The Inbetweeners Movie (2011)
Er zijn weinig genres waar je smaak zo bepalend is als bij komedies. The Inbetweeners Movie bevat misschien wel 1000 grappen, waarvan ik er twee of drie leuk vond. De rest van het sneakpubliek lachte veel meer dan ik (het meisje naast me overigens omdat ze alles zo slecht vond), terwijl ik de vier hoofdrolspelers na tien minuten al meer dan zat was. Ik zag dan ook vooral dat er bar weinig overblijft als de humor je niet ligt…
Kijk, als je uit een film als Bridesmaids de humor weghaalt, dan houd je nog altijd een drama over vrouwenvriendschap en het niet-volwassen-willen-worden over. Zelfs een vergelijkbare film als Superbad (als in: die gaat ook over jochies die zo snel mogelijk seks willen) bevat genoeg tragiek waardoor de humor beter aankomt, puur omdat de karakters interessant zijn. Ik zou zelfs zo ver kunnen gaan en zeggen dat de mannen in New Kids Nitro tenminste de hele film door een consistente motivatie blijven houden die hun acties verklaart, en dat is hier ook niet echt ’t geval…
Nee, ik vond The Inbetweeners Movie echt helemaal niks. Als ik er op TV langs gezapt zou zijn, dan was ik na een paar seconden alweer verder gezapt, denk ik. Het blijkt de afsluiting te zijn van een populaire Engelse TV-serie over dezelfde vier gastjes, maar dan op de middelbare school. En ik kan me voorstellen dat zo’n 25-minuten aflevering wel aardig okay kan zijn, want schijnbaar gaat het daar ook wel echt om iets meer dan enkel “sex, minge, fanny and booze… and sex, and sand, and sex“, aldus de woorden van één van de hoofdrolspelers. Waarschijnlijk is die serie ’t (mindere?) Engelse antwoord op Freaks and Geeks, waarmee Jason Segel, Seth Rogen en James Franco ooit doorbraken.
Weet je, als dit een Amerikaanse film was geweest, dan had iedereen er laatdunkend over gedaan, verwacht ik. En eigenlijk moet ik er ook niet meer over typen, want als dit wel jouw humor is, dan zul je mij een zeikerd vinden, maar als ik door blijf typen, dan ga ik ook alleen maar meer zeiken, verwacht ik ;).
Okay, kort nog iets over het verhaal dan. Simon wordt aan ’t eind van ’t schooljaar gedumpt, en z’n vrienden willen ‘m opvrolijken door ‘m mee te nemen op vakantie naar Malia, Kreta. Het hotel waar het viertal incheckt is gruwelijk ranzig (“You pay a 50 euro fine if you shit on the floor!”, zegt de eigenaar), maar niet getreurd: ze komen om te stappen. Ze worden als ontzettend cheap een club ingelokt, waarbij er echt veel te lang door wordt gegaan op de grap dat één van de jongens denkt dat de vrouwelijke propper écht iets met hem wilde. De club is leeg, op vier schijnbaar masochistische meiden na. And guess what..?
Ja, ik stop. Ik had drie minuten in de film al door dat dit enkel een opeenstapeling van flauwe, gore en ranzige grappen zou worden, en dat er vrijwel geen enkele serieuze energie is gestoken om je als kijker ook maar iets met de karakters mee te laten voelen. Nu kan ik me voorstellen dat het voor de fans van de TV-serie ook niet meer nodig is (zij kennen de jongens natuurlijk al), en mogelijk verklaart dat ook die onrealistische 7,2 (!) op IMDb, want ik had ‘m ergens rond de 5,1 verwacht. En dat was dan nog vrij hoog geweest, if you ask me…