The Wolverine (2013)
Lichte verwarring hier, want toen ik gisteravond The Wolverine in een volle bioscoopzaal zag vermaakte ik me behoorlijk stevig, maar toen ik naar buiten liep voelde ik toch een lichte teleurstelling. Nu ik tijdens dit schrijven echter meer en meer terug haal, krijg ik het gevoel dat regisseur James Mangold deze film misschien wel als iets van een tussendoortje en/of opmaat voor Bryan Singers X-Men: Days of Future Past (2014) heeft gemaakt (of moest maken?), maar hij heeft wel degelijk getracht om flink wat lagen toe te voegen aan het Logan/Wolverine-karakter. En dat hij hierin niet volledig geslaagd is, is slechts een deel van de reden voor die lichte teleurstelling. Ik denk namelijk dat vooral de climactisch bedoelde eindscène teveel uit de toon viel…
Het verhaal
Allereerst: ik dacht tot zeker twee-derde in de film dat dit verhaal zich afspeelde tussen de zwaar tegenvallende X-Men Origins: Wolverine en de X-Men-trilogie, zeer verdienstelijk gestart door dezelfde Singer (die X-Men en X2 maakte). Best een domme fout mijnerzijds, want Famke Janssen komt als de overleden Jean al vrij snel in Logans (Hugh Jackman) dromen voorbij, en doodde hij haar niet aan het eind van X-Men: The Last Stand? Maar dat zorgde er dus wel voor dat ik niet helemaal op de juiste plek in de X-Men-wereld zat, en dat zal me wel zeker beïnvloed hebben, verwacht ik.
Maar Logan zit aan het begin van de film gevangen in een krijgsgevangenenkamp in Japan, aan het eind van de Tweede Wereldoorlog. Lullig voor hem ligt dat kamp net buiten Nagasaki, maar hij kan wel direct z’n krachten tonen als hij de Japanse officier Yashida weet te beschermen tegen de krachten van de atoombom die daarop 9 augustus 1945 door de Amerikanen werd gedropt. Dan springen we bijna 70 jaar verder, en Logan leeft in afzondering ergens in de Amerikaanse of Canadese bergen. Hij wil eigenlijk van z’n krachten en onsterfelijkheid af, en leeft liever in harmonie met de natuur dan tussen de mensen. Maar net voordat dat mis gaat wordt hij door de Japanse Yukio (Rila Fukushima) overgehaald om afscheid te komen nemen van de inmiddels op sterven liggende Yashida.
Dus hop naar Japan, waar Logan er al snel achter komt dat niet alles pluis is, zeker als blijkt dat Yashida’s dokter (Svetlana Khodchenkova) wel wat venijnige mutantentrekjes heeft. Maar gelukkig is daar Yashida’s kleindochter Mariko (zie foto hierboven), die Logan zó weet te raken dat ik voor haar hoopte dat Wolverine’s adagium-skelet geen rare strapatsen uit zou gaan halen, mochten ze ooit het bed gaan delen…
Diepgang
Het verhaal is overigens nog veel rijker, en voor fans van de Marvel comics is het waarschijnlijk geweldig dat deze Japanse zijstap van het Wolverine-karakter nu een eigen film heeft gekregen. En lange tijd dacht ik ook echt dat het niet meer dan een verplicht tussendoortje was, alhoewel de film ook wel echt als een comic aanvoelt. Niet alleen door de vaak ietwat corny en foute dialogen, want zijn dat niet precies de oneliners die je normaliter in een comic boven de karakters ziet verschijnen? En verder voelt de film ook aan als een speciale aflevering die je voor het hoofdverhaal mogelijk niet hoeft te kennen (en dus misbaar is om straks toch ook volledig van Singers volgende X-Men-film te genieten?), maar het lijkt dus een steeds interessantere aanvulling te worden. Hij is in elk geval véél beter dan het best verschrikkelijke X-Men Origins: Wolverine en geeft je een ‘rijker’ beeld van het Logan-karakter. Want Logan had het mogelijk even nodig om z’n reden van bestaan te heroverwegen.
Want dáár gaat The Wolverine onverwacht wel wat de diepte in. Ik moet toegeven dat ik dat niet direct voelde, en James – 3:10 to Yuma, Knight and Day – Mangolds aanpak is ook zeker niet volledig geslaagd, maar ik waardeer de poging wel degelijk. En hoe meer ik terughaal, des te meer ik inzie dat de film best wel wat interessante invalshoeken laat zien. Zoals – SPOILER ALERT – Yashida’s weigering om seppuku (beter bekend onder de term “harakiri”) te plegen is niet de enige voorbode die voorbijkomt, of Logans worsteling met z’n onsterfelijkheid (vooral dat lijntje had ik graag veel dieper gevoeld), het vinden van een doel in je leven en het (her)vinden van je plek in de wereld – EINDE SPOILER. En zoals ik al zei, het is niet allemaal even goed uitgewerkt, maar het geeft me nu achteraf het gevoel dat deze film wel eens ‘belangrijker’ kan zijn, maar in ieder geval meer potentie toont, dan ik initieel dacht. En het zal ook de reden zijn dat Mangold ervoor gekozen heeft niet voor de grootse en bombastische van bijvoorbeeld Man of Steel of Iron Man 3 te gaan.
Inspiratie…
James Mangold lijkt zich aardig te hebben laten inspireren door Hong Kong-actiefilms, maar de film heeft ook een best duidelijk western-thema. Daarnaast neigt de film af en toe wel ietwat naar de kwaliteit van Bryan Singers X-Men en X2 (en gelukkig niet naar de in mijn ogen tegenvallende The Last Stand en de X-Men Origins: Wolverine), maar dat komen mogelijk doordat Christopher McQuarrie betrokken was bij het scenario. Want McQuarrie is toch ook zeker minstens mede-verantwoordelijk voor Singers doorbraak met The Usual Suspects, if you ask me…
En qua inspiratie heeft Hugh Jackman mij ook wel weer een extra drive te geven om iets serieuzer aan de slag te gaan in de sportschool, want ik weet niet of het veel CGI is, maar hij ziet er wel gruwelijk afgetraind uit. Al is dat niet de enige reden dat The Wolverine altijd al de meest interessante X-Men was natuurlijk. En juist daarom voelde ik mogelijk ook wel wat frictie bij deze film. Ze trachten het karakter diepgang te geven door een aantal interessante thema’s te kiezen, maar helemaal werkt dat niet. Hadden ze het dan mysterieuzer moeten houden, of juist nóg meer aandacht moeten besteden aan het bestuderen van het Logan/Wolverine-karakter? Ik denk dat er maar één ding op zit, en dat is nóg een keer de bioscoop in. En dan misschien wel net voor de eindscène de zaal uitlopen..?
Final credits
Nee, volg mijn advies hierin niet op, want echte Marvel-fans weten natuurlijk dat de aftiteling niet zomaar voorbij zal gaan. Want ja, je kunt die eindscène zo inwisselen met enige andere standaard superheldenfilmscène, waardoor deze scène de focus teveel wegtrekt van de thematiek. En als climax werkt ie dus niet echt.
Daarnaast zie je een paar keer wel iets te duidelijk de CGI, maar vooral die scène op het dak van een hogesnelheidstrein is één van de vettere actiescènes van het jaar. Dus ook op dat vlak is m’n oordeel over The Wolverine ietwat dubbel. Maar zoals je waarschijnlijk al gemerkt hebt, dat dubbele gevoel is nog altijd (en deels ook juist daarom) veel bevredigender dan het gevoel dat ik na afloop van X-Men: The Last Stand en vooral na afloop van X-Men Origins: Wolverine had…