Kick-Ass 2 (2013)
Natuurlijk zijn je verwachtingen voor dit tweede deel hoger dan bij het eerste deel uit 2010, maar als je die verwachtingen uit weet te schakelen, dan voelt dit tweede deel nog altijd behoorlijk in onbalans, ondanks de aanwezigheid van waarschijnlijk de beste actrice van haar (jonge) generatie. Waar het eerste deel het grove geweld en de lompe dialogen nog koppelde aan ontwapenende naïviteit, daar is dat naïeve in dit tweede deel (logischerwijs overigens) verdwenen.
En ondanks een aantal vermakelijke scènes en een poging tot dezelfde populaire ‘diepgang’ als in The Dark Knight, pakt dat ontbreken van die naïviteit nadelig uit voor de film. Net als die compleet misplaatste poep- en kotsgrapjes…
Het verhaal
Niet dat de film niet genoeg leuke scènes bevat om ‘m ver boven een gedrocht als bijvoorbeeld Pain & Gain uit te laten stijgen hoor. Alhoewel: dat is ook niet zo moeilijk natuurlijk…
Het verhaal speelt zich vrij kort na het einde van het eerste deel af, waarin Dave/Kick-Ass de vader van Chris D’Amico/Red Mist met een bazooka naar de eeuwige jachtvelden stuurde. Na de dood van Big Daddy probeert Kick-Ass nu met Mindy/Hit-Girl de stad te bevrijden van criminelen. Dat Chloë Moretz inmiddels zo’n vier jaar ouder is, dat zie je graag door de vingers, want zij is die actrice waar ik het hierboven over had.
Maar het verhaal: als Mindy van haar voogd (Morris Chestnut) de uitdrukkelijke opdracht krijgt haar masker, pruik en wapens op te bergen, ontspint zich ineens een subplot dat eigenlijk veel interessanter is dan het verhaal van Kick-Ass zelf. Mindy moet als 15-jarig meisje namelijk haar plek zien te vinden op highschool. Compleet met irritante cheerleaders en sports jockeys, en waar ze ineens warme gevoelens voelt opkomen bij het zien van een boyband. Hoe ze hiermee om gaat, in combinatie met haar nogal harde opvoeding, dat zou een interessante film op zich zijn. Daarom is het eigenlijk jammer en ook helemaal geen verrassing als ze uiteindelijk tóch Dave/Kick-Ass weer te hulp moet gaan schieten, want zijn avontuur met het Justice Forever-superhelden-groepje verloopt niet volledig soepel. Zeker niet als Chris D’Amico zich als een kloon van die bad guy uit Spider-Man omdoopt tot ‘The Motherfucker’ en zich omringt met de meest karikaturale sidekicks die je je voor kunt stellen…
Parodie-paradox…?
En vooral in dat karakter zie je wat er mis is met dit tweede deel. The Motherfucker (wederom een rol van Christopher – McLovin’ uit Superbad – Mintz-Plasse) gaat een paar keer over dat randje qua extravagante weirdness, maar dan niet zoals Heath Ledger dat zo geweldig deed als The Joker, maar wat overdreven/kinderachtig/irritant. Ook qua populaire maatschappijkritische diepgang lijkt Christopher Nolan overigens een voorbeeld te zijn geweest voor schrijver/regisseur Jeff – Never Back Down – Wadlow, maar zo ‘wijs’ is Wadlow bij lange na niet. Ook al verloopt de film aardig strak volgens een werkzame formule en was ik voor 85% van de film ook best tevreden met deze sequel, aan het eind zat ik ineens met de gedachte: “Oh, dat populistische sociaal-kritische deed Nolan in The Dark Knight veel beter, en waarom voelt het einde van deze film aan als iets dat in het eerste deel geparodieerd zou worden?“.
Cast
Dat Aaron Taylor-Johnson veel meer kan dat wat hij in het eerste deel hoefde te laten zien wisten we natuurlijk al van Nowhere Boy en Savages. Hier wordt ie echter volledig voorbij-geacteerd door Moretz, die de film eigenlijk in haar eentje redt. Alhoewel Jim Carrey’s bijrol als Colonel Stars and Stripes ook een leuke afleiding biedt, alsmede Lindy Booths Night Bitch-karakter. Daarnaast was het leuk om Turk uit Scrubs weer eens te zien, komen John Leguizamo en Iain Glen (Jorah Mormont uit Game of Thrones) kort maar opvallend voorbij, en vind ik het wel wat pijnlijk om toe te moeten geven dat een actrice die ik ooit hoger inschatte – Yancy Butler (uit Drop Zone, met Wesley S.) – aantoont dat ik niet altijd gelukkig ben in het voorspellen van succesvolle carrières. Alhoewel ik me niet voor kan stellen dat ik het bij Moretz (ook) verkeerd zie…
Final credits
Waar ik voorafgaand aan het zien van het eerste deel nog dacht dat het niks kon worden, waardoor ie dus verrassend leuk bleek, daar waren m’n verwachtingen hier dus te hoog. En ook al is de film bij vlagen zeker wel vermakelijk, die verwachtingen worden overall gezien toch ook niet gehaald. Waar het eerste deel een naïviteit bevatte – vooral in het aanstippen van zaken waar je als wannabe-superheld mee te maken krijgt, met ook een flinke dosis sneers naar bestaande comicbook-verfilmingen – daar dwalen ze hier net iets te ver af richting de verfilmingen die ze in het eerste deel juist parodieerden…