The Hunger Games (2012)
Films over een niet zo florissante toekomst boeien mij altijd al wat meer, en de sfeer die wordt neergezet in The Hunger Games werkt voor 85% ook erg goed. Voor de rest is de film ook erg vermakelijk, met een Jennifer Lawrence die haar rol uit Winter’s Bone commercieel (en succesvol) heeft vertaald naar hoofdrolspeler Katniss Everdeen. Dit is deze eerste van vier films, gebaseerd op de zeer populaire boeken van Suzanne Collins. Maar als ik eerlijk ben, ben ik bang dat ik net wat buiten de doelgroep val. De film is namelijk vooral een film voor jongvolwassenen die Harry Potter al lang zijn ontgroeid, maar die ook al zo kritisch zijn dat ze de Twilight-films niet meer trekken.
En ik ben nog een slag kritischer…
Maar heel hard ga ik niet zeuren hoor. Ik verwacht namelijk dat deze film het erg goed gaat doen aan de box office, en wie ben ik dan om daar al te kritisch over te zijn?
Het verhaal gaat over een toekomstig Amerika (“Panem” geheten), waarin het land is opgedeeld in twaalf districten. Omdat er ooit een opstand is geweest en de bevolking in toom gehouden moet worden, de mensen nóg meer spektakel willen zien op TV én omdat de jeugd niet mag gaan denken om ooit in opstand te komen, hebben de machthebbers de Hongerspelen ingevoerd. Hiervoor dient elk district één jongen en één meisje tussen de 12 en 18 te leveren, die dan in een grote TV-show gaan uitmaken wie de winnaar wordt. Het lullige voor de niet-winnaars is dat ze niet alleen het spel verliezen, maar ook hun leven. Spektakel gegarandeerd natuurlijk…
Als Katniss’ jongere zusje wordt geselecteerd besluit Katniss om vrijwillig haar plaats over te nemen. Uit hetzelfde district wordt Peeta gekozen, een bakkersjongen waar Katniss een wat wazig verleden mee heeft. Ze worden samen naar het Capitool (de hoofdstad) gebracht, waar je ziet dat voor de mode zo’n toekomst nog wel lang weg mag blijven. Damn, ik herkende Elizabeth Banks in het begin helemaal niet en dacht echt dat ze één of andere drag queen was. Maar toen ik Stanley Tucci’s haar en Wes Bentley’s getrimde baard zag bekroop me het gevoel dat deze ‘mode’ je mogelijk aan de uitspraak “decadentie komt voor de val” moet laten denken. Maar zo scherp wordt het (nog) niet. Mogelijk dat dit in de volgende boeken/films wel dieper uitgewerkt wordt, en daar zit eigenlijk m’n grootste kritiek op de film: na een veelbelovende eerste anderhalf/twee uur (!) voel je in het laatste half uur wel erg duidelijk dat er sequels aan gaan komen. Vooral de al dan niet gefingeerde en opbloeiende liefde tussen Katniss en Peeta (deels om meer kijkers op hun hand te krijgen, wat helpt tijdens het overleven van het spel) voelde ik helemaal niet. En ik weet dat het wat onzeker moest overkomen (omdat Katniss natuurlijk uiteindelijk bij haar ‘beste vriend’ Gale terecht gaat komen), maar ik vond het net wat te simpel uitgewerkt…
Maar zoals ik al typte: de eerste twee uur van de film zijn zeker erg vermakelijk. Ik vond ’t knap en gedurfd dat ze zoveel tijd durven te nemen om ’t verhaal neer te zetten. Je voelt echter ook wel dat het een boekverfilming is, want je ziet aan sommige scènes dat bepaalde achtergronden daar wel meer uitgewerkt zullen zijn. Ik las ergens dat het eerste boek een “fight-to-the-death thriller driven by pure survival instinct” was, maar zo’n ‘grote’ woorden verdient de film niet echt. Nu weet ik uit ervaring dat je voor het herschrijven van een boek naar een filmscenario altijd keuzes moet maken en zult moeten snijden, wat het wel eens lastig maakt om de juiste balans te vinden. En hier lukt dat aardig, met dus een paar kleine kanttekeningen. Zo kun je zien dat er over expositie – de manier waarop je de kijker de informatie geeft die hij/zij nodig heeft om de achtergronden te begrijpen – wel degelijk is nagedacht, maar dan maken ze toch net een paar veiliger keuzes dan die ik gemaakt zou hebben. Dit zal jou waarschijnlijk niet opvallen, maar af en toe vond ik dat er net één zinnetje dialoog teveel in zat om ons iets duidelijk te maken. Had die overbodige zinnetjes weggelaten (daar wordt het ook mysterieuzer van, zodat de kijker meer betrokkenheid kan voelen, indien goed gebruikt) en had die ’tijd’ dan gebruikt om wat scherper en dieper in te gaan op de maatschappijkritiek die de film wel degelijk impliceert. Maar mogelijk interesseerde de makers dat wat minder dan dat het mij interesseert, en ik kan me voorstellen dat ook het overgrote deel van het bioscooppubliek hier minder over zal vallen dan ik.
Ja, The Hunger Games is zeker de moeite waard, ook al is ie niet helemaal in balans en zakt ie na een mooie emotionele scène zo’n twintig minuten voor ’t einde nogal in. Dat is ook ongeveer het moment dat ik eraan herinnerd werd dat er inderdaad nog meer films moeten gaan komen; dat daarom niet alles afgerond wordt. En dat verknalt een beetje de overall spanningsboog van deze film. Niet zo erg als bij vier van de zeven Harry Potter-films, maar toch…
Ik heb alle drie de boeken gelezen en miste heel erg de diepgang van het verhaal. Ook zit er in het boek naar mijn idee echt een “moraal” die naar mijn idee ontbreekt in de film. Ik miste de hardheid van het leven in de verschillende districten en het gemak van het leven in het capitol. Ook vond ik sommige karakters te mooi en lieflijk neergezet in de film, zoals Haymich.
Ik denk dat er veel meer uitgehaald had kunnen worden. Ik ben een groot fan van de boeken, en vond het persoonlijk een teleurstellende film.
Kan wel merken dat jij de boeken niet hebt gelezen en de verkeerde conclusie trekt ik heb de film nog niet gezien maar wel de 3 boeken gelezen en kan niet wachten om te gaan kijken naar de film. Gelukkig vondt je hem verder goed. En ook ik heb de houdbaarheids datum van de doelgroep allang overschreden en ben er helemaal weg van.
Vraag ik mij alleen wel af, wat is dit anders dan The Running Man? Mij bekruipt de laatste tijd wel een beetje het gevoel dat men niet meer weet wat er gemaakt moet gaan worden en dus maken we variaties van andere films. Ik heb de film nog niet gezien, dat wil ik toch wel gaan doen maar toch….
Dat gevoel van je Alex kan wel kloppen, want creativiteit lijkt steeds dunner bezaaid in Hollywood these days. Maar aan de andere kant: zegt ‘men’ dat niet al tientallen jaren? Maar aan The Running Man heb ik zeker niet gedacht tijdens deze film. Die speelde zich ook veel meer in een industriegebied af, meen ik? Deze deels in een futuristische maar zeer ‘strakke’ stad, en voor het andere grote deel in de bossen waar ze elkander afslachten. The Hunger Games lijkt ook wat serieuzer/realistischer, waar The Running Man veel meer over the top gaat…