The Rover (2014)
Met z’n debuut-/doorbraakfilm Animal Kingdom toonde David Michôd al aan dat ie nuance en subtiliteit stevig onder de knie heeft, en in The Rover durft hij daar ook nog zo’n enorme laag cynisme overheen te gieten dat de film voor menigeen mogelijk té realistisch, rauw of dystopisch is geworden. Maar zeker in combinatie met die Australische outback-rauwheid – waarin een mensenleven wat minder waard lijkt – voelde ik zo geweldig mee met zo’n beetje alles wat gebeurde in de film dat ik mezelf menig keer hoorde denken “Damn, wat is dit een geweldige film..!“.
Toch snap ik het dus ook wel als mensen weinig zien in deze film. En mogelijk moet je een wat getrainder oog hebben om te zien hoe geweldig Michôd de onderlinge menselijke relaties weet te vangen in bijvoorbeeld een blik. Zie of voel je dat niet, dan kan ik me voorstellen dat het allemaal wat saai en ongeloofwaardig wordt. Maar dat werd het voor mij dus absoluut niet.
Het verhaal
De film speelt zich af in de Australische outback, tien jaar na het ineenstorten van de wereldeconomie. Eric (Guy Pearce) wordt wakker in z’n auto en besluit wat te gaan drinken in één of ander louche/afgetakeld wegrestaurantje. Hij kent er de weg, dus mogelijk is het wel zijn restaurantje. Wat hij echter niet ziet, maar wij als kijkers wel, is die auto die op geweldige wijze al crashend het restaurantje passeert. In die auto zitten drie ogenschijnlijke criminelen (overvallers?) die het broertje van één van hen voor dood hebben moeten achterlaten, maar nu zelf dus half in de kreukels liggen.
Voordat Eric door heeft dat de crash heeft plaatsgevonden hebben de drie al ingebroken in z’n auto en rijden ermee weg. Het lukt Eric echter wél om hun gehavende pick-up weer de weg op te krijgen, en zonder na te denken zet hij de achtervolging in. Want die auto moet ie terug hebben. En langzaam begint de hel dan los te breken, want wie zijn deze mannen? Maar ook: wie is Eric eigenlijk? En wat als het broertje Rey (Robert Pattinson) Eric achterhaalt en de pick-up van z’n broer herkent?
Wat een talent!
Wat volgt is dus een western-achtige road trip waarin onze ‘held’ op pad gaat. Compleet met sidekick Rey, die niet helemaal 100% blijkt te zijn en zich nogal vastklampt aan eenieder die hem aandacht geeft, wat diens motieven ook zijn. En daarin toont Michôd dus niet alleen z’n geweldige schrijftalent (hij schreef ook het scenario voor Hesher, btw; dit scenario schreef hij samen met acteur Joel – Warrior, The Great Gatsby – Edgerton), maar ook z’n enorme regietalent. Ik ging zo heerlijk mee in alle veranderingen en openbaringen, die dan ook weer allemaal het logische gevolg waren van geloofwaardige acties van de hoofdpersonen (en niet enkel gebeuren omdat ze geschreven zijn), dat ik dus erg onder de indruk was. In dit verhaal over vervlogen hoop, verdwenen menselijkheid, beïnvloedbaarheid en de rauwheid van het bestaan als dat laagje beschaving wegvalt durft Michôd dus precies genoeg open te laten zodat jij daar je eigen invulling aan kunt geven, of om daar je eigen visie op los te laten.
Cast
Dat Guy Pearce een geweldig acteur is bewees hij al vele malen. Voor The Rover schreef Michôd de rol van Eric ook nog eens met Pearce in gedachten, dus dat ‘huwelijk’ werkt perfect. Maar toch was het bij mij vooral Robert – Twilight, Cosmopolis – Pattinson die mij het positiefst verraste. Hij speelt de rol van de “half-wit” Rey zo geweldig dat hij zowel medelijden als angst oproept. Dat hij in een interview over deze film behoorlijk open durft te zijn in z’n onzekerheid over waar de film eigenlijk over gaat, dat waardeer ik des te meer. Maar dat laat ook meteen de grootste kracht van de film zien, want zijn interpretatie van de film raakt wel aan die van mij, maar is toch net wat anders. En waarschijnlijk net zo ‘kloppend’.
Natuurlijk herkende ik Scoot McNairy ook direct, die Reys broer Henry speelt. McNairy zag ik vorige week nog in het prachtige Gone Girl en eerder speelde hij al naast/tegenover Brad Pitt in Killing Them Softly. Maar naast nog enkele professionele acteurs verhoogde Michôd dat authentieke rauwe gevoel van de film door ook flink wat amateurs uit de outback te casten.
Final credits
The Rover is eigenlijk zo’n film die je vrij ‘naakt’ in moet gaan, dus zonder vooraf al teveel te weten. Gelukkig is het verhaal ook zo ‘klein’ dat ik daar niet al teveel over hoef te vertellen, en de kracht van de film zit hem ook in het subtiele spel, in combinatie met juist die gruwelijk rauwe en dystopische wereld waarin de film gezet is. Daarnaast versterkt die lekkere weirde muziek het ongemakkelijke gevoel dat de film bewust oproept. Combineer dat met een cynisme dat tot op het bot gaat en je snapt wel waarom lang niet iedereen deze film zal trekken. Maar ook dat is eigenlijk een compliment voor de filmmaker, want het cynische realisme dat hij durft te tonen, daar moet je je ook maar in onder durven te laten dompelen.
Durf je dat echter wel, dan verwacht ik dat jij het talent er ook vanaf zult zien druipen…