Super 8 (2011)

Of het nou een hommage aan of een kopie van Spielberg-films als E.T., Close Encounters of the Third Kind en The Goonies is of niet, ik was behoorlijk en zeer aangenaam verrast door Super 8. En dan bedoel ik niet dat het verhaal zo enorm verrassend is, maar dat J.J. Abrams in deze tijd van simplificaties juist een film in die stijl, met zo’n rustige opbouw en met zo’n ‘kleine’ essentie heeft durven en kunnen maken. Hij heeft natuurlijk flink wat credits opgebouwd met Lost, Star Trek en als producent van Cloverfield, maar ik merkte vooral hoe blij ik met deze film was toen ik me kwaad maakte om de negatieve reacties op IMDb.

Natuurlijk zijn steeds meer mensen geconditioneerd met vrij stupide franchise-films en remakes van films die wél iets persoonlijks wilden zeggen. Dat persoonlijke heeft de laatste jaren plaatsgemaakt voor CGI, 3D en overweldigende actie. Maar het probleem met die films is vaak dat je ze niet ‘voelt’, omdat er geen ‘hart’ in deze films zit. Natuurlijk zijn er uitzonderingen op deze stelling, maar die bevestigen enkel mijn mening. En als er dan zo’n ‘klein’ verhaal wordt verteld in zo’n overigens mega-groot opgezette film, dan begint ‘men’ nogal te steigeren…

Maar elk goed geschreven verhaal is persoonlijk voor de schrijver. De kracht van het verhaal zit in de herkenbaarheid (bewust of onbewust) van de emoties/gevoelens/gedachten die het verhaal haar basis en structuur geeft. Steven Spielberg maakt(e) zo’n films, zoals ik in de eerste alinea noemde, en J.J. Abrams doet dat hier ook. Het is het verhaal van het jochie die moet om leren gaan met het verlies van z’n moeder, wat nog wordt bemoeilijkt doordat z’n vader hem niet kan helpen, en hij uiteindelijk misschien zelfs wel z’n vader ‘helpt’. Analyseer de film op de eerste oppervlakkige laag – die van een treincrash en de daarop volgende onheilspellende gebeurtenissen – en je hebt het meeste inderdaad al gezien. Maar als je oog hebt voor het jochie en zijn noodzaak om z’n moeder los te laten, dan beleef je de film heel anders. Misschien nog wel herkenbaar, maar dan op een dieper vlak. En daarmee doet de film me bijvoorbeeld ook denken aan M. Night Shyamalans Signs, die je ook makkelijk kunt afzeiken vanwege de schijnbare stupiditeit van het oppervlakkige verhaal over aliens die naar aarde komen maar niet tegen water kunnen. Ook dáár zat iets veel ‘kleiners’ achter dat het hele verhaal over die aliens secundair maakte.

Super 8 heeft een vergelijkbare opzet. Al het spektakel – en dat is er ook behoorlijk veel – staat in dienst van het verhaal over dat jongetje. Als je dat niet ziet, dan zeik je deze film misschien af. Maar zie je dat wel en laat je je daarin meevoeren, dan voelt eigenlijk alles aan deze film erg fijn aan. En ik ben blij dat ik me heerlijk mee kon laten voeren. Evenals het grootste deel van het sneak-publiek, gelukkig…

Het gegeven dat kinderen volwassenen juist helpen (zoals hoofdrolspeler Joe z’n vader helpt, maar ook hoe de geweldige Elle Fanning (zusje van Dakota, en eerder al geweldig in Somewhere) haar vader tot inkeer weet te laten komen) wordt nog verder doorgevoerd, want het zijn natuurlijk de kids die uiteindelijk de oplossing voor ‘het probleem’ vinden. Is het hun onschuld (die volwassenen verloren hebben?) die hen op het juiste pad zet? En raken dit soort films daarom ook, omdat het ons onbewust wijst op niet alleen het verliezen van onze dromen/mogelijkheden door het volwassen worden, maar misschien ook dat de ‘volwassen wereld’ minder puur en eerlijk is dan die van kinderen, en daarom niet met de juiste oplossingen voor problemen komen? Want de door ons volwassenen gecreëerde wereld is sowieso niet in balans met de natuur, maar mogelijk komt dat deels doordat volwassenen niet meer in balans zijn met hun eigen innerlijke ‘natuur’..?

Okay, ik ga misschien wel weer wat te ver ;). Maar wat ik hier enkel mee wil tonen: Super 8 wil in elk geval iéts vertellen en heeft een hart, en boy o boy, wat mis ik dat vaak in hedendaagse Hollywoodfilms.

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1650062