The Amazing Spider-Man (2012)
Eigenlijk had ik weinig zin in wéér ’n nieuwe Spider-Man-film, mogelijk omdat in m’n herinnering Spider-Man 3 nogal tegenviel. Ik had de trailers dan ook aardig vermeden, en vond ’t verhaal ook wat verdacht, aangezien ik ’t voorgevoel had dat Peter Parkers spinnenbeet misschien vooropgezet was, en dat was in de ‘originele’ Spider-Man uit 2002 helemaal niet ’t geval.
Maar ik had dus niet alleen de verkeerde veronderstelling qua verhaal (niks geen prequel of sequel), m’n angst dat deze film minder zou zijn bleek ook volledig ongegrond, want The Amazing Spider-Man is, op een paar kritiekpuntjes na, geweldig popcornvermaak..!
Ja, het verhaal wordt dus eigenlijk opnieuw, maar op een andere manier verteld. In de openingsscène zien we dat Peter door z’n ouders bij oom Ben (Martin Sheen) en tante May (Sally Field) wordt achtergelaten, omdat ze moeten vluchten voor iets. Peter hoort daarna nooit meer iets van hen, en later blijkt dat z’n ouders bij ’n vliegtuigongeluk zijn overleden (dit spoilt vrijwel niks hoor, want het verhaal speelt zich af in Peters late puberteit). Als Peter echter iets te nieuwsgierig op zoek gaat in het laboratorium van z’n pa’s voormalig collega (Rhys Ifans) wordt hij gebeten door ’n spin, en dan verandert hij langzaam.
Meer hoef ik eigenlijk niet te vertellen van ’t verhaal, want dat is in de basis aardig gelijk aan de Sam Raimi-versie van tien jaar geleden. Maar wat ze hier wel slim gedaan hebben is om Peters ouders er bij te betrekken, want dat geeft de plot wat meer mogelijkheden. De link tussen Bryce Dallas Howards Gwen Stacy uit Spider-Man 3 en Emma Stone’s Gwen Stacy in deze film snap ik overigens niet helemaal. Mogelijk dat de comic-kenners hier een kritiekpunt van kunnen maken (of het juist geweldig interessant vinden), maar ik liet het maar los, want het primaire doel van The Amazing Spider-Man is toch wel heerlijk vermaak via escapisme.
En daar schuilt ook de grootste kracht van deze versie van het Spider-Man verhaal. Doordat de visual fx in de afgelopen tien jaar nóg verder ontwikkeld zijn, kunnen we nu nog meer meegenieten met Peters ontdekking van z’n mogelijkheden. Andrew – The Social Network, Never Let Me Go – Garfields Spider-Man is ook ietwat meer cocky dan Tobey Maguires versie, maar hij geniet ook zienderogen meer van z’n krachten. En mogelijk dat ze dit genieten vrijwel rechtevenredig hebben laten vermeerderen met de toegenomen mogelijkheden op het gebied van CGI, want je vliegt nu letterlijk enkele keren mee met onze arachnide held. En zeker in IMAX 3D is dat pretty impressive. Wordt nog een aardige kluif bij de Oscars dit jaar, als ze moeten gaan kiezen voor Best Visual Effects. The Avengers en Chronicle hebben er een zeer geduchte concurrent bij, ook al hoop ik ook dat de subtiele én functionele visual fx uit De rouille et d’os erkend worden…
Ja, qua sfeer doet de film zeker niet onder voor de 2002-versie, die ik toen ook echt geweldig vond. Een klein punt van kritiek wel voor de casting. Niet dat Emma Stone en Andrew Garfield hun rollen niet vrijwel perfect spelen, ze zijn natuurlijk wel een jaar of vijf tot tien te oud voor hun karakters. Gwen zegt in de film 17 te zijn, terwijl Stone dit jaar toch al 24 wordt. En ik verwacht dat Garfield op z’n 28e ook niet meer op high school hoort te zitten. Daarbij zijn de dialogen tussen hen ook iets te ‘wijs’ voor 17-jarigen, en dat vond ik ietwat opmerkelijk.
Daarnaast stoorde ik me lichtjes aan ’t feit dat er extra spanning en mogelijkheden worden gecreëerd door karakters dingen bewust niet te laten zeggen, die ik in het echte leven toch uit zo’n persoon zou willen trekken of meppen, of omgekeerd nooit voor mezelf zou kunnen houden. Maar ja, dat is mogelijk té persoonlijk, want ik ben dan ook iemand die iets te snel en makkelijk z’n gedachten en gevoelens uit…
Wie weet hoe ik over drie dagen aan deze film terugdenk, maar op het moment ben ik nog altijd aardig psyched en vol adrenaline. Kreeg in de bioscoop zelfs zin om iets gevaarlijker van de trap te geraken. Knap van regisseur Marc Webb, die hiervoor ’t mooie maar toch niet echt actievolle (500) Days of Summer maakte…