Lola Versus (2012)
Na het zien van o.a. Greenberg en Frances Ha kan ik wel zeggen dat ik fan ben van Greta Gerwig, dus toen ik Lola Versus in de videotheek zag staan, was er weinig overtuiging nodig om ‘m te kijken, zeker op een wat gare zondagmiddag. Daarin paste de film ook perfect, ondanks dat ik halverwege wel even merkte dat een ’teveel aan Gerwig’ ook mogelijk is en deze wel behoorlijk veel op Noah Baumbachs Frances Ha lijkt.
En die is ook zeker wel beter…
Het verhaal
Een paar weken voor haar huwelijk met Luke (Joel – Snabba Cash – Kinnaman) wordt Lola (Gerwig) gedumpt. Het hoe en waarom is niet helemaal duidelijk, maar gelukkig heeft ze genoeg steun van haar vrienden Alice (Zoe Lister Jones) en Henry (Hamish – The Future, The Newsroom (seizoen 2) – Linklater). Dan ontvouwt zich een verhaal van verwerking, rebounding, onverwerkte emoties, bindingsangst, et cetera. En dat is allemaal fijn vermakelijk, maar men tracht voor een soort slice of life-film te gaan, en vooral op dat vlak voel je hoe Frances Ha de betere variant van deze film is. Want Baumbach (en co-schrijver Gerwig) houden in die film nog veel ‘open’, zodat jij genoeg ruimte krijgt om het zelf in te vullen met jouw interpretatie en/of ervaringen, waardoor het geheel geloofwaardiger wordt. En mogelijk wordt in Lola Versus net wat teveel (in)gevuld, waardoor je minder wordt uitgenodigd mee te gaan in het verhaal en dus iets meer afstand houdt?
Cast
Ik vind het een beetje naar om ietwat negatief over deze film te doen, want vermakelijk was ie zeker. Deels komt dat door de geweldige cast, ook in de bijrollen. Zo spelen Bill – Lost Highway – Pullman en Debra –An Officer and a Gentleman, The Sheltering Sky – Winger Lola’s heerlijk vrije hippie-ouders, waarbij Pullmans Apple-verslaving best grappig is. Joel Kinnaman en Hamish Linklater laten zien dat ze beiden aan het doorbreken zijn, terwijl Gerwig dus wederom het ‘ik weet niet wat ik wil maar ben wel authentiek genoeg om interessant te blijven’-type speelt, wat ze waarschijnlijk ook wel degelijk is, maar mogelijk heb ik dus toch ietwat last van een ‘Gerwig-overvoeding’.
Opvallendste castlid is misschien wel Zoe Lister Jones, die niet alleen zo’n licht ‘dozerige’ en heerlijke flap-uit vriendin speelt – die precies de dingen zegt waar conservatief Hollywood van schrikt – maar ook mee schreef aan het scenario. Dat ze zichzelf de beste lines heeft gegeven vergeef ik haar wel, want haar aanwezigheid zal waarschijnlijk ook deels verklaren waarom je het gevoel krijgt dat je echt een kijkje in de New Yorkse culturele incrowd krijgt. Zo is Lister Jones bijvoorbeeld ook lid van Maxi Geil!, een soort van performance art-bandje met een wel erg opmerkelijk YouTube-kanaal.
Final credits
Lola Versus is een best fijne arthouse-film om met een licht gare kater op een zondagmiddag te kijken. Het is namelijk ook wel eens fijn dat je een film ziet die je niet per se hoeft te onthouden. Greta Gerwig toont wederom dat ze één van de interessantere nieuwe actrices is, ook al voelde ik dus wel iets van een overkill. Want ja: Frances Ha is de betere variant van dit verhaal en deze film, maar dat is niet echt een schande, als je de ervaring van Noah Baumbach (regisseur van Frances Ha) naast die van Daryl Wein legt.
Maar Lola Versus heeft m’n interesse in zowel Wein als Lister Jones gewekt, waardoor ik hun nieuwe film, met de welluidende naam Motherf***er, zeker in m’n achterhoofd zal houden. Jammer dat daar nog weinig meer van bekend is dan dat ie “in development” is…