End of Watch (2012)
End of Watch is de deels indrukwekkende laatste toevoeging aan de ‘David Ayer meets the LAPD‘-wereld, en staat qua kwaliteit tussen aan de ene kant Training Day en aan de andere kant Dark Blue en Harsh Times in. Zeker vanwege het aanstekelijke samenspel tussen Jake Gyllenhaal en Michael Peña en de sterk neergezette sfeer een aanrader, maar ik vroeg me tot aan de laatste scène wel af waarom Ayer voor ’n soort found footage-aanpak heeft gekozen. In de laatste scène wordt duidelijk waarom, maar omdat ik nergens echt voelde waar Ayer nou écht met z’n film naar toe wilde, voelde dit toch ’n beetje aan als ondersteuning van (onnodig) effectbejag…
Spectaculaire shootout
Desalniettemin is End of Watch zeker de moeite waard. Je beleving van deze film hangt waarschijnlijk ook af van in hoeverre de speech, die politiecop Taylor (Gyllenhaal) in de openingssequentie geeft, jou overtuigt. Ik moet zeggen dat die speech een stevig en aardig genuanceerd beeld neerzet van het werk in de Los Angeles Police Department: mogelijk, en volgens Ayer zeker, het meest in gevaar opererende politiekorps van Amerika. Ga je mee in z’n speech, eindigend in een spectaculaire ‘COPS meets 1st-person videogame‘ shootout, dan zul je deze film waarschijnlijk geweldig gaan vinden, maar ben je direct al wat cynisch, dan wordt het lastiger. Ik zat ergens halverwege, waarbij ik vooral waardeer wat Ayer op regie- en acteervlak voor elkaar heeft gekregen…
Want zoals ik al zei: het samenspel tussen Gyllenhaal en Peña (die z’n partner Zavala speelt) werkt goed. Je voelt duidelijk dat ze zich uitermate goed hebben voorbereid (met politietrainingen e.d.), en omdat ze in de sterk neergezette en über-gewelddadige wereld van de LAPD steeds meer hun mannetje leren te staan hebben ze ’n macho-achtig zelfvertrouwen en lichte arrogantie ontwikkeld die aanstekelijk werkt. Waar in alle politiefilms het breken van de regels schering en inslag is, is het bijna verfrissend te zien dat Taylor en Zavala dit nou eens niet vanuit eigenbelang/corruptie doen, maar meer vanuit ’n invoelbare zelfoverschatting. Als ze door hun over-ambitie om ‘het juiste’ te doen echter de aandacht van een Mexicaans drugskartel op zich gericht zien levert dit ’n nogal groot gevaar op. En dat was niet ’t enige moment dat ik aan Oliver Stone’s Savages moest denken, al is die film vrij stiekem wel ’n stuk scherper, if you ask me…
Rustige opbouw
Ik verwacht overigens dat deze film in Amerika meer indruk zal maken dan hier, want ondanks ons Haren-incident staat de getoonde wereld veel verder van ons af, terwijl Amerikanen deze wereld mogelijk niet alleen uit films kennen. En waar je op de aftiteling bevestiging kunt vinden voor je mogelijke cynisme, dat de LAPD en diverse andere overheidsinstellingen namelijk goed hebben meegewerkt aan de film (met ’n duidelijke PR-doelstelling?), daar was ik de eerste twee actes van de film vooral onder de indruk van ’t feit dat Ayer eindelijk weer eens genoeg tijd genomen heeft om iets te schrijven/ontwikkelen. End of Watch voelt in die eerste vijf kwartier nergens zo ‘afgeraffeld’ aan als bv. S.W.A.T. en Dark Blue (die hij beide schreef, alhoewel hij bij die laatste geholpen werd door ’t oorspronkelijke verhaal van James Ellroy). Mogelijk dat ik daarom wat teleurgesteld was aan ’t eind, want natuurlijk werkt de film naar ’n climax toe, maar ondanks dat die wel degelijk stevig en licht onverwacht aankomt, kon ik ’n gevoel van “Ben ik nu licht voor de gek gehouden en was het puur opbouw naar ‘effectsortering’?” niet voorkomen. Al merkte ik dat het effect bij velen in het sneak-publiek wel degelijk goed aan kwam…
Found footage spagaat
Deze kritiek werd nog eens versterkt door Ayers keuze om niet alleen Taylor, maar ook de aanwezige Crip en Curbside-bendes camera’s te geven, en dan net te doen alsof de film is samengesteld uit beelden van die camera’s. Ik snap waarom hij het gedaan heeft, en dat werkt in één scène ook geweldig, maar het ondermijnt wel datgene wat juist zo goed is aan deze film: het realisme en de goede ‘invoelbaarheid’ van de twee hoofdpersonen. En daarmee geraakt Ayer in ’n spagaat, want zonder die geweldige scène zou deze film nooit zo hoog gewaardeerd worden, maar om écht ’n geweldige film te maken (die dan mogelijk ook in m’n top 10 van ’t jaar was gekomen), daar had ie beter een iets ander einde verzonnen en z’n cameraman de opdracht moeten geven om zo dicht mogelijk op de huid van onze men in blue te zitten. En dus niet met zoiets gefabriceerds moeten komen.
Of zou Ayer zo scherp zijn dat hij hiermee iets wil zeggen over onze huidige YouTube-verslaafde egocentrische maatschappij..?
Nee, zóveel credit geef ik hem (nog) niet.
Net stukje ben benieuwd naar deze film, ben niet zo kapot van die Michael Peña (speelt altijd dezelfde side kick zeikrollen) , rare combinatie ook met Jake Gyllenhaal…….