Broken City (2013)
Verwacht niks en Broken City is aardig vermakelijk. Voel hoe alle elementen van ’n klassieke film noir aanwezig zijn en raak nogal teleurgesteld in het mis slaan van de juiste ‘sfeerplank’. Daarbij voelt het scenario nogal gekunsteld gecompliceerd aan (wat het eigenlijk nooit wordt), en maakt de aanwezigheid van Russell Crowe, Jeffrey Wright, Catherine Zeta-Jones, Barry Pepper en vooral Mark Wahlberg deze minpunten maar voor ’n deel goed.
Lekker voor ’n druilerig avondje op de bank, want ik was wederom aardig blij met m’n ongelimiteerde bioscoopabonnement…
Het verhaal
Wahlberg speelt voormalig politieagent Billy Taggart, die ooit oneervol werd ontslagen omdat hij iets té betrokken was bij ’n controversiële schietpartij. Omdat de burgemeester van New York (Crowe) hem toen met schijnbaar pijn in z’n hart heeft ontslagen gunt hij hem nu ’n opdracht als privé-detective (ja, die bestaan nog altijd). Billy moet namelijk de vrouw van de burgemeester (Zeta-Jones) in de gaten houden, want ’n week voor de burgemeestersverkiezingen mag natuurlijk niet naar buiten komen dat zij het bed deelt met iemand anders. Maar in ’n film met zo’n titel, kun je dan wel iemand vertrouwen…?
Film noir
Want inderdaad: die titel verklapt natuurlijk al dat er weinig ‘zuivere’ karakters in de film zullen zitten. In een jaren ’30-’40 film noir had dit allemaal geweldig gewerkt, denk ik. Crowe’s karakter lijkt daar ook zo uit weg te zijn gelopen, met z’n veelvuldige drankgebruik (op kantoor, foei!) en z’n ietwat aparte toupetje. Maar de film is gezet in het hedendaagse New York, en wat mogelijk het grootste ‘probleem’ is: de film is ook geschoten in ’n hedendaagse stijl, waardoor het allemaal wat gekunsteld en out of place aanvoelt.
Helaas wordt dat extra versterkt doordat ook het verhaal dus nogal onnodig gecompliceerd is. Dat resulteerde er ook in dat ik niet echt wilde geloven in de beweegredenen van de meeste karakters, wat bij zo’n film juist van groot belang is. In de wereld die de makers in ’n film creëren, hoe onrealistisch die ook mag zijn, daarin moeten de karakters wel geloofwaardige acties verrichten, passend in die wereld. Hier is het echter wat omgedraaid: de film is gezet in onze realiteit, waarin de meeste karakters echter niet op hun plaats lijken, en ook hun acties juist ongeloofwaardig zijn. Crowe’s burgemeester Hostetler voelt een beetje als de corruptere tegenhanger van die sullige burgemeester uit Spin City. En waar ze met zo’n ongeloofwaardige rol in ’n komedieserie weg kunnen komen, daar werkt het hier de film eigenlijk tegen. Okay, Wahlbergs karakter volgt wel de van hem bekende down-on-his-luck-maar-alles-er-aan-doen-om-het-goed-te-maken ontwikkeling, waar hij ook gewoon goed in is, maar z’n uiteindelijke ‘verlossing’ zie je dan weer iets te duidelijk aankomen.
Final credits
Regisseur Allan Hughes ken je waarschijnlijk vooral van z’n collaboraties met z’n tweelingbroer Albert, waarmee hij o.a. From Hell, Menace II Society en The Book of Eli maakte, en ik denk dat ie ook beter met z’n broer kan blijven samenwerken. Niet dat Broken City helemaal mislukt is hoor, want er komen veel slechtere formulefilms uit Hollywood tegenwoordig, maar de film wil volgens mij ook ‘n beetje in lijn liggen van James Gray’s We Own the Night en The Yards, niet alleen vanwege Wahlbergs betrokkenheid bij beide films overigens, maar daar haalt Broken City het niet bij. Hughes’ film focust meer op plot dan op sfeer, alleen denk ik dat debuterend scenarist Brian Tucker nog wel wat kan leren inzake consistentie en logica in stijlkeuze, want daardoor interesseerde het plotje mij uiteindelijk ook niet zoveel…