The Bling Ring (2013)
Net als bij Somewhere voelt het wat raar aan dat juist Sofia Coppola een film als The Bling Ring maakt, want de film gaat over rijkeluiskinderen in Hollywood, maar was zij dat als dochter van Francis Ford Coppola zelf niet ook? En resulteert haar wat abnormale jeugd er daarom in dat ze dit waargebeurde verhaal niet bijster subtiel weet neer te zetten, of is het een best ingenieuze manier om te tonen hoe fake die wereld is, en wat een adoratie voor die nepwereld – in combinatie met flink wat existentiële leegte – met ‘onze jeugd’ doet?
Zoals je ziet een film waarvan ik verwacht dat het grote publiek er niet al te veel mee kan. Mogelijk ook omdat de film ‘ons’ wel degelijk een spiegel voorhoudt. Al is deze combinatie van eerdergenoemde Somewhere en Harmony Korine’s Spring Breakers volgepropt met vette muziek, ‘echte’ celebrities en genoeg glamour om Albert Verlinde minimaal een vreugdesprongetje te laten doen…
Het verhaal
Gebaseerd op het Vanity Fair-artikel The Suspects Wore Louboutins vertelt The Bling Ring het verhaal van een groepje Californische kids die deels uit verveling, deels uit adoratie, maar deels ook vanwege onze huidige ‘instant culture‘ besluiten in te breken in de huizen van bekende Hollywood-celebrities. Zo gezegd en bijna net zo makkelijk zo gedaan blijken ze uiteindelijk de huizen van o.a. Paris Hilton, Orlando Bloom en Lindsay Lohan binnen te zijn geweest, waarna ze al snel besloten om niet met lege handen weer te vertrekken.
Coppola tracht – door de inbraken in flashbacks te tonen tijdens zogenaamde interviews met de hoofdrolspelers – de onderliggende relaties tussen de hoofdrolspelers in kaart te brengen. Het verhaal begint namelijk als de wat onzekere Marc (Israel Broussard) wederom van school moet wisselen en dus wederom nieuwe vrienden moet maken. Hij raakt al snel bevriend met een paar van de populairste meiden, vooral omdat hij een aardig oog voor styling lijkt te hebben. Z’n vriendschap met Rebecca (Katie Chang) wordt sterker als ze nog vrij onschuldig het adres van Paris Hilton weten te achterhalen, en omdat Hilton schijnbaar een feestje in Miami heeft, besluiten om haar huis te bezoeken. Niet veel later staan ze echter in haar huis (de sleutel lang onder de mat!), en dan kunnen ze het natuurlijk niet laten om haar slaapkamer en diverse walk-in closets te verkennen. En aangezien ze in het echte huis van Hilton mochten filmen zie je inderdaad ook de schijnbaar beruchte nightclub room, waar Hilton haar paaldansmoves waarschijnlijk oefent…
Stompzinnig
Natuurlijk kunnen ze het niet laten om over hun actie op te scheppen tegen hun vrienden (ze zetten zelfs foto’s op Facebook!), en dat leidt ertoe dat ze nog veel meer celebrity-huizen afstruinen en half leegroven. En natuurlijk worden ze gepakt, want ik typte niet voor niets al een paar keer iets stompzinnigs tussen “(…!)”, met inderdaad een uitroepteken erachter. In de bioscoopzaal werd om dit soort ogenschijnlijk stupide zaken best gelachen, en waar je dit als een behoorlijke ondermijning van de geloofwaardigheid van de film kunt zien, heb ik toch het gevoel dat Coppola het vooral toont als iets van metafoor voor hoe fake de wereld is die deze jongeren zo adoreren. En het was niet enkel adoratie, want één van de vriendinnen (Nicki, gespeeld door Emma – Harry Potter – Watson, zie foto hierboven) was ten tijde van de inbraken al een redelijk bekend model die zojuist een contract had getekend om in een reality show op te treden.
Bewust schurend?
Maar de film schuurt dus op meerdere vlakken, en waar veel kijkers dit zullen gebruiken als argument om de film af te kraken, heb ik toch het gevoel dat Coppola hier meer mee wil zeggen. Is de film een aanklacht tegen onze hedendaagse wens dat alles maar direct en instant leuk moet zijn, dat niks buiten ons bereik ligt, maar vooral ook hoe de media smullen van celebrities en hun volledig belachelijke media-aandacht, zeker als ze de fout in gaan? Of zoals Marc in een interview in de film zegt: “America has a sick fascination with a Bonnie & Clyde kinda thing“. Of zoals tijdens de aftiteling Frank Ocean “Super rich kids with fake friends” zingt. Dat ze de film daarom bewust wat langdradig maakt, om ons ook dat gevoel van verveling te geven?
En dat is dus een wat opmerkelijke aanpak, want een zeer groot deel van het bioscooppubliek zal waarschijnlijk niet door hebben dat deze stijl bewust gekozen is, of daar in elk geval geen zin in hebben. Buiten het feit dat een groot deel van het publiek waar ik de film mee zag waarschijnlijk ook niet door had dat Coppola hen mogelijk ook een spiegel voorhoudt…
Final credits
Zoals je ziet levert Coppola wederom een lastig te recenseren film af. Ik vond ‘m zeker interessant, maar voel teveel onzekerheid om echt een duidelijk oordeel te kunnen vellen. Het lijkt de real life-versie van Spring Breakers en bevat af en toe ook prachtig camerawerk. Zoals de beroving van één van de huizen, compleet gefilmd vanuit één standpunt, in één shot. Een shot overigens van de tijdens de opnames overleden director of photography Harris Savides, die ooit een MTV Video Music Award won voor de clip van Everybody Hurts van R.E.M. en ook met Noah Baumbach aan Greenberg en Margot at the Wedding en met Gus Van Sant aan Elephant en Restless werkte.
Zijn overlijden is een behoorlijk gemis voor Hollywood. Jammer dat ik niet zeker weet of het niet zien van The Bling Ring ook een gemis voor jou als filmliefhebber zal zijn. Al vond ik ‘m zeker interessant en blijft ie toch wel aardig hangen…