Warrior (2011)

Yes, ik was aangenaam verrast toen ik tijdens de sneak de grauwe beginshots van Warrior zag. Een industriestad in de herfst of winter, met heuvels om de stad heen, rokende fabrieksschoorstenen: Pittsburgh. Ik associeerde dat direct met karakterschetsen als Copland, The Fighter, The Deer Hunter, Five Easy Pieces, Rocky, e.d. Toen ik Tom – Bronson, Inception – Hardy’s naam voorbij zag komen wist ik het: “Dit is die film waarvan ik me de trailer herinner, en die waarschijnlijk wat is uitgesteld doordat The Fighter vorig jaar zo goed presteerde. Maar ik heb er wel zin in.“.
En ondanks dat de film heel wat ingrediënten bevat om een stevig boks- en familiedrama te zijn, vraag ik me nu vooral af wat de reden is dat de film uiteindelijk tegenvalt: het scenario, waarin ze teveel drama wilden proppen, of de regie, omdat er téveel ‘sprongen’ worden gemaakt; zowel qua motivatie en ontwikkelingen van de karakters, als ook in de vechtscènes tegen het einde van de film. Ik neig dus de ‘schuld’ te geven aan regisseur Gavin O’Connor, die eerder Pride and Glory maakte (met Edward Norton en Colin Farrell), en in deze film als organisator J.J. Reilly ook een bijrolletje op zich neemt.

Het verhaal: Tommy Riordan zit na veertien jaar ineens weer bij z’n pa op de stoep. Een vader die hij ooit met z’n moeder verliet vanwege diens alcoholprobleem, en waar hij in de loop der jaren zo’n gruwelijke haat tegen opgebouwd heeft dat ik me nu afvraag why in the hell hij dus aan het begin van de film op die stoep zit. Gedurende de film is er geen enkel moment dat hij ook maar iets van verzoening schijnt na te streven, maar dat even terzijde. Pa is inmiddels zo’n 997 dagen nuchter, en in de eerste helft van de film was het ontbreken van een uitleg over hun verleden intrigerend. Tommy heeft een verleden in de Irak-oorlog, en aan alles zie je dat hij vol met onverwerkte emoties zit, die er toch op één of andere manier uit zullen moeten komen…
Tommy’s broer Brendan is natuurkundeleraar op een middelbare school, maar het lukt hem en z’n vrouw niet om het hoofd boven water te houden. Ze staan op het punt hun huis te verliezen, waardoor Brendan besluit om z’n prijsvechtcarrière weer op te pakken. Ooit was hij een UFC-vechter (Ultimate Fighting Championship), maar dat heeft ie opgegeven om z’n overheerlijke vrouw niet ongerust te maken en om er te zijn voor z’n dochtertjes. Maar ja, ze zitten wel met financiële problemen…

Om onduidelijke redenen vraagt Tommy aan pa Paddy (Nick Nolte) om hem te trainen (“that much you were good at”), want nogmaals: de film laat hem geen enkel moment tonen dat hij ook maar ietsjes open staat voor vergiffenis of verzoening. Z’n karakter is zo plat, en dat is echt jammer. Zeker omdat Hardy in Bronson toonde hoe geweldig gelaagd hij kan spelen. Ik moest ook zeker aan Rundskop denken (mede vanwege de overeenkomstige imposante spierbundeligheid), waarin je ook een hoofdrolspeler ziet die zoveel woede opkropt dat je er bang van wordt. Maar in die Belgische film heeft dat wel een mooie en indrukwekkende afwikkeling, hier niet…

Nu hoor ik je denken: “Hey filmofiel, doe eens niet zo moeilijk: het is toch gewoon een lekkere knokfilm!“, en daar kan ik je voor een klein deel gelijk in geven, maar waarom dan al die dramatische ingrediënten aandragen als je ze niet bevredigend ‘gebruikt’ in de film? Maar zoals ik al zei: ook de vechtscènes maken nogal wat ‘sprongen’ en zijn niet echt indrukwekkend gemaakt. Ik geef keihard toe dat ik echt wel de adrenaline door m’n lijf voelde gaan bij de gevechten, en ik voelde mezelf ook echt wel een paar keer m’n vuisten ballen, want enkele van de gevechten zijn wel spannend, terwijl vooral Tommy’s gevechten ook erg VET zijn, maar precies die momenten waarop een gevecht bv. kantelt, die moves  zijn wat overgeslagen. Ineens zijn de kansen dan omgedraaid, maar qua gevechtschoreografie is dat niet bevredigend uitgevoerd. Om dat deels te ‘verdoezelen’ zijn er wel een paar grote namen uit de UFC, MMA en WWF opgetrommeld, dus zo worden de meeste mensen wel weer zoet gehouden, maar ik vond het jammer dat de gevechten niet brachten wat ik hoopte. Want op het moment dat het mega-grote Mixed Martail Arts-toernooi Sparta start, waaraan Tommy en Brendan natuurlijk beide mee gaan doen, was ik al wat teleurgesteld in de manier waarop het drama werd verteld. Ik hoopte op dat moment echt dat de vechtscènes de film zouden redden (zoals de 44 minuten durende achtervolging het originele Gone in 60 Seconds redt van het niet-kunnen-acteren-van-alle-stuntmannen-in-de-poging-een-verhaaltje-ervoor-te-plakken), maar ondanks m’n ‘vuistengebal’ voelde ik helaas niet de neiging om te juichen aan ’t einde. Ik vroeg me vooral af waarom ze niet meer aandacht besteed hadden aan het nuanceren van de karakterontwikkeling. Het is echt zo plat als “ik haat je, echt”-vechten-“ik hou van je”. Terwijl ze daar toch 139 minuten lang de tijd voor hebben genomen, waar ik wel bij moet opmerken dat ik geen enkel moment aan de lengte van de film gedacht heb. Dat dan weer wel…

Ik ben erg benieuwd wat een klant bij de videotheek van deze film gaat vinden. Hij heeft zelf ‘gefreefight’ (‘freegefight’?), en ik vraag me af of hij ook zal vallen over de choreografie van de vechtscènes.

Ik vind het jammer dat de film me uiteindelijk zo teleurstelde. Ik had echt gehoopt op een mooie of vette film, of een combinatie daarvan. Ik geef nogmaals toe dat ik echt wel de adrenaline en dergelijke voelde, maar The Fighter, Rocky, Raging Bull, Bronson en misschien zelfs The Champ (die ik zag toen ik 12 was, denk ik) zijn zóveel beter…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1291584