Dumb and Dumber To (2014)
Dat ik mezelf misschien wel tien keer keihard hardop hoorde lachen tijdens Dumb and Dumber To zegt mogelijk al genoeg: ik heb gruwelijk genoten van dit vervolg, 20 jaar na het origineel. Maar daarbij moet ik wel direct melden dat dit – net als het origineel overigens – een film is waar je wel voor in de stemming moet zijn. Of de film ‘leuker’ is dan het origineel kan ik niet echt beoordelen, omdat ik nu zelf ook 20 jaar ouder ben. 20 Jaar geleden keek ik films met gemak héél vaak, iets wat ik nu – mede door het nogal gestegen aanbod aan entertainment – nooit meer zou doen. Al weet ik zeker dat ik deze wel nog vaker ga zien, bijvoorbeeld thuis op de bank met een krat bier e.d.
Het verhaal
Na één van de beste grappen uit de filmgeschiedenis (of in elk geval de langst opgezette grap) blijkt dat Harry (Jeff Daniels) al zo’n 20 jaar vader is. Samen met Lloyd (Jim Carrey) besluiten ze op zoek te gaan naar deze dochter, alhoewel Lloyds reden vrij duidelijk, direct en ‘politiek’ natuurlijk volledig incorrect aan de schoonheid van deze jongedame is gekoppeld. Deze Penny is het gevolg van een avontuurtje met Fraida Felcher, ooit een babe (in flashbacks deels én onherkenbaar gespeeld door één van de fijnere en betere actrices van dit moment), maar nu volledig verlept tot Kathleen Turner. Natuurlijk worden daar ontzettend lompe opmerkingen over gemaakt, die overigens in het niet vallen bij het gesprek tussen Lloyd/Harry en de ouders van iemand die (in het eerste deel?) stierf bij een motorongeluk.
Na lang zoeken zijn ze uiteindelijk in El Paso, maar ondertussen heeft het plot zich aardig ‘verdikt’ doordat de adoptieouders van Harry’s dochter nogal wat verborgen agenda’s hebben. Laten we het erop houden dat er een klassieke MacGuffin in het spel is en dat de eindclimax zich af gaat spelen op een met TED vergelijkbaar KEN-congres, waar vooral Harry’s domheid wel ietwat uitgemolken wordt.
Intelligent verzonnen domheid
Ja, in die scènes gaan de regisserende Farrelly-broers mogelijk iets té ver (overigens allemaal een kwestie van smaak hè), maar verder dacht ik meerdere keren tijdens de film hoe vet het was dat ze dus domheid hebben verzonnen die een stuk verder gaat dan ik kan verzinnen. Mogelijk als ik een keer een krat bier combineer met wat LSD of zo, maar ergens trekt me dat niet echt. En nu weet ik niet of Carrey wederom zeer veel geïmproviseerd heeft (zoals in het eerste deel), maar anders wil ik graag m’n respect betuigen voor de schrijvers. Het schrijven van zo’n domheid is misschien nog wel moeilijker dan het schrijven van een geweldig puzzelplot. Serieus: ik was echt meerdere keren verbaasd over hoe ver ze gingen in die domheid. Wat overigens heerlijk vermakelijk is, want daar schuilt dus de kracht van dit vervolg. Naast het feit dat de vele twists in het plot best goed werken, vooral omdat ze onverwacht komen. Natuurlijk zijn ze – als je écht kritisch bent – volledig overbodig allemaal, maar het past wel in de traditie van de betere Farrelly-films.
Cast
Er zitten een tweetal cameo’s in de film die ik hier zou kunnen verklappen, maar dan nog zul je die twee acteurs niet herkennen in hun rol (naar één ervan verwijs ik in de tweede alinea hierboven). Ik vond het achteraf wel erg vet dat ook deze twee waarschijnlijk puur voor de fun meegedaan hebben, zoals het volgens mij voor iedereen die aan deze film meewerkte vooral ontzettend leuk was. Denk dat het voor normale mensen waarschijnlijk ook onmogelijk is geweest om de lach in te houden op de set. Net zoals ik nu weer hardop lach als ik terugdenk hoe Lloyd z’n lach niet kan houden als hij de moeder van Harry hoort praten. En waar bij de eerste film Carrey en Daniels elkaar nog wat moesten aftasten, wat overigens verbazingwekkend goed werkte, daar wisten ze nu direct wat ze aan elkaar hadden. Toch heeft dat – voor mijn gevoel – nergens tot gemakzucht geleid. Misschien geholpen doordat ze dus elke keer weer een stapje verder mochten/konden gaan in hun lompe domheid. En de manier waarop Carrey van een situatie wegspringt als hij iets ziet of hoort dat ie niet kan geloven, dat deed me denken aan reacties op de beste magic tricks van bijvoorbeeld David Blaine: geweldig! Daarnaast zie je aan alles hoe ‘ontladend’ deze rol voor Jeff Daniels is geweest, zeker als je weet dat hij vrijwel gelijktijdig midden in de opnames van één van de beste/scherpste TV-drama’s van de laatste jaren zat (Aaron Sorkins The Newsroom).
Final credits
Een hoop leuke links naar en bewuste aanpassingen van vergelijkbare scènes uit het origineel worden nog even extra aangezet tijdens een aftitelingsmontage, waarin scènes letterlijk naast elkaar zijn gezet. “Ja, we jatten en kopiëren wel degelijk momenten uit het origineel, want dit is ook wel een beetje een hommage,” moeten ze gedacht hebben. Bij mij werkte het dus geweldig. Ik zit nu tijdens dit schrijven nog altijd ‘na te lachen’, en ik kan eigenlijk niet wachten tot ik ‘m over een paar weken wéér ga zien. Al blijf ik natuurlijk wel de waarschuwing geven: humor is het meest persoonlijke genre, dus of jij ook in de stemming bent voor zo’n film, daar kan ik weinig over zeggen…