluid e.d., en gelukkig gewoon in 2D.
Ondanks de mindere recensies en m’n lage verwachtingen voelde ik toch een behoorlijke drang om deze film te gaan kijken. En hoe cliché ik dat zelf ook vind klinken: die lage verwachtingen hebben m’n ervaring wel gered.
Maar ik sluit me ook volledig aan bij een reactie die ik zojuist ergens las: “Als ik over een paar jaar deze film tegen kom tijdens het zappen, dan voel ik zeer waarschijnlijk niet de noodzaak om langer dan een paar seconden te blijven hangen…”.
Even voorop stellem: Ik wist dat ik deze film niet heel goed KON gaan vinden. Ik heb namelijk een voorliefde voor westerns, en een voorhaat voor SF. Dat deze film dus potentieel tegen mijn western-haren in zou gaan strijken was aannemelijk.
Toch begon de film echt goed. Het eerste kwartier zit je 100% naar een goed gemaakte western te kijken en zelfs als even later de aliens aantreden is het allemaal nog best te verhappen. Het is pas op de helft dat Daniel Craig gewoon een cliché James Bond te paard wordt en de film volledig over the top gaat en gewoon een zoveelste hele domme popcorn film wordt.
Ik heb de eerste helft best gesmuld, maar de laatste helft echt uitgezeten omdat ik in de gaten had dat de vriend met wie ik de film keek het wel leuk bleef vinden. In m’n eentje had ik ‘m zeker voortijdig uitgezet.