Another Earth (2011)

Allereerst: Another Earth is een psychologisch drama over het vinden van verlossing na een onbedoeld gruwelijke actie. Dat het gezet is tegen de achtergrond van de ontdekking van een tweede aarde die een vrijwel exacte kopie van onze aarde lijkt geeft ‘plot-analisten’ een field day, want uitzoeken hoe het nu precies zit is interessant, het versterkt deels ook de essentie van het verhaal, maar leidt ook wat af van wat de film eigenlijk wil vertellen. Als ik dat positief beschrijf dan is dat intrigerend (en mogelijk heb ik nog iets ‘gemist’ en maakt het de film eigenlijk fantastisch), maar als ik het negatief bekijk dan is het op z’n zachtst gezegd gewaagd…

Allertweet: Another Earth is ook een erg rustige film, die sensatiezoekers (die mogelijk op basis van de trailer de film wél willen zien) waarschijnlijk niet voldoende prikkels biedt. Another Earth is namelijk een sterk onafhankelijke film, die ook in de “Top 10 Independent Films” van de National Board of Review van dit jaar staat (naast A Better Life, Shame, Take Shelter, Cedar Rapids, 50/50, Beginners, We Need to Talk About Kevin, Margin Call and Win Win). Dat was ook de reden dat ik deze film graag zag, want door wat ik van bovenstaande lijstje gezien heb, was ik op één of andere manier ook door geraakt. Of het nu grappig, goed, geweldig pijnlijk of interessant was: het is een fijn lijstje films.

Okay, kort het verhaal. Aan het begin van de film zien we de 17-jarige Rhoda (een mij onbekende maar verrassende Brit Marling, die mede het scenario schreef!) vieren dat ze is toegelaten tot een astronomie-opleiding aan het prestigieuze Massachusetts Institute of Technology (MIT). Als ze lichtelijk aangeschoten in haar auto naar huis rijdt hoort ze op de radio over een aarde-achtige planeet die net ontdekt is, en die ook zichtbaar is aan de hemel. Tijdens haar autorit kijkt ze dus veel te veel uit haar raam naar het helal, waardoor ze vol op een auto klapt die voor een stoplicht staat te wachten. Daarin zit een gezin dat verwoest wordt door ’t ongeluk, en de rest van de film is Rhoda’s pad naar verlossing voor wat ze veroorzaakt heeft. Meanwhile staat die tweede aarde ook nog steeds aan de hemel en wordt er zelfs een prijsvraag uitgeschreven waar mensen op in kunnen schrijven, maar dat is vrij secundair bij het verhaal van Rhoda’s toenadering tot de overgebleven vader van het gezin (William – Lost – Mapother)…

Ja, ik noem “suspension of disbelief” weer, want vooral de theorieën over de tweede aarde die terloops op tv-schermen worden getoond lijken lachwekkend voor échte wetenschappers. Neem dat dus niet al te serieus, want dan loop je bij deze film weg. Maar zoals ik al zei: die plotlijn is secundair, en ik zag het dan ook puur als metafoor in het verhaal over Rhoda en John (de vader). En een metafoor hoeft natuurlijk wetenschappelijk niet te kloppen. Helaas moest ik ook in het verhaal over Rhoda’s vergeving en verlossing af en toe wat ongeloof maar voor lief nemen. Haar handelingen zijn grotendeels ‘logisch’ en/of invoelbaar, maar af en toe klopte het gevoeltechnisch (voor mij) niet helemaal. En dat is jammer, want er zit een prachtig verhaal verscholen in deze film.
En dat zorgt er voor dat deze film het nét niet haalt bij mij. Nogmaals, mogelijk heb ik iets gemist, mogelijk hebben ze er nog iets ingestopt dat er niet helemaal uit komt, en is dat jammer. Maar ja, als ze het op dat diep spirituele vlak ‘kloppend’ hadden weten te maken, dan was deze film ineens in de range van cult-sci-fi-classics als bv. Tarkovsky’s Solaris belandt, en dat is natuurlijk ook een vrij onhaalbaar niveau…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1549572