The Sitter (2011)
David Gordon Green bewandelt een behoorlijk raar pad. Waar hij een aantal jaar geleden nog gold als één van de interessantste nieuwe Amerikaanse regisseurs (na festival-hits als Undertow, All The Real Girls, Snow Angels en George Washington), daar sloeg hij twee jaar geleden met Pineapple Express een compleet andere weg in. En waar die film nog een verrassende en aardige stoner comedy/actiefilm was, daar was opvolger Your Highness – to put it mildly – nogal op een klein select publiek gericht. En dan komt hij nu met een Jonah Hill-komedie over een bas ass babysitter; een film die ook niet te plaatsen is in één genre en die wederom slechts een select publiek zal aanspreken.
Okay, The Sitter is minder ‘fout’ dan Your Highness (waarin een verkrachtende minotaur slechts één van de obstakels van ridders James Franco en Danny McBride vormde), maar politiek wel gruwelijk incorrect. De manier waarop de gelegenheidsbabysitter om gaat met de drie kids waar hij op moet letten, maar ook de gangsta-rap-lyrics die uit de mond van het ongeveer 8 jaar oude meisje in het gezin komen, terwijl ze zichzelf hoeren-make-up heeft gegeven en alles en iedereen “hot” vindt, dat stuit waarschijnlijk iedere opvoeder tegen de borst.
En toch heb ik wederom aardig gelachen hoor…
Weet je, ik krijg wel eens te horen dat ik veel te kritisch aan ’t worden ben. Natuurlijk is dat een occupational hazzard, want hoe meer films je kijkt, hoe voorspelbaarder formulefilms worden, en des te meer je waarschijnlijk geniet van films die nét iets anders doen/durven. En daar wringt mijn beleving van The Sitter wel een beetje. Gelukkig kan ik nog altijd wel genieten van de beter gemaakte popcornfilms (bv. Iron Man, Mission: Impossible 4, …), maar ik denk niet dat dát mijn aardig positieve beleving van The Sitter kan verklaren. Misschien ben ik nog altijd wel geïntrigeerd door de schijnbare carrièreswitch van Gordon Green, van mooie en persoonlijke Amerikaanse onafhankelijke films naar foute komedies waarin niet zo nauw wordt gekeken naar genre-indelingen e.d., en dat ik daardoor aangenaam verrast was door The Sitter. Want net als bij Project X voel ik meer verwantschap met de rebellie van zo’n film dan met de serieuze volwassen criticasters.
Dat wil overigens niet zeggen dat als je van Project X genoten hebt, dat je The Sitter dan ook geweldig zult vinden. Daarvoor verschillen de films zeker teveel. The Sitter vertelt ’t verhaal van Noah, een college drop-out die weinig om handen heeft en bij z’n alleenstaande moeder woont (nee, daar houden de vergelijkingen met ’t betere Cyrus wel op hoor). Als een leuke date van z’n moeder bijna in ’t water valt omdat haar vrienden geen babysitter hebben besluit Noah met tegenzin deze taak op zich te nemen. En naast ’t feit dat Noah geen zin heeft in het babysitten, proberen de kids natuurlijk uit tot hoe ver ze kunnen gaan bij deze nieuwe oppas. Jammer voor hen dat ze niet door hebben dat de oppas zelf nog wel een paar stappen verder wenst te gaan. Zeker als z’n ‘vriendin’ hem zo ver krijgt dat hij coke voor haar moet gaan halen en hij de kids meeneemt voor een avondje in de stad. Dat die stad New York is, dat beïnvloedt mijn beleving sowieso al positief, en dat hij tijdens de zoektocht niet alleen een Afro-Amerikaanse bar binnenloopt en daar met slang z’n street cred moet bewijzen, maar ook een compleet over-the-top cokedealer (Sam Rockwell!!) tegenkomt, dat levert flink wat situaties op die je in de juiste mood leuk zult vinden, maar als je daar niet in zit (zoals de meeste Amerikaanse recensenten), dan bieden die scènes genoeg materiaal om de film flink af te zeiken…
Zoals je waarschijnlijk wel gemerkt hebt: ik keek deze film aardig in de juiste mood. Mogelijk omdat ik fan ben van Gordon Green en Hill, maar vooral ook doordat ik die kids en hun grofheid wél leuk vond. Dat ze zo’n meisje zo sletterig durven te laten zijn is opmerkelijk, want ten eerste krijg je daarmee nette ouders tegen je, maar daar hangt ook een ‘pedofilie-sfeer’ omheen wat veel mensen ‘angstig’ kan maken. En dat is ook best begrijpelijk, maar ik heb zelf geen kinderen, dus mogelijk voel ik dat gevaar niet zo.
Naast het meisje (Blithe) bevat het gezin ook de labiele 13-jarige Slater, die elk moment een paniekaanval kan krijgen, zeker als hij z’n pillen niet bij zich heeft. Slater wordt overigens gespeeld door Max Records, die je mogelijk kent als de jonge Max in het best prachtige Where The Wild Things Are. En naast Blithe en Max heeft het gezin ook nog een ongeveer 11-jarig ventje geadopteerd uit El Salvador – Rodrigo – die niet alleen continu wegloopt (vandaar ook die GPS-tracker in z’n kleding), maar ook nog een voorliefde heeft om wc’s op te blazen…
Weet je, ik ga The Sitter niet aan- of afraden. Hij is niet zo slecht als Your Highness, maar ook minder dan Pineapple Express. Jonah Hill doet z’n ‘ding’ zoals alleen hij dat kan, en ik vond Sam Rockwell verrassend als homosensuele over-the-top drugsdealer (omringd door strakke slipjes dragende bodybuilders). Z’n karakter werd op een gegeven moment wel ietwat vervelend, maar dat werd uiteindelijk aardig ‘opgelost’.
Toch hoop ik dat David Gordon Green snel weer een keer gaat laten zien waarom hij een aantal jaren geleden tot één van de grootste aanstormende talenten in de Amerikaanse cinema behoorde, want ik zie niet echt een lijn in z’n laatste drie films waaruit blijkt dat hij met iets van ‘visie’ films aan het maken is. En je kunt het zelfs geeneens een commerciële visie noemen, want dan kan zo’n goede regisseur echt wel komedies maken die hoger scoren dan een 5,5 op IMDb…