Colombiana (2011)

Vrijdagavond: na een aardig drukke week had ik zin in simpel vermaak. Ik wist dat deze film uit de Luc Besson/Robert Mark Kamen-schrijfstal kwam, dus ik vond ’t niet de moeite waard om ‘m in de bioscoop te kijken. En omdat ik films als Transporter 3 en Taken echt niet trek vanwege de übersimpele verhaallijntjes en tenenkrommend slechte dialogen had ik erg lage verwachtingen toen ik gisteravond de Blu-ray in m’n speler stopte, en alleen dat kon m’n beleving van Colombiana iets ‘redden’.
Okay, de combinatie van aardige production value en zeer fijne Zoe – Avatar – Saldana vergoedde ook wel iets. Maar toch…

Dat de dialogen in Colombiana wat minder kromme tenen oplevert dan die in Olivier Megatons (ja, zo noemt ie zich echt..!) vorige film, Transporter 3, dat mag je natuurlijk niet als compliment zien. Helaas is deze film bijna alles waar ik vooraf bang voor was, met uitzondering van hetgeen ik in de laatste zin van bovenstaande alinea zeg. Daarnaast neemt de film ook ruim de tijd om op gang te komen (volgens mij begint het echte spektakel pas na meer dan een uur), wat licht verrassend te noemen is in een hedendaagse Luc Besson-productie, en wat een paar aardige scènes oplevert, maar het overall gevoel dat ik aan het niet-spectaculaire gedeelte van deze film overhoudt is: “Mannen, ooit gehoord van ‘exposition’, of van respect voor ’t intellect van je kijkers?”

Ik weet dat ik het woord ‘exposition’ vaak gebruik, maar vooral het ontbreken ervan is een goed criterium om de kwaliteit van een scenario negatief te beoordelen. Je creëert namelijk spanning door ’t betrekken van je kijker bij een verhaal. Die betrokkenheid wordt groter als je de kijker zelf bepaalde conclusies laat trekken. Iedere rationele geest ‘verlangt’ naar het oplossingen van problemen, en als je bepaalde zaken dus open laat, die de kijker dan zelf rationeel in kan vullen/op kan lossen, dan krijg je dus meer betrokkenheid. Niet alleen bij ’t verhaal, maar ook bij je karakters. Als je echter het tegenovergestelde doet, door veel te simpel (en meestal in dialogen) uit te leggen wat de kijker moet weten (omdat je bang bent dat wij het anders niet begrijpen, en dat is commercieel niet zo interessant), dan voel ik me dus als kijker niet serieus genomen. Eigenlijk zeggen de schrijvers daarmee: “Ja, jij zult wel dom zijn, of geen zin hebben om zelf iets van je intelligentie te moeten gebruiken, dus wij leggen je alles effe haarfijn uit, zodat jij alleen maar hoeft te consumeren.” Dat strijkt mij dus tegen m’n haren in. En door m’n groeiende kritische kijk op film dus ook steeds meer de laatste jaren…

Kort het verhaal: Cataleya ziet aan het begin van de film hoe haar vader en moeder worden omgelegd door pionnen van papa’s voormalige baas. Voordat het gebeurt heeft papa echter haarfijn uitgelegd hoe Cataleya weg moet zien te komen, en niet veel later arriveert ze in Chicago, bij een oom. Ze is pas negen, maar weet 100% zeker dat hij haar moet opleiden tot moordenares. Gelukkig is hij ook een hard ass criminal, dus hem overtuigen gaat vrij snel. Vijftien jaar later is ze een ongelooflijk/-waardig professionele moordenares geworden die door haar oom uitgekozen en voorbereide aanslagen uitvoert. Maar haar gezworen wraak op de moordenaars van haar ouders blijft haar enige drijfveer, en langzaam lokt ze deze topcriminelen uit hun ’tenten’.

Kijk, qua basis niet verrassend, maar zeker ook voldoende om een lekkere simpele actiefilm te maken. En meer dan dat is Colombiana ook niet geworden. Maar het scenario is een aaneenschakeling van zaken die zó ongeloofwaardig zijn (ze gebeuren omdat ze zijn geschreven, niet omdat ze volgen uit geloofwaardige conclusies van de karakters), dat je daarmee alle spanning weghaalt, als die er door de slechte expositie überhaupt nog was. Denk één seconde rationeel na over wat er allemaal gebeurt, en de film kan verknald zijn voor je. En hoe graag ik m’n intellect ook uit had gezet gisteravond, dat lukte me niet, waarmee de film dus niets meer is dan een vehikel om de ontzettend fijne Saldana in allerlei strakke en/of BH-loze outfits voorbij te laten rennen.

Ook de beelden zien er erg goed uit. Mooi contractrijk, veel ‘verzadiging’, en ik moet eerlijk zeggen dat een paar (vuur-)gevechten aan het eind wel gewoon vet zijn. Daarbij moet ik ook toegeven dat zoiets voor mij ook ooit genoeg was. Tot ik erachter kwam dat film veeeeeeeeeeeeeeel meer kan zijn dan simpel vermaak, en er niet veel later achter kwam dat de beste actiefilms die ik in m’n jeugd zag toch altijd wel een (film-) geloofwaardigheid bevatten, zodat het me ook iets interesseerde wat er met de karakters gebeurde…

En echt het beste aan de film? Johnny Cash’ American recording-cover van Nine Inch Nails’ Hurt tijdens de aftiteling…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1657507