Joe (2013)
Het interessantste aan Joe is dat dit de samenwerking is tussen zowel een regisseur als acteur die beiden nogal ‘divers’ zijn in de films die ze maken, om even een eufemisme te gebruiken. Waar Nicolas Cage bijna een parodie op zichzelf is geworden (in films als Drive Angry 3D en Ghost Rider bijvoorbeeld), schuwt David Gordon Green er niet voor om iemand voor de grap te laten verkrachten door een minotaur (in Your Highness) of het paranoïde gevoel van een wietroker te verfilmen (Pineapple Express). Maar beiden tonen dus af en toe ook dat ze wél iets serieus/goeds kunnen maken. En dat is ook het geval met het rauwe Joe, dat (helaas?) wel een mix is van het betere Mud en bijvoorbeeld Out of the Furnace. En dat ik Mud noem komt echt niet alleen vanwege de aanwezigheid van één van de grootste nieuwe acteertalenten…
Het verhaal
Al snel wordt duidelijk dat de verhalen van Gary (Tye – The Tree of Life, Mud – Sheridan) en Joe (Cage) zullen gaan samenkomen. Gary moet hard onder de tirannie van z’n egoïstische en alcoholistische vader uit, terwijl het al snel duidelijk is dat Joe z’n demonen maar met moeite weet te controleren. Desondanks heeft hij een aardig lopend ‘bomendoodbedrijfje’ met flink wat medewerkers. Als Gary z’n doorzettingsvermogen en wil om te werken aan Joe duidelijk maakt geeft het titelkarakter hem een baan, maar één ontmoeting met Gary’s vader maakt direct duidelijk dat er een confrontatie tussen Joe en deze Wade a.k.a. G-Daawg zal gaan volgen. Dat regisseur Green daarvoor nog een extra motivatie nodig achtte (of zou dat in het het originele verhaal, uit een boek van Larry Brown, hebben gezeten?), dat had niet echt gehoeven, want nu heeft ie nét wat minder risico durven nemen…
Kritiek
En dáár zit mogelijk m’n enige kritiekpunt op Joe, dat je van dit verhaal betere versies hebt gezien. Juist omdat in die betere versies die extra motivatie achterwege bleef, en het dus nóg meer aankwam op of je wel of niet mee wil gaan op de reis van iemand die worstelt met z’n duistere kanten.
Terwijl dat worstelen juist wel weer goed, open en eerlijk wordt verwoord door Joe, die maar al te goed weet dat hij continu op een randje balanceert: het randje tussen een beschaafd en vriendelijk onderdeel van het kleine stadje zijn én die kerel die zich niks in de weg gelegd wil hebben, vooral niet door de lokale autoriteiten…
Contrast
Wat ik in de opening al noemde: zowel Cage als Green zijn nogal van de contrasten. Waar Green wat (terechte) kritiek kreeg op z’n voornamelijk over-the-top harde/foute komedies als The Sitter (met Jonah Hill), Your Highness (een soort ridderepos met James Franco, Danny McBride én Natalie Portman (in middeleeuwse string!?)) en Pineapple Express (met Seth Rogen en wederom James Franco), lijkt hij nu toch weer de weg terug naar z’n ‘indie-drama-roots‘ te vinden. Ooit brak hij door met het schijnbaar prachtige George Washington, All the Real Girls en Undertow, maar vorig jaar verraste hij me op dramatisch/serieus vlak behoorlijk met Prince Avalanche (met Paul Rudd en Emile Hirsh).
En Oscarwinnaar Nicolas Cage speelt zo weinig serieus goede rollen de laatste jaren (met een enkele uitzondering als The Bad Lieutenant: Port of Call, New Orleans) dat ik z’n naam tegenwoordig alleen nog positief associeer met de voormalige ‘Get in the Cage‘-sketch van Saturday Night Live, waarin Andy Samberg zijn intensiteit nogal stevig parodieert. Een intensiteit die ook in deze rol af en toe wel wat in de weg zit, want soms zie je hem toch iets te goed z’n best doen…
Final credits
Wie ongemerkt goed z’n best doet (wat een verkapt maar groot compliment is), is Tye Sheridan. Hij viel al op in The Tree of Life en vooral in Mud, en toont in dit mooie drama dat hij één van die acteurs is die een fijne toekomst tegemoet zal gaan. Nog geen 18 volgens mij, maar nu al zo’n filmografie..!
Ja, ondanks de wat overduidelijke ‘verlossing’, waar langzaam naar toegewerkt wordt (verrassend hoe groot het deel van het sneakpubliek was dat bleef zitten bij deze rustige film), was ik erg blij met Joe, ondanks dat de film in het rijtje films waar ie tussen hoort niet de topper is. En waarom eindigde de film niet één of twee shots eerder? Was dat wat risicobeperking? Nu kwam er toch nog een wat cynische/pijnlijke nasmaak op. Bij mij althans…