Drinking Buddies (2013)
Drinking Buddies is in meerdere opzichten een opvallende en interessante film. Natuurlijk heeft de film één van de beste titels van het jaar, maar het is vooral een American indie die – ondanks de aanwezigheid van Olivia (The Incredible Burt Wonderstone, In Time) Wilde, Jake (New Girl, Safety Not Guaranteed) Johnson, Ron (Office Space (!)) Livingston en Anna (Up in the Air, 50/50) Kendrick – vrijwel geen Hollywood-regels volgt. Drinking Buddies moet het dan ook niet van een plot hebben, maar van de dialogen, de geweldige chemie tussen de hoofdrolspelers en het bij vlagen prachtig subtiele acteerwerk, waarin woorden terecht vaak overbodig blijken.
En bedenk daarbij dat alle dialogen en scènes vrijwel volledig geïmproviseerd zijn..!
Het verhaal
Naast de schoonheid van Olivia Wilde (die ze bewust tracht te onderdrukken, maar dat maakt haar enkel mooier) viel het me eigenlijk als eerste op dat ik de film niet meteen kon plaatsen. Regisseur Joe Swanberg schijnt ook enkel een globale richting aan te geven aan z’n acteurs, en dat voel je direct in de film. De film begint direct wat voortkabbelend, maar al snel heb je door dat Kate (Wilde) op een kleine bierbrouwerij in Chicago werkt, waarin ze niet te klagen heeft over de aandacht die ze van haar collega’s krijgt. Haar beste maatje is echter Luke (Johnson), waarbij je direct voelt dat er eigenlijk veel meer speelt dan enkel een collegiale vriendschap. Probleem (?) is echter dat zowel Kate als Luke best gelukkig zijn in hun relaties met respectievelijk Chris (Livingston) en Jill (Kendrick), maar blijft die onderliggende spanning enkel onderliggend, zeker als er zoveel bier gedronken wordt en de twee stelletjes ook nog eens besluiten een weekendje naar een buitenhuisje te trekken..?
Workaholic
Swanberg maakte in de afgelopen drie jaar maar liefst twaalf (!!!) lange speelfilms. Meestal vormt hij een eenmanscrew en doet ie echt alles zelf (hij acteert ook, mogelijk ken je hem uit A Horrible Way to Die), maar voor Drinking Buddies werkte hij niet alleen met bekende acteurs, hij huurde bijvoorbeeld ook de cameraman van Beasts of the Southern Wild in. En daardoor zie je Swanbergs no-budget roots amper, ook al voel je aan z’n manier van vertellen wel dat hij het mumblecore-genre zeker kent. Mede daardoor schoten tijdens het kijken van Drinking Buddies flink wat films door m’n hoofd, zoals Your Sister’s Sister, Take This Waltz, The Puffy Chair, Celeste & Jesse Forever, Safety Not Guaranteed en zelfs een heel klein beetje Blue Valentine, maar daarmee maak ik je verwachtingen mogelijk té hoog.
Wat vooral opvalt, en wat ook de vergelijking met bovenstaande films veroorzaakt, is het ontzettend naturelle en geloofwaardige spel. Ik hoorde achteraf pas dat de film vrijwel volledig geïmproviseerd is, wat mijn waardering voor vooral Wilde en Johnson alleen maar doet toenemen. Het zal veel mensen misschien niet opvallen, maar er zitten enkele echt prachtig geacteerde scènes in, waar helemaal niet uitgelegd hoeft te worden wat er in de hoofden omgaat, omdat je dat ziet en vooral voelt. Dat daarin weinig regels worden gevolgd doet wat wenkbrauwen fronzen op IMDb, maar dat komt waarschijnlijk vooral doordat veel mensen formulefilms gewend zijn en vooraf niet door hadden dat ze naar een realistische en ‘eerlijke’ film gingen kijken. En dat de meeste discussies over het einde gaan verbaast me overigens niets. Dat kwam voor mij nu ook eens verrassend snel, nog voordat ik kon denken: “Vet als ie ‘m hier durft te laten eindigen!“. Mooi dat juist in die scène woorden volledig overbodig blijken…
Maar door bovenstaande verwacht ik overigens wel dat de film vooral aan zal slaan bij een 25+-publiek, want iets van levenservaring helpt om wél van deze film te kunnen genieten…
Cast
Zoals ik al zei: Olivia Wilde tracht haar sexiness wel wat in te perken, om daar niet teveel de aandacht op te vestigen, maar dat maakt haar alleen maar prachtiger. Maar het is wel goed om te zien dat haar karakter ook de wat nasty kantjes niet schuwt, dus helemaal likeable is ze niet. En dat maakt het dus wel realistischer. Jake Johnson biedt perfect tegenwicht, en zeker door hun (geïmproviseerde) gevatte opmerkingen en geweldige chemie is het vrijwel ondenkbaar dat ze niet ook écht vrienden (of meer?) zijn in real life. Anna Kendrick en Ron Livingston hebben de wat kleinere rollen, maar vervullen die ook meer dan afdoende. Opvallend was overigens dat Jason Sudeikis, al jarenlang één van de steunpilaren in de cast van Saturday Night Live en zeer binnenkort te zien in We’re the Millers, nu eens een iets serieuzere (bij)rol vervult…
Final credits
Ondanks dat ik ook niet direct door had waar de film naar toe ging en het mij ook niet 100% duidelijk is wat Swanberg nou uiteindelijk met de film wil, vind ik het toch erg fijn dat ik ‘m gezien heb. Zeker door het bij vlagen geweldige acteerwerk, de scherpe dialogen, de heerlijk herkenbare chemie en natuurlijk het bier.
Maar dus wel film die iedereen zal trekken, juist vanwege het ontbreken van een duidelijke verhaalstructuur (alhoewel ik dat ook wat overdreven vind, als ik het zo zwart op wit typ).
En mogelijk dat de woorden “American indie” al een goede schifting maakt qua publiek..?