We’re the Millers (2013)
Ik zei het al eerder, maar zeg het nu weer: komedie is het meest persoonlijke genre dat er is. Voor mij persoonlijk is We’re the Millers één van de betere komedies van het jaar, als je puur naar komedie kijkt. Het is namelijk echt zo’n lompe komedie die ik een dag later al bijna weer wil zien, maar dan met vrienden en wat bier. Ik weet niet of de beleving dan wederom zo leuk is, maar ik vond de balans tussen grappige situatiehumor en grofgebektheid best goed. Daarnaast neemt de film zichzelf ook nergens serieus, volgt het (zeer) herkenbare formuleregels, maar bevat de film ook een paar écht grappige scènes, waar ik nu alweer van moet glimlachen…
Het verhaal
Eigenlijk bijna te simpel om te vertellen, maar hier komt het. David (Jason – Saturday Night Live, Hall Pass – Sudeikis) is een kleine drugsdealer die na overvallen te zijn op het matje moet komen bij de puissant rijke oppercrimineel Brad Gurdlinger (een wat raar gecaste Ed – The Hangover, Cedar Rapids – Helms). Om z’n schulden af te lossen wordt David gedwongen om in Mexico een kleine lading wiet op te halen, maar al snel komt ie erachter dat hij in z’n eentje over de Mexicaans-Amerikaanse grens nogal de aandacht zal trekken. Dus enter z’n buurvrouw/stripper Rose (Jennifer Aniston), waarmee David uiteindelijk een gezinnetje ‘sticht’ (lees: “verzint”), dat wordt aangevuld met het wat sullige buurjochie Kenny (een verrassende Will – Son of Rambow – Poulter) en het straatschoffie Casey (Emma – It’s Kind of a Funny Story – Roberts).
Zo gezegd, zo gedaan, lijkt het, maar niet voordat er onderweg natuurlijk van alles mis gaat, de Mexicaanse drugsbarons toch achter ze aan komen, en ze ook nog eens het creapy/zielige gezin Fitzgerald tegenkomen. En dan uiteindelijk loopt eigenlijk alles wel een beetje langs de gebaande paden, maar wel met een kwaliteit die de perfecte afspiegeling is van de ervaringen van de twee schrijvende duo’s achter het We’re the Millers-scenario…
Schrijfduo’s
Het schrijfduo Bob Fisher en Steve Faber schreef ooit Wedding Crashers, terwijl het duo Sean Anders en John Morris mij aangenaam verraste met Hot Tub Time Machine, en tussen die twee films kun je We’re the Millers ook goed plaatsen, zowel in kwaliteit als in soort humor. Wedding Crashers bevatte ook genoeg ‘familiehumor’ (als in: humor aangaande familieperikelen) in combinatie met grove humor en Hot Tub Time Machine is zo’n film die zichzelf zeer bewust nergens serieus neemt en je dus ook bijna altijd gewoon op kunt zetten als je met vrienden wilt lachen achter een flesje bier. Maar de schrijvers van Hot Tub Time Machine geven wederom een vergelijkbare knipoog naar jou als kijker, wat hier zelfs bijna letterlijk gebeurt…
Daarnaast volgen ze wel allerlei formuleregels, bijvoorbeeld inzake de introductie van de karakters, maar dat wordt dan wel goed uitgevoerd. Ergens had ik dat niet verwacht van de regisseur van Dodgeball, die door het leven gaat met de welluidende naam Rawson Marshall Thurber. Hij heeft het camp-gehalte van Dodgeball is (gelukkig?) losgelaten en hij doet er alles aan om de juiste mix te bieden tussen scènes die net zo goed niet meer dan losse sketches waren geweest. Niet dat dit een perfecte komedie is, maar bij mij werkte ie dus meer dan voldoende. Ben het dan ook wel eens met die ruime 7 die de film nu op IMDb staat…
Cast
Een belangrijk aandeel in het wel of niet werken van een komedie ligt ook bij de acteurs. Jason Sudeikis is als veteraan bij Saturday Night Live erg gewend aan situatiehumor, maar toont hier ook dat hij een hele film best aardig kan dragen. Hij is SNL in elk geval aardig aan het ontgroeien. Jennifer Aniston is eigenlijk perfect gecast in de rol van cynische buurvrouw/lompe stripper, zeker na haar verrassende omslag die je zag in Horrible Bosses. En die verandering van dat schattige Amerikaanse ideaal dat ze ooit in Friends speelde (blijf zitten tijdens de aftiteling!) naar een soort van white trash en/of mislukte versie daarvan zet ze in We’re the Millers goed door. Daarbij worden de links met Pretty Woman overigens niet geschuwd, net als de contradictie/frictie tussen haar werk als stripper en haar biologische klok. Niet dat We’re the Millers ook maar één moment pretendeert drama te worden, maar om haar karakter geloofwaardig/realistisch te maken moest die frictie wel in de film, en dat is afdoende gelukt. Ook al begrijp ik, dat als je niet in de film zit, dat je dit ook als mega-lame af kunt doen, wat het is ook gewoon een erg simpel verhaaltje van mensen die dan wel erg lomp naar elkaar zijn, maar natuurlijk stiekem wel de liefde zoeken die je tijdens de film wel voelt ontstaan…
Final credits
Ik begrijp dat deze film zeer uiteenlopende kritieken heeft ontvangen, waarbij sommigen de grofgebektheid als beledigend ervaren en het verhaal veel te simpel vinden. Toch is er ook een grote groep die deze film wel waardeert om de pretentieloze quatsch die het allemaal is, en daar sluit ik me ook best graag bij aan. Verwacht niet teveel, zet je verstand op nul (zie m’n gedachte aan vrienden met bier) en geniet bijvoorbeeld van een heerlijk foute versie van TLCs Waterfalls…
Als ik lees waar de film over gaat heb ik al geen zin om te kijken. Komedie is niet aan Amerikanen besteed. Laten we dat maar overlaten aan onze Britse buren.