Texas Killing Fields (2011)
Regisseuse Ami Canaan Mann is inderdaad de dochter van Michael – Heat, Public Enemies – Mann. Waarschijnlijk de reden dat miss Mann zoveel grote namen voor haar eerste grote film heeft weten te strikken (papa was ook één van de producenten), want Jessica Chastain, Jeffrey Dean Morgan, Sam Worthington en Chloë Moretz zullen niet op basis van ’t scenario voor deze film gekozen hebben, want dat rammelt aan alle kanten. Wat Mann wel laat zien is dat ze een creapy sfeer weet neer te zetten. Jammer dan ook dat die sfeer zo wordt verpest doordat je jezelf meerdere keren af zult vragen of er nu teveel scènes zijn weggeknipt of dat de film één grote onoplosbare puzzel moest worden…
Don’t get me wrong, ik houd er van als een film je niet alles spoon feeds. Dat je zelf dingen in moet vullen, dat je zelf conclusies moet trekken. Dat zorgt er voor dat je niet alleen meer betrokken raakt bij het verhaal, maar laat ook zien dat de makers respect voor jouw intelligentie hebben. In een mooi woord heet dat “exposition”: hoe laat je het plot zich openbaren aan de kijker, en in hoeverre dient de kijker daar zelf ook moeite voor te doen? Hier gaat dit echter behoorlijk mis, want waar ik de eerste paar keer nog dacht: “Oh, ben benieuwd waarom dit zo’n onduidelijke scène is,” daar had ik bij het derde of vierde vergelijkbare moment zoiets van: “Tja, ben toch bang dat het gewoon een slechte film is.”
Okay, het verhaal gaat over een aantal schijnbaar waargebeurde moorden in de zogenaamde ‘killing fields’ in de buurt van Texas City, in de gelijknamige staat. Deze kuststad wordt omgeven door ‘bayous’; moerasachtige wetlands met weinig begaanbare wegen en heel veel muggen, verwacht ik. En daar zijn waarschijnlijk veel moorden gepleegd, want de krantenknipsels die rechercheur Brian Heigh naast z’n bureau heeft hangen hebben het over meer dan 50 slachtoffers. Door iets van een jurisdictie-kwestie – die verder nergens wordt verduidelijkt – houden Heigh (Jeffrey Dean Morgan, die je mogelijk kent uit The Watchmen) en partner Mike Shouder (Sam – Terminator: Salvation, Avatar – Worthington) zich echter enkel bezig met één moord, terwijl Mike’s ex (Jessica – The Tree of Life, The Help – Chastain) veel meer moorden op haar bordje krijgt. Heigh wil haar daar graag bij helpen, maar daar moet hij zich volgens z’n partner niet wéér in vergalopperen (wederom: daar wordt verder niet over uitgewijd).
Daarnaast zien we hoe de tiener Anne (Chloë – Kick-Ass, Let The Right One In – Moretz) door haar hoererende moeder (een goed verrotte Sheryl – Laura Palmer in Twin Peaks – Lee) wordt verwaarloosd, zeker omdat ze jaloers is dat haar klanten ook wel eens iets te verlekkerd naar haar dochter kijken. Ze heeft ook nog een no good broer die vooral rondhangt met ene Rhino (Stephen – “Protection from who, ze Germans?”, Snatch – Graham), die alleen al vanwege z’n looks erg verdacht lijkt. Ook de lokale pooiers zijn geen lieverdjes, en zo bevat het verhaal dus genoeg ingrediënten om een naargeestige misdaadthriller te worden. Maar helaas zit óf het scenario óf de editor in de weg.
De reden dat ik hierboven met zoveel namen en filmtitels gooi is ten eerste om te tonen dat er voldoende talent aanwezig was, dus daar ligt het niet aan. De andere reden is om deze recensie iets van body te geven, want heb eigenlijk niet zoveel zin om de fouten in de film op te noemen, want dan wordt m’n teleurstelling nog wat groter. Ik kan namelijk wel gaan vertellen dat Anne op een gegeven moment ineens zo’n woede-uitbarsting heeft dat de halve zaal in de lach schoot, of dat het nergens duidelijk wordt waarom de meeste karakters doen wat ze doen, maar dan wordt het allemaal zo deprimerend hier ;).
Ik zag de film gisteren in de sneak, maar ik verwacht dus zeker niet dat ie ook écht de bioscopen haalt hier. Of mogelijk dat een distributeur jou met valse voorwendselen en al die namen hierboven denkt te kunnen lokken. But beware…