The Bay (2012)

Op de één of andere manier krijg ik wel eens extra sympathie voor ’n film, vooral als ie nogal snel wordt afgezeken door ’t mainstream-publiek. Mainstream-horror-publiek in deze. Daarnaast is The Bay ’n bewuste mockumentary van de regisseur die ons ook ooit Rain Man, Good Morning Vietnam en recentelijker het geweldige You Don’t Know Jack voorschotelde, among a lot of others. Dat Barry Levinson nu met ’n redelijk gekunstelde maar zeker opmerkelijke found footage-film over de uitbraak van ’n gemuteerde pissebed komt is ook niet zo raar, zeker als je weet dat hij nogal begaan is met het milieu en onze vernacheling daarvan. En de reden waarom Levinson bewust voor deze vorm heeft gekozen zorgt er juist voor dat ik ’n aardige drang voel om deze film te ‘verdedigen’ tegen de kritiek van ’n in mijn ogen te snel oordelend publiek…

Waargebeurd?
Het verhaal – over een combinatie van vervuilingen van de Chesapeake Bay in 2009, waardoor bepaalde parasieten tot monsterlijke grootte groeiden, met alle gevolgen van dien – is wel degelijk gebaseerd op waargebeurde feiten. Deze ontzettend grote baai aan de oostkust van de Verenigde Staten wordt namelijk van alle kanten vervuild door zowel megastallen, ’n kerncentrale en ander gespuis. Omdat Levinson zelf ook weet dat ’n documentaire hierover (wat z’n initiële plan was) mogelijk niet effectief genoeg zou zijn geweest om nieuwe doelgroepen over dit onderwerp te informeren, besloot hij al snel om ’t in ’n vorm te gieten die ’n compleet andere groep mensen onbewust/zijdelings over dit onderwerp zou informeren. Nu weet ik niet in hoeverre hij hierin zal slagen, maar ik sta wel 100% achter zijn motivatie. En wat hij slim doet: de boodschap wordt nergens (over)duidelijk in je gezicht geduwd, want dan was de film ‘makkelijk’ afgedaan als eco-propaganda, en zo komt de film helemaal niet over. Het verontrustende aan de film is dat er echter wel degelijk wetenschappelijke feiten aan de mutaties ten grondslag liggen. Natuurlijk heeft Levinson de vrijheid genomen om het extra aan te zetten, om zo ’t Cloverfield-achtige verhaal smeuïger te maken, maar over de basis van ’t verhaal mogen we ons dus best wel écht zorgen maken…

De vorm
Voormalig nieuws-stagiaire Donna Thompson blikt drie jaar na de gruwelijke gebeurtenissen terug, in iets wat ’n soort WikiLeaks-achtige video is, samengesteld uit beelden die op de bewuste 4^e juli 2009 door veel verschillende camera’s zijn vastgelegd. Deze vorm riep bij ’t sneak-publiek opvallend veel gemor op, terwijl het er bij mij voor zorgde dat ik me direct makkelijker mee liet voeren. Mogelijk dat ik onbewust meteen aanvoelde dat het ’n mockumentary was, waardoor ik m’n ongeloof vrij makkelijk kon opschorten (“suspension of disbelief” klinkt toch nét iets beter, maar soit…). Ik was al vrij snel geïntrigeerd, en zeker doordat ik weet dat Levinson geen flapdrol is, wist ik dat hij waarschijnlijk veel meer wilde zeggen dan je zo één-twee-drie op het scherm zag. Dat ’n korte zoektocht op het www mij daarin zojuist bevestigde streelt m’n ego natuurlijk wel wat, maar fuck m’n ego. Ik vind het belangrijker dat je, vóórdat je gaat oordelen over deze film, weet dat de makers iets anders van plan waren dan enkel de zoveelste shaky cam-/found footage-film á la Paranormal Activity deel X te maken.

Horrorfans pesten?
Als je deze film namelijk als horror-tussendoortje gaat zien, dan zul je waarschijnlijk wat pissed worden, vooral omdat ik ook ’t gevoel heb dat Levinson het mainstream-horror-publiek aan de ene kant juist tracht te prikkelen, maar stiekem ook wel wat wil pesten. Af en toe neigt de film namelijk richting camp (denk Piranha 3D), terwijl de film ook ’n aantal ‘standaard’ shock-horror momenten bevat (zie foto hierboven bijvoorbeeld).
Maar zoals je mogelijk weet: ik heb ’n zwak voor films die spelen met verwachtingen van de mogelijk wat arrogante/snel-oordelende kijker. Want die kijkers zullen zich op één of andere manier beetgenomen voelen, wat waarschijnlijk de nogal negatieve IMDb-comments verklaart…

Waar ik echter op hoop, en mr. Levinson zelf waarschijnlijk ook, is dat sommige mensen wat langer over de film na gaan denken dan dat ze initieel verwachtten. Dat ze ’s nachts ’n keer wakker schrikken uit ’n nachtmerrie en zich ineens afvragen of het wel slim is om bv. kippen met allerlei steroïden binnen zes weken volledig onnatuurlijk op te ploffen, met onverwachte ecologische gevolgen.
En ook al was ik me allang bewust van een groot deel van de bijkomende gevaren hiervan, de film zorgde er bij mij in elk geval óók voor dat ik tijdens het schrijven van deze recensie wel opmerkelijk veel jeuk voelde…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1713476