Restless (2011)
Restless is een soort tragisch sprookje waarbij ik me (ook) even over ’n kleine drempel moest tillen, maar toen ik me kon laten ‘gaan’ in Gus Van Sants verhaal – over een terminaal ziek meisje dat aan het einde van haar leven nog even knetterverliefd wordt op een ‘begrafenis-crasher’ – raakte deze vrij aparte maar lieve film me aardig.
Mooi…
Mia – Alice in Wonderland, The Kids Are All Right – Wasikowska speelt Annabel, een meisje dat onverwacht in het leven van Enoch (Henry – zoon van Dennis – Hopper) verschijnt. Enoch is een nogal getroebleerde tiener, en gedurende de film kom je achter de redenen voor o.a. zijn fetisj voor ’t bezoeken van begrafenissen van totaal onbekenden. Annabel en Enoch worden verliefd op elkaar, en je zult begrijpen hoe haar nog korte leven ook Enochs leven (en z’n tot-voor-korte-onmogelijkheid om om te gaan met z’n eerdere verlies) zal veranderen. Uiteindelijk valt alles nogal ‘handig’ in elkaar, en als je niet mee bent gegaan in de sweetness van hun liefde zul je dit waarschijnlijk gekunsteld of zelfs pretentieus vinden. En zoals ik al zei: ik moest me ook even ergens overheen zetten, but hey: it’s film..!
Wasikowska’s talent was eerder al bekend, en ook Van Sant heeft z’n credits natuurlijk al lang verdiend met o.a. My Own Private Idaho, Good Will Hunting, Elephant en Milk. Maar voor fans van wijlen Dennis Hopper is het vooral verrassend om z’n zoon Henry te zien. Hij lijkt op een paar manieren ook op z’n vader, en er zit ook een onvoorspelbaarheid in z’n voorkomen dat hem interessant maakt. Ook daarmee begeeft Van Sant zich overigens weer op lichtelijk glad ijs, want dat kun je ook als ‘plat’ of ‘onverschillig’ afdoen. Maar ook je interpretatie in dezen is weer afhankelijk van het wel of niet (kunnen) laten meevoeren in de wereld van deze jonge geliefden.
En misschien moet ik nog wel vermelden dat je wel van quirkiness moet houden om van deze film te genieten. Ik heb ’t namelijk helemaal nog niet gehad over o.a. de geest van de kamikaze-piloot Hiroshi die alleen door Enoch gezien kan worden. Denk dus een beetje aan een combinatie van Submarine en Miranda July’s films (Me and You and Everyone We Know en The Future), maar dan met wat meer tragiek (en iets minder in balans, dat wel). De (piano)muziek van Danny Elfman draagt ook zeker bij aan de sfeer. Restless is op z’n best in die mooie kleine wereld waarin de twee verliefd worden. Ze maken flink wat onvergetelijke momenten mee, iets dat ook voor ’n zeer mooi einde zorgt. En dat ik na afloop zo’n beetje alle extra’s heb bekeken (met interviews met producenten Bryce Dallas en Ron Howard en schrijver Jason Lew, waarin o.a. duidelijk wordt hoe persoonlijk dit verhaal was) toont niet alleen dat de film me raakte, maar zorgde er natuurlijk ook voor dat ik (nog) positiever aan het typen ben nu.
Want de film is misschien niet perfect, maar wel mooi…