Prince Avalanche (2013)
Voor velen zal het als een verrassing komen dat de regisseur van de stonede achtervolgingswaanzin uit Pineapple Express of, erger nog, die ridder-verkrachtende minotaur uit Your Highness, nu ineens met een zeer rustige ‘roadmovie’ als Prince Avalanche aan komt, maar David Gordon Green keert met deze film vooral terug naar z’n roots als onafhankelijke filmmaker die liever kleine en bijna minimalistisch existentiële drama’s maakt. Maar hij zet z’n film dan wel in zo’n ‘gewone’ situatie dat het geen seconde pretentieus wordt. Plus dat z’n uitstapjes richting die zeer lompe en ook simpele studiokomedies hem wel hebben geleerd een fijne balans te vinden tussen drama én aparte humor. En dat levert uiteindelijk een vrij dromerige rustige film op met een behoorlijk klein verhaaltje, dat ook de mooie afwikkeling krijgt die de film verdient…
Het verhaal
In 1987 brandde in Texas een flink stuk natuur af. Prince Avalanche speelt zich ongeveer een half jaar na deze verwoestende bosbrand af, en onze hoofdrolspelers Lance (Emile – Into the Wild – Hirsh) en Alvin (Paul – Our Idiot Brother – Rudd) houden zich bezig met het trekken van gele middenstrepen op een bosweg. Onderweg slaan ze ook nog wat palen in de grond, maar dat is het wel zo’n beetje. Ideaal voor Alvin om z’n discipline te testen, want voor hem is het werk bijna iets meditatiefs. Hij leert ook graag Duits, want hij wil graag met z’n vriendin – niet toevallig de zus van Lance – op vakantie naar Duitsland. Lance gebruikt z’n tijd vooral om continu na te denken over het volgende weekend en de meiden die hij dan wil gaan scoren, terwijl Alvin z’n vrije tijd vooral gebruikt om brieven te schrijven aan z’n vriendin…
Zoals je ziet, geen bijster ‘groot’ gegeven voor een film. Maar de combinatie van humor, rust, karakterontwikkeling, maar zeker ook de desolaatheid van het landschap (en de ontluikende natuur die overal wel weer een weg zal vinden) werkt goed. Green kreeg het idee voor deze film toen een groot natuurpark in de buurt van Austin, Texas (z’n woonplaats), zwartgeblakerd achterbleef na een bosbrand. Hij was zo onder de indruk van het verschroeide landschap dat hij binnen 16 dagen (!) deze film opnam. Ze moesten namelijk opschieten, want de natuur laat niet op zich wachten. Toen hij op de IJslandse film Either Way (a.k.a. Á annan veg, die hier volgens mij niet uitgebracht is) werd gewezen, ‘leende’ hij de thematiek en verplaatste het verhaal naar z’n thuisstaat Texas.
Karakterstudie(s)
Wat me al vanaf het allereerste shot opviel was dat het waarschijnlijk niet duidelijk zou worden ‘wiens film’ het nou eigenlijk was. En dat gevoel bleek juist, want uiteindelijk bleek Prince Avalanche een dubbele karakterstudie te zijn over vriendschap tussen twee mannen die op dat moment ook beiden een vriend nodig hebben. Want natuurlijk gebeurt er iets tijdens hun verblijf ‘on the road’, zeker omdat ze ook naast hun werkplek in het bos bivakkeerden. Qua karakterstudie bekroop me overigens wel een keer een creepy gevoel. Een scène waarin Alvin in één van de afgebrande huizen, die nog overal langs de weg stonden, net doet alsof dat zijn huis is, toen dacht ik wel even dat de vriendin waar hij z’n brieven naar toe stuurt mogelijk niet meer leefde. Zeker ook omdat hij net daarvoor een mooi moment had met een vrouw die later in de film nog terug komt en wiens bestaan ook in twijfel wordt getrokken…
Aankleding
Naast bovenstaande mysterieuze vrouw wordt de dromerige sfeer ook goed ondersteund door de musical score. Daarnaast wordt het kleine verhaal ook prachtig aangekleed met zeer mooie cinematografie, waarin handheld- en/of steadycamshots worden afgewisseld met bijna poëtische timelapses of shots van de prachtige maar ook geblakerde natuur. En hoe de film zich daarin verhoudt tot de remake uit 2011, van Hafsteinn Gunnar Sigurðsson, dat weet ik niet, maar het verhaal past wel perfect in de omgeving. Het landschap heeft eigenlijk de derde hoofdrol, naast Rudd en Hirsh…
Cast
Ondanks dat de zeer kleine cast viel vooral Lance LaGault mij op. Hij speelt een vrachtwagenchauffeur die een paar keer voorbijkomt en nogal graag z’n biertjes deelt, en ik bleef me maar afvragen waar ik hem van kende. Dat blijkt dus niet van z’n voormalige werk als body double voor Elvis te zijn, maar natuurlijk van iets waar alle mannen boven de 25 hem van kennen: van z’n rol als kolonel Decker in de TV-serie The A-Team..! De film is overigens aan LeGault opgedragen, want hij stierf niet lang na de opnames…
Emile Hirsch’ rol is er dan wel één van een flierefluiter, waardoor je niet direct door hebt dat hij aan het acteren is, maar ook zijn rol is best uitdagend. Zeker omdat het voelt dat Green sommige scènes/shots bewust zonder dialogen heeft laten spelen, want de uitdrukkingen op de gezichten zeggen vaak al genoeg. En ondanks een nogal rare snor weet Rudd ook voldoende afstand te houden van z’n normaliter nogal droogkomische en simpelere rollen. Hier weet hij de tragiek van z’n karakter ook te spelen, iets wat hem met gemak af gaat.
Final credits
Eigenlijk is Prince Avalanche dus een roadmovie waarin ze letterlijk aan hun eigen weg werken. Want zoals het roadmovies betaamt ontdekken/leren ze natuurlijk beiden iets over zichzelf. Maar hierdoor krijgt de film ook een rust die niet iedereen durft te nemen. En mogelijk is het feit dat de telefoonstem van Alvins vriendin werd ingesproken door de Lynn Shelton (regisseuse van Humpday en Your Sister’s Sister) wel tekenend voor de ‘scene’ waarin David Gordon Green verkeert. Want in dat genre mag je Prince Avalanche ook plaatsen.
Ja, met Prince Avalanche keert Green dus terug naar de films waarmee hij in het indie-circuit doorbrak (waarvan er overigens één door Terrence Malick werd geproduceerd!), terwijl je tussendoor toch ook wel af en toe de gekte van bijvoorbeeld Pineapple Express ‘voelt’.
En dat dan dus in een fijne balans…