Lena (2011)
Ik ben zo’n enorme fan van Aanrijding in Moscou dat ik per ongeluk twee DVD’s van die film in m’n kast heb staan, dus je zult begrijpen hoe m’n verwachtingen in de weg konden zitten bij Van Rompaey’s nieuwste film Lena. En ook al wist ik dat deze film het over een compleet andere boeg zou gooien, ik had denk ik toch liever z’n debuutfilm voor een derde keer gekeken. Niet dat Lena een slechte film is, maar het pijnlijke realisme van deze film over een dik Rotterdams meisje maakte me misschien wel kwaad. Kwaad over hoe men een meisje als Lena ziet (en daar zit ook echt wel wat projectie mijnerzijds in, zo eerlijk wil ik wel zijn) en behandelt, maar ik was misschien ook wel wat pissed dat ik niet echt in de film kon komen. En daarvoor wil ik m’n hand wel een heel stuk in eigen boezem steken hoor, maar ondanks het rauwe realisme vond ik een flink deel van de film (en handelingen) ook erg ongeloofwaardig…
Natuurlijk prikkelt een film mij als deze voor een compleet onaantrekkelijke protagonist durft te kiezen. Het lijkt wel alsof Van Rompaey getracht heeft om Emma Levie echt zo onaantrekkelijk mogelijk te maken. De kleding die ze draagt, de wat kleine helm op haar redelijk grote hoofd, de lelijkheid van haar badpak (“Het is een bikini!”), en ga zo maar door. En om dat nog af te toppen heeft ze ook nog linedancing als hobby. Dus toen ze op een gegeven moment wél echt begeerd werd door een populaire knappe jongen dacht ik dan ook al vrij snel dat hij haar zou gaan misbruiken als loverboy, o.i.d.
Maar schijnbaar is z’n liefde voor haar oprecht. Mogelijk zegt dat meer over mij dan over de film, maar ik heb zo’n combinatie nog nooit gezien in ’t echt, en ik kom volgens mij toch wel bovengemiddeld vaak ‘buiten’. En doordat ik daar niet echt in mee kon gaan, zat dat me gedurende vrijwel de gehele film nogal in de weg…
Niets ten nadele van de acteurs overigens hoor. Vooral Levie toont een lef die deze film eigenlijk al de moeite waard maakt. Ik kan me wel voorstellen dat er mensen zijn die er vrijwel alles voor over hebben om geliefd en of begeerd te worden. Daarnaast laat ze zich compleet naakt zien (zowel figuurlijk als letterlijk) en speelt ze dat naar liefde hunkerende meisje ook erg goed. Op Niels Gomperts’ spel als Daan is ook vrijwel niets aan te merken, maar op de uitwerking van zijn karakter in mijn ogen wel. Een collega-recensent schreef dat Daan z’n pijn vanwege z’n overleden moeder prachtig met z’n vrolijkheid tracht te bedekken, en dat de relatie tussen deze twee mensen mede daarom ook onvermijdelijk was, maar ik heb óf iets gemist, of mijn collega heeft dingen ingevuld waar ík nergens enige aanleiding of -wijzing voor zag…
Ach weet je, misschien zag ik ‘m niet op ’t juiste moment, mogelijk ben ik toch nog altijd meer conventioneel geconditioneerd dan ik toe wil geven, maar Lena deed het voor mij gewoon niet. Ik denk dat ik dit verhaal veel mooier had gevonden met een iets conventionelere dramatische structuur. Nu hebben ze op alle vlakken voor onconventioneliteit gekozen (de film wordt ook in 4:3 vertoond, mogelijk om ’n nog beklemmendere en/of realistischere sfeer neer te zetten?), en dat ging mij te ver. Mogelijk dat ze bang waren dat de film anders iets teveel op Precious zou gaan lijken..?