God Bless America (2011)

Na het zien van de intrigerende en heerlijk foute trailer, in combinatie met de titel van de film, was ik blij dat ik deze op import-DVD afgelopen vrijdag zag, want na ’t in mijn ogen teleurstellende World’s Greatest Dad toont Bobcat Goldthwait dat hij wel degelijk een gepassioneerd persoon én regisseur is. God Bless America gaat over de terminaal zieke Frank die alle kutprogramma’s op de commerciële zenders niet meer trekt en vindt dat er iets aan gedaan moet worden, eigenlijk om de maatschappij te ‘redden’.
En waarom ik onbeschaamd voor Frank kon rooten is op meerdere vlakken de verdienste van Goldthwait, die jij overigens beter zult kennen als die schreeuwende Zed in de Police Academy-films…

Maar de films grootste verdienste is de karaktermotivatie van Frank. Hij heeft last van zware migraineaanvallen, woont in een goedkoop appartement met luidruchtige buren die ook nog eens een huilbaby hebben gekregen, heeft weinig hobby’s, en zit daarom vele avonden maar wat voor de TV. Nu ben ik gruwelijk blij dat ik m’n eigen afstandsbediening beheer, maar bij de sportschool zie ik ook wel eens programma’s op MTV of SBS6, en ik vraag me dan ook redelijk vaak af: “Zijn dit acteurs die gruwelijk domme mensen spelen die werkelijk alle ondoordachte en domme acties uitvoeren die een getalenteerd schrijver kan verzinnen, of lijkt de wereld echt steeds meer af te glijden richting debielen-drek?”

Nou, Frank is het volledig met mij eens, en als hij dan ook nog eens ontslagen wordt én te horen krijgt dat hij terminaal ziek is, staat hij eigenlijk op het punt om zelfmoord te plegen. En zoals ik al zei: tot hier kon ik bijna té goed meevoelen met Frank. Dat hij op het laatste moment besluit dat hij de wereld beter kan verlaten nádat hij nog één goede daad heeft gedaan (het doden van een Sweet Sixteen-achtig trutje) vormt het startpunt voor een Mickey-en-Mallory achtige rampage die halverwege misschien ietsjes inzakt, maar mij wel tot aan ’t eind liet hopen dat Frank uiteindelijk nog wel z’n 15 minutes of fame zou gaan krijgen…

Ja, een paar dingen die ik initieel wat minder vond, maar waarvan ik nu achteraf begrijp dat het nodig was om op deze manier met Frank mee te blijven gaan, waren de introductie van Roxy en de behoorlijk onrealistische afwezigheid van politie in het verhaal. Roxy is een meisje dat niet alleen getuige is van Franks eerste moord, maar er vooral erg van onder de indruk is. Zij is degene die Frank overtuigt om verder te gaan met z’n ‘missie’. Waar Franks motivatie ontzettend goed uitgewerkt is, daar is die van Roxy wat onduidelijk. Uiteindelijk blijkt dat wel iets van ’n reden te hebben, maar dat vond ik net iets minder.

Maar vooral de afwezigheid van de politie, of in elk geval ’t feit dat ze nogal makkelijk wegkomen overal, heeft tot gevolg dat je vrij snel (onbewust) aanvoelt dat het ‘maar film’ is; een fantasie. En precies dát is de reden dat ik onbeschaamd mee kon blijven gaan in Franks killing spree: in fantasieën zou ik ook wel willen kunnen beslissen wie mag leven omdat ze iets positiefs bijdragen aan onze wereld (door ‘m mooier of aantrekkelijker te maken, of door positief te zijn voor hun directe omgeving), en wie er een enkele reis naar de eeuwige jachtvelden verdient, omdat ze de wereld enkel negatiever maken (door haatzaaien, ongeremde hebzucht of ander asociaal gedrag).
Want in the end, maar zeker ook in ’t begin, toont Frank (en schrijver Goldthwait) over een behoorlijk scherp analytisch vermogen te beschikken, want hij legt haarfijn uit wat er allemaal mis is met de Amerikaanse (en Westerse?) samenleving, en daarin wil ik heel politiek incorrect en ongenuanceerd eigenlijk wel voor de volle 100% in meegaan…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1912398