Pearl Jam Twenty (2011)
Ik was net een paar maanden 18 toen ik op 8 juni 1992 Pearl Jam op het Pinkpop-podium in Landgraaf zag. Ook stond ik slechts zo’n twaalf meter van de plek waar zanger Eddie Vedder van een camerakraan het publiek in dook, dus je zult begrijpen dat ik mogelijk nogal gekleurd ben in deze recensie. Ik moet ook eerlijk toegeven dat m’n ‘liefde’ voor deze band een paar jaar later nogal verwaterd was (want waar waren ze gebleven?), maar kijkend naar deze door Cameron – Almost Famous, Vanilla Sky – Crowe geregisseerde documentaire kwam er toch weer aardig wat terug. En laat Vedders beroemde cranedive op Pinkpop wel degelijk erin zitten, met voldoende shots van het publiek dat ik – ondanks dat ik ’t beeld daarvoor zou moeten gaan uitpluizen – zéér waarschijnlijk dus ook te zien ben in deze docu. Wel samen met zo’n 60.000 anderen, maar ik blijf ’t erg vet vinden…
Ergens voelt het wel een beetje voorbarig aan hoor, een documentaire over een band die nog altijd bestaat. Als in: ik voelde de urgentie om deze documentaire nu te maken niet echt. Okay, ze bestaan twintig jaar, wat op zich opmerkelijk is voor een band die met haar eerste single al een wereldhit scoorde en geen seconde de tijd had om aan dit succes te wennen. Maar niet dat er daarna een heftig drama is geweest wat deze docu legitimeert. Het is zeker mooi te zien dat ze nog altijd trouw zijn aan hun principes. Ik was ook niet fan genoeg om te weten dat de band ontstond na de dood van de zanger van Mother Love Bone, dat Eddie Vedder dus later aan de band is toegevoegd. Interessant om te zien hoe dat gegaan is, maar qua dramatiek niet echt interessant.
Wat mooi is om te zien, is hoe de bandleden in die twintig jaar nooit hun principes opzij hebben geschoven. Het gaat ze om het maken van muziek, het een plek kunnen geven van hun emoties (alhoewel dat het heftigste geldt voor Vedder), en het delen van die muziek met hun fans. Mede daarom hebben ze halverwege de jaren 90 de grootste (en enige?) ticketverkooporganisatie van de VS aangeklaagd, omdat ze teveel geld vroegen voor concertkaartjes. Uiteindelijk wonnen ze die zaak, maar daardoor werden ze wel gezien als lastig en kregen ze minder optredens. Misschien is dat ook wel de reden dat ik hun vierde CD helemaal niet meer kende en in de eerste alinea “want waar waren ze gebleven?” typte. Kijk deze documentaire en je weet meer. En ook dat is allemaal geen wereldschokkend nieuws hoor, maar wel interessant…
Ja, ik word tijdens het schrijven van deze recensie niet echt enthousiaster over de film, maar ik weet zeker dat alle fans van Pearl Jam hard zullen genieten van deze documentaire. Daarnaast is het ook wel eens fijn om een paar muzikanten te zien die gewoon normaal over hun vak kunnen praten, zonder dat je je afvraagt waar ze hard op gaan op dat moment. Dat is natuurlijk dramatisch allemaal wat minder interessant, maar zo zijn ze wel gewoon écht. Eddie Vedder werd ook altijd al gezien als humor- en kleurloos, en deze documentaire verandert dat niet. Maar wat me wel opviel was hoe gevoelig hij nog altijd is. De documentaire bevat beelden van een indrukwekkende verandering op het podium als Vedder ziet hoe beveiligingsmensen veel te lomp mensen uit het publiek trekken. Ineens is hij niet meer die verlegen gast van het begin, maar voel je de woede in z’n stem.
Daarnaast zie je beelden van het Roskilde-drama, want het was tijdens een optreden van Pearl Jam dat het daar in 2000 helemaal mis ging en er in het gedrang negen doden vielen.
Cameron Crowe, van oorsprong muziekjournalist (voor o.a. Rolling Stone), kent de band al vanaf hun oprichting en is ook fan. Hij heeft uit 1200 uur vrijwel onbekend materiaal (met daarin ook o.a. Kurt Cobain, Neil Young en vooral Chris – Soundgarden – Cornell) een mooie documentaire gemaakt die het ‘leven’ van de band goed weergeeft. Het ontbreken van heftig drama maakt ’t allemaal niet heel speciaal of zo, maar wel gewoon goed. Een beetje zoals de band zelf. Gewoon degelijk en goed…
En toch vond ik het erg vet om aan het einde van de documentaire een optreden van vorig jaar te zien waar Vedder zelf misschien één zin van het nummer Better Man zingt, en het publiek het vocaal verder helemaal overneemt. Als in: de band waar ik zelf als tiener fan van was is – ondanks hun oncommerciële principes – nog altijd belangrijk en groot bij vele fans…
Baas boven baas :)
Zeg nou ik was daar ook, inmiddels geen 18 meer, maar toch….:-)…ik werkte toen in tivoli en had net drie dagen daarvoor licht bij hen gedaan en natuurlijk ook wa gepraat met Eddie, dus dat was erg luek hun daar weer tegen te komen Eddie met zijn zelfgemaakte Tivoli shirt en samen met Mart Smeets…
Grappig dat je je in het begin van de recensie afvraagt waarom er uberhaupt een docu over Pearl Jam gemaakt is, om vervolgens onbedoeld een stuk of 6 redenen te geven. ;)