Killer’s Kiss (1955)
Als behoorlijk groot fan van Stanley Kubrick, maar vooral van zijn films, kwam ik deze laatst ergens tegen. Eén van z’n eerste films, gemaakt toen ie 25-26 was en op een bijstandsuitkering in New York woonde. En waar The Killing, die hij een jaar later zou maken, een stuk imposanter en ‘volwassener’ lijkt, zie je hier al z’n enorme talent doorschemeren. Toch vond ik het verschil met The Killing, en zeker ook met Paths of Glory (die hij twee jaar later zou maken), best groot. Mogelijk door het ontbreken van kundige acteurs, maar deze film lijkt – met een lengte van slechts 67 minuten – ook meer op een oefening of zo. Alhoewel ik zeker niet negatief wil zijn over Kubricks eerste film die je wél kunt vinden via de reguliere kanalen, want hier kunnen veel beginnende filmmakers erg jaloers op zijn…
Een rondje door de trivia-sectie op IMDb levert flink wat opmerkelijke details op, en ook daarom is deze film voor de échte Kubrick-liefhebbers zeker onontbeerlijk. Door z’n nogal penibele financiële situatie was ie als producent ook niet in staat om alle vergunningen te betalen, terwijl de film zich wel midden in New York afspeelt. Daarom gaan er geruchten dat hij stiekem vanuit auto’s heeft gefilmd en zelfs wat zwervers heeft moeten overhalen om een bepaalde steeg tijdelijk te verlaten voor ’n paar shots. Iets wat voor iemand die zich later ontpopte tot ‘control freak’ waarschijnlijk behoorlijk heftig zal zijn geweest.
Het verhaal: Davey Gordon is een bokser-op-z’n-retour, die ook nooit écht doorgebroken is. Een beetje een loser met een goed hart, die dan ook graag het avontuur opzoekt en z’n mooie buurvrouw Gloria gaat helpen als ze wordt lastiggevallen door haar ‘baas’. Maar dat alles gebeurt in een flashback, want de film opent met Davey op een treinstation in New York, wachtend op iemand. Hij opent met een mooie zelfkritische voice-over over hoe je in de problemen kunt komen, maar dat, inclusief de geweldige tagline “Her Soft Mouth Was the Road to Sin-Smeared Violence!“, werd voor mij teveel ondermijnd doordat ’t niet echt over kwam. Waarschijnlijk doordat beide hoofdrolspelers dus geen echt goede acteurs zijn. Leuk foutje op IMDb ontdekt trouwens: Jamie Smith, die Davey speelt, blijkt in 1992 in Goede Tijden Slechte Tijden gespeeld te hebben????
Dat zal niet waar zijn, maar feit is wel dat hij ná deze film enkel in wat tv-series is op mogen draven. Irene Kane, die Gloria speelt, heeft daarna ook niet veel meer gedaan, buiten schijnbaar een bijrolletje in het wel geweldige All That Jazz..!
Maar het verhaal: op het moment dat Davey Gloria heeft geholpen, wordt ie ook meegezogen in haar wereld. Ze is namelijk ‘danspartner’ in een club, die eigendom is van Vincent Rapallo, die het beste wordt gekenmerkt door de geweldige “Like the man said, ‘Can happiness buy money?’“. Hij is nogal jaloers/verliefd, en als Gloria met Davey dreigt te vertrekken, steekt ie daar behoorlijk wat stokjes voor. Uiteindelijk resulteert dat in een best geweldige achtervolgingsscène te voet door de verlaten straten en daken van New York. En ik moet zeggen: ik vond het gaaf dat er nogal wat knullerige valpartijtjes in die achtervolging zitten, die het allemaal wel een stuk realistischer maken. De climax van die scène, alsmede de boksscène eerder in de film, en ook de algehele sfeer van de film, tonen wel een klasse die Kubrick later in z’n carrière verder zou etaleren, uitbouwen en perfectioneren.
Dus: kijk door de imperfecties heen, en je ziet een aanstaand meester aan ’t werk. Mij lukte dat helaas niet helemaal, en daar baal ik toch ook wel een beetje van…
Hm, jammer dat hij niet helemaal aankwam. Maar ik begrijp het ook wel. Zoals ik al zei, ik zie zelf The Killing als de eerste echte ‘Kubrick-film’. Alles hier voor is zijn filmstudie, als het ware. Daarentegen, ‘Killer’s Kiss’ vind ik wel een erg mooie en unieke film, vooral in context. Zijn mise en scene, belichting, en gebruik van locaties is hier al bijzonder opmerkzaam en verfijnd. Daarbij betreedt hij hier al de poëzie van het individu in een beklemmende wereld, in de aanwezigheid van een vrouw. En niet zozeer op de traditionele film noir wijze, maar met een nieuwe inslag. En je proeft de geboorte van zijn ‘Kubrickiaanse’ cinema symboliek; bijvoorbeeld de witte, koude, zielloze etalagepoppen die hij doeltreffend plaatst in de film; de wijze waarop de gangsters de leadingman benaderen in de steeg is voorspel op ‘A Clockwork Orange’ (wauw, wat een scene). En, ‘Killer’s Kiss’ bevat één van mijn favoriete vechtscenes allertijden. Die scene is briljant (krijg kippevel als ik er aan denk). Anyway, heerlijke film – maar ik snap je punt.
Trouwens, heb je nu alle Kubricks vanaf ‘Killer’s Kiss’ gezien? ‘Barry Lyndon’ nog niet, volgens mij..? Dat is één van mijn persoonlijke favorieten (misschien wel zijn zwaartste film).
-Fabe