Lovelace (2013)
Lovelace is het structureel wat ongewoon vertelde levensverhaal van Linda Lovelace, die in 1972 ineens in de spotlights terechtkwam toen ze de hoofdrol speelde in Deep Throat, een vrij revolutionaire pornofilm die een tijdje ‘gewoon’ in de Amerikaanse bioscopen draaide. Maar het regisseursduo Rob Epstein en Jeffrey Friedman hebben voor een gedurfde structuur gekozen, die echter niet werkt, waardoor het drama helaas ook niet uit de verf komt. Terwijl ze me een paar jaar geleden wel goed verrasten met een ‘verfilming’ van Allen Ginsbergs Howl…
Het verhaal
Mogelijk dat men er vanuit ging dat wij het levensverhaal van Linda Boreman/Lovelace/Marchiano wel wat kenden, want wat ik vooral miste in het begin was een kadrering, of een soort van mini-verwijzing naar het tweede deel van de film. De film is namelijk op te splitsen in twee verhalen. In het eerste zien we hoe Linda Boreman (Amanda Seyfried) door de ietwat gladde Chuck (Peter Sarsgaard) wordt verleid en losgeweekt van haar ouders (Sharon Stone en Robert Patrick), waarna we langzaam zien hoe ze zich ontwikkelde tot Linda Lovelace: de koningin van de fellatio met haar hoofdrol in Deep Throat. Maar dan ineens gaat het verhaal vrij onverwacht weer terug naar het begin, en zien we dat het publieke verhaal dat we in het eerste deel van de film zagen ook een duistere schaduwzijde had. Chuck was namelijk helemaal niet zo vriendelijk en Linda werd vaker gedwongen dan dat ze uit vrije wil haar lichaam aanbood. Dit tweede verhaal wordt echter ietwat cliché gebracht, waarbij het ook lijkt alsof men zich moest houden aan een maximale speelduur. Iets meer tijd voor het drama, en een juiste inkadering, dat had hier een veel indrukwekkendere film van gemaakt. Want er zat namelijk veel meer drama in Lovelace’s leven dan wat je in de film voelt…
Topacteurs
Epstein en Friedman beschikten voor de film wel over een flink aantal topacteurs. Amanda Seyfried durft steeds meer, en vooral in het eerste verhaal speelt ze behoorlijk sterk. In het tweede wat ‘woensdagavond-RTL5-aandoende’ verhaal kan helaas ze niet veel meer doen dan wat verongelijkt het slachtoffer spelen, maar overall denk ik wel dat ze tevreden mag zijn met deze gewaagde keuze. Ze nam de rol overigens over van Lindsay Lohan, waarna zowel Kate Hudson (gelukkig) als Olivia Wilde (helaas) de rol om verschillende redenen afwezen.
Sarsgaard speelt de rol van Chuck Traynor best goed, maar dat valt niet direct op. Hij mag echter best wat doen met z’n rol, en dat gaat hem ogenschijnlijk met gemak af. Sharon Stone speelt de bij vlagen vrijwel onherkenbare moeder van Linda en toont ook dat ze het niet schuwt om ‘lelijk’ in beeld te komen. Robert Patricks rol biedt maar enkele kansen om iets ‘moois’ te laten zien, terwijl Epstein en Friedman James Franco waarschijnlijk konden overtuigen vanwege z’n hoofdrol in Howl. Alhoewel een rol als een jonge Hugh Hefner door weinig acteurs afgeslagen zal worden, verwacht ik. De rest van de acteurs zal ik overigens niet prijsgeven, want dat leverde een paar leuke verrassingen op…
Final credits
Maar daarmee raak ik ook het beste aan de film: de aanwezige acteurs. Veel herkenning, goed foute 70’ies en 80’ies kleding, kapsels en muziek, maar helaas niet zo’n geweldig aangrijpend drama. Terwijl het leven van Lovelace dat meer dan genoeg bevatte. Scenarioschrijver Andy Bellin schreef een tijdje geleden David Schwimmers Trust, die het bij mij ook niet ‘deed’. Dat was echter een film die je waarschijnlijk wel gruwelijk aangreep als je ervaring had met wat de familie ervaart in die film. Ik durf echter wel te stellen dat die vlieger hier niet op gaat, want hoeveel mensen weten nou uit ervaring (of uit hun directe omgeving) hoe heftig het in de begindagen van de pornofilm was voor actrices..?