Lo imposible (a.k.a. The Impossible – 2012)
Laat die Spaanse titel je niet verwarren: dit is die film met Naomi Watts en Ewan McGregor over ’n gezin tijdens de verschrikkelijke tsunami in Zuidoost Azië op 26 december 2004. Maar aangezien het waargebeurde verhaal over ’n Spaans gezin gaat en het in feite ’n Spaanse productie is krijgt ie officieel ’n Spaanse titel op IMDb. Net zoals regisseur Juan Antonio Bayona’s eerdere The Orphanage ook El orfanato heette. En die film noem ik niet voor niets, want Bayona’s ervaring als horrorregisseur kwam hem goed van pas in het tonen van de gruwelijkheden die zich afspeelden tijdens die allesverwoestende vloedgolf.
Maar The Impossible is allereerst ’n mooi drama met ’n Oscargenomineerde rol van Naomi Watts…
Het verhaal
Maria en Henry reizen met hun drie zoontjes vanuit Japan naar Thailand voor ’n korte Kerstvakantie in de zon. De dreiging is in het openingsshot al voelbaar, en omdat je door title cards direct al weet dat het verhaal gaat over ’n gezin dat getroffen is door die lompe tsunami is het geen verrassing dat hun fijne vakantie gruwelijk abrupt verstoord zal gaan worden. In Clint Eastwoods Hereafter kregen we al ’n voorproefje, maar waar die film ten onrechte door sommigen als “die tsunamifilm” werd betiteld (en daarom bij ’t grote publiek tegenviel, omdat ie over iets totaal anders gaat), daar mag je dat bij The Impossible wel verwachten. Maar dan wel die tsunamifilm waarbij velen het niet droog zullen houden, want ook al toont de film weinig van die meer dan 200.000 niet Westerse-doden die bij deze ramp vielen, de strijd van het gezin in de directe nasleep bevat genoeg drama om de weekhartigen aan het snikken te krijgen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik in ’n paar scènes ook aardig wat emoties voelde opwellen, maar echte tranen kwamen er bij mij niet aan te pas..
Maar terug naar het verhaal, al zal ik niets gaan verklappen over wie van het gezin het wel of niet overleeft, want in de onzekerheid daarover zit namelijk ’n deel van de kracht van de film. Wel vertel ik dat het gezin direct in tweeën wordt gesplitst, waarin we vooral in het eerste gedeelte de ‘horror’ van Maria (Watts) en haar oudste zoon te zien krijgen. De beelden die Bayona heeft weten te creëren zorgde er ’n paar keer voor dat ik m’n hoofd wat af wilde wenden, want wát ’n geweld was dat zeg.
Halverwege de film switchen we echter ineens naar Henry (McGregor) en zijn zoektocht naar z’n gezin. Daarna wordt er over en weer geknipt tussen de verhalen, waarbij ook de ontstane chaos goed in beeld wordt gebracht, en vooral de menselijke kracht om in al die chaos toch nog hoop te vinden…
Conclusie
Weet je, veel meer wil ik eigenlijk niet vertellen over deze film. Ik was erg blij dat die over-dramatische ‘hand uit het water’ uit de trailer in de film een geheel andere functie had, want ik was bang dat dat too much zou zijn. Daarnaast kun je de verschrikkingen die je meemaakt als je onder water wordt gezogen en lam wordt geslagen met ronddrijvend en -vliegend rotzooi natuurlijk nooit écht voelen, maar de film is visueel zó overdonderend dat je het wel bijna voelt. En dat voel je natuurlijk des te meer vanwege de behoorlijk geweldige acteerprestaties van zowel Watts als McGregor, waarbij vooral Watts fysiek alles uit de kast moest trekken.
Maar ook hun zoontjes worden erg goed gespeeld, want het was bij ’n scène tussen hen dat ik ’t dichtst bij ’n natte wang zat…